دانشمند يا ديوانه؟!

دانشمندان زيادي در طول تاريخ در راه انجام آزمايش هاي علمي جان خود و انسان هاي ديگر را به خطر انداخته اند
 

محققان و دانشمندان زيادي وجود دارند كه حاضرند براي اثبات فرضيه هايشان دست به انجام هر كاري بزنند؛ حتي انجام آزمايش هاي خطرناكي كه نتايجش گاهي مرگبار است. نكته جالب اينجاست كه آنها در صورت پيدا نكردن افراد داوطلب براي انجام اين آزمايش ها، حاضرند آن را روي بدن خودشان آزمايش كنند. خيلي ها با شنيدن بلاهاي عجيبي كه اين عده بر سر خودشان آورده اند به آنها لقب دانشمندان ديوانه داده اند در حالي كه به عقيده بسياري ديگر، اسم اين دانشمندان و محققان به خاطر پافشاري در اثبات ادعاهايشان البته به هر طريق ممكن، در فهرست بي باك ترين و عجيب ترين دانشمندان دنيا جاي گرفته است.

 

 

نوشيدن يك ميليون باكتري
 

دكتر بري مارشال پزشك و محققي استراليايي بود كه در تحقيقاتش به اين نتيجه دكتر بري مارشال پزشك و محققي استراليايي بود كه در تحقيقاتش به اين نتيجه رسيد كه زخم معده به خاطر يك نوع باكتري خاص در بدن افراد ايجاد مي شود. براي اثبات اين ادعا به كمك يكي از همكارانش، اين فرضيه را روي حيوانات مختلف آزمايشگاهي مورد آزمايش قرار داد و آنها را به اين باكتري آلوده كرد اما در كمال تعجب، حيوان مورد نظر دچار زخم معده نمي شد. در نتيجه دكتر مارشال فهميد كه اين باكتري ها فقط روي بدن انسان مؤثر هستند. به همين خاطر نوشيدني اش را با يك ميليون باكتري آلوده كرد و آن را نوشيد. يك هفته بعد از نوشيدن باكتري ها، علائم معده درد در مارشال ظاهر شد و چند روز بعد با انجام آندوسكوپي مشخص شد كه بخشي از معده او به شدت آسيب ديده و بافت آن از بين رفته و در اصطلاح دچار زخم معده شده است. دكتر مارشال با انجام اين تحقيقات موفق شد جايزه نوبل پزشكي سال 2005 را دريافت كند؛ البته زخم معده اش در تمام اين مدت او را آزار مي داد تا جايي كه بالاخره تصميم گرفت آن را به طور جدي درمان كند.

مرگ با اشعه ايكس
 

اليزابت فلشمن آسكيم يكي از محققان معروف آمريكايي بود كه سال هاي زيادي از زندگي اش را به تحقيق درباره آناتومي بدن انسان گذرانده بود. تا اينكه خبر اختراع اشعه ايكس در سال 1895 همه جا منتشر شد. اين اختراع كه مي توانست از ميان ماهيچه هاي مختلف بدن انسان عبور كرده و دنياي داخلي بدن را نمايش دهد. به نظر اليزابت بسيار جالب آمد. در نتيجه تصميم گرفت هرچه زودتر يك دستگاه اشعه ايكس بخرد و آزمايش هاي زيادي را با آن انجام بدهد. در حقيقت اليزابت اولين كسي بود كه اشعه ايكس را به سان فرانسيسكو آورد. بعد از يك سال او موفق شد اولين لابراتوار اشعه ايكس را راه اندازي كند، البته او از خطرناك بودن اين اشعه خبر نداشت. اين محقق معروف، براي اينكه اطلاعات بيشتري درباره آناتومي بدن انسان به دست بياورد مدام با اشعه ايكس روي بدن خودش آزمايش انجام مي داد. تا اينكه بالاخره به خاطر قرار گرفتن طولاني مدت در معرض اشعه ايكس،‌ مبتلا به سرطان شد و جانش را از دست داد.

سوراخ كردن چشم
 

در سال هاي 1670 تا 1672 نيوتن به تحقيق در مورد چشم و چشم پزشكي علاقه مند شده و بررسي هاي زيادي در اين زمينه انجام مي داد. نيوتن در تحقيقاتش به اين نتيجه رسيد كه بعضي از بيمارانش در بينايي شان مشكل دارند و مدام نقاط رنگي عجيبي را جلوي چشمشان احساس مي كنند. حتي برخي از آنها مدعي بودند كه انگار پرده اي رنگي جلوي چشمشان كشيده شده. او تصميم گرفت علت ديده شدن و به وجود آمدن اين رنگ ها را پيدا كند. ادعا مي شود كه او آزمايشش را روي چشم خودش امتحان كرد. او سوزني را پشت پلك خود فرو كرد تا از آنجا به پشت مردمك چشمش راه پيدا كند. نيوتون متوجه شد كه با تكان دادن سوزن نقاطي سياه و سفيد جلوي چشمش ظاهر مي شوند و وقتي آن را ثابت نگه مي دارد اين نقاط ناپديد مي شوند. او براي بهبودي سوراخي كه در چشمش ايجاد كرده بود، ماه ها در يك اتاق كاملاً تاريك ماند تا اينكه بالاخره سلامتي اش را به دست آورد.

پاره شدن پرده گوش
 

جان ساندرسون هالدان يكي از متخصصان مشهور ژنتيك و زيست شناسي بود. ساندرسون در يكي از تحقيقاتش براي اينكه ميزان ايمني در زيردريايي ها را امتحان كند، وارد يك مخزن بزرگ شد و زير آبي با فشار بسيار زياد قرار گرفت. فشاري كه ساندرسون آن را تحمل كرد آن قدر زياد بود كه باعث شد پرده گوشش پاره شود. ساندرسون با اينكه به خاطر يكي از تحقيقاتش دچار آسيب ديدگي شده بود، دست از تلاش برنداشت و در تحقيقات بعدي اش به اين نتيجه رسيد كه اگر كسي يك حفره كوچك هم در پرده گوشش داشته باشد مي تواند دود سيگار را از آن گوش بيرون بدهد و كساني كه دود سيگار را از گوش خودشان بيرون مي دهند، هيچ وقت دچار ناراحتي هاي تنفسي نمي شوند چون اصلاً دود سيگار را به داخل ريه هايشان نمي فرستند و قبل از فروبردن، آن را از طريق گوششان خارج مي كنند. البته پزشكان امروزي اعتقادي به آن ندارند و مي گويند كه وجود يك حفره كوچك داخل گوش براي سلامتي مضر است و مي تواند رفته رفته بزرگ شده و باعث ناشنوايي شود.

 

 

آزمايش بالن مرگبارز فرانسه تا انگليوقتي جين فرانسيس دي روزئير -شيمي دان و دانشمند فرانسوي- اولين بالن پرنده را در سال 1783 مشاهده كرد، تصميم گرفت مدلي بزرگ تر و بلند پروازتر از آن بسازد به طوري كه هدايتگر آن بتواند بدون داشتن كمربند در محفظه آن حركت كند. به اين ترتيب بالن مخصوصش را ساخت و به همراه دستيارش آن را به پرواز درآورد. اين پرواز موفقيت آميز بود و آنها توانستند 25 دقيقه با سرعت 9 كيلومتر در ساعت حركت كنند. سفر بعدي پرواز بر فراز كانال انگليس و از فرانسه تا انگليس بود. همه چيز به خوبي پيش مي رفت تا اينكه باد ناگهان تغيير جهت داد. آنها در ارتفاع 457 متري از سطح زمين قرار داشتند. وزش شديد باد در خلاف جهت حركت آنها باعث شده بود سرعتشان تا پنج كيلومتر در ساعت كاهش پيدا كند و خطرات زيادي را به وجود بياورد. بالن آنها در نهايت به خاطر گاز هيدروژني كه داشت، منفجر شد و فرانسيس و دستيارش در راه آزمايش اختراع جديدشان جانشان را از دست دادند. آنها بعدها به عنوان اولين كساني كه در حادثه هوايي جان خود را از دست دادند، شناخته شدند.

 

 

 

مرگ با جيوه
 

كارل شيله يك دانشمند و داروساز آلماني-سوئدي بود كه نتايج تحقيقاتش در مورد شيمي،‌ شيميدان هاي امروزي را هم شگفت زده كرده است. اكسيژن، موليبدينيوم، تنگستن و باريوم از مهم ترين كشف هاي اين دانشمند بزرگ است. البته بيشتر كشف هاي شيله در زمان خودش ثبت نشد و بعد توسط دانشمندان ديگر به ثبت رسيد. براي مثال شيله اكسيژن را كشف كرد ولي آن را با اين نام به ثبت نرساند. همين مسأله هم باعث شد چندين سال بعد آنتوان لاوازيه آن را به نام اكسيژن در كتاب خودش ثبت كند. اما نكته جالب درباره كارل شيله اين است كه او توانايي عجيب در اثبات وجود عناصري كه هيچ كس قادر به كشف آنها نبود داشت و حتي مي توانست بگويد آنها چه كارل شيله يك دانشمند و داروساز آلماني-سوئدي بود كه نتايج تحقيقاتش در مورد شيمي،‌ شيميدان هاي امروزي را هم شگفت زده كرده است. اكسيژن، موليبدينيوم، تنگستن و باريوم از مهم ترين كشف هاي اين دانشمند بزرگ است. البته بيشتر كشف هاي شيله در زمان خودش ثبت نشد و بعد توسط دانشمندان ديگر به ثبت رسيد. براي مثال شيله اكسيژن را كشف كرد ولي آن را با اين نام به ثبت نرساند. همين مسأله هم باعث شد چندين سال بعد آنتوان لاوازيه آن را به نام اكسيژن در كتاب خودش ثبت كند. اما نكته جالب درباره كارل شيله اين است كه او توانايي عجيب در اثبات وجود عناصري كه هيچ كس قادر به كشف آنها نبود داشت و حتي مي توانست بگويد آنها چه شكلي هستنديا اينكه چه بو يا طعمي دارند. شيله عادت داشت تا هر چيزي را كه كشف مي كرد يا برايش تازگي داشت بچشد. به خاطر همين در يكي از تحقيقاتش فلز جيوه را چشيد و همين مسأله باعث مرگ او شد.

فرستادن يك قطعه فلزي به قلبقسمت دهليز گير كرورنز فورسمن هنوز يك كارآموز پزشكي بود كه به چگونگي كاكرد قلب و سياهرگ علاقه مند شده و به دنبال راهي گشت تا داروهاي قلبي را مستقيم به قلب برساند. ورنر تصميم گرفت تا آزمايش را روي قلب خودش اجرا كند. به خاطر همين يكي از بازوهايش را بي حس و رگ اصلي آن را با يك كاتر باز كرد و يك تكه فلز را درون آن قرار داد. ورنر در تمام مدت رگ خود را به وسيله دستگاه راديوسكوپي تماشا مي كرد. تكه فلز كم كم در رگ او حركت كرد و پس از طي مسافتي 65 سانتي متري به قلبش رسيد. ورنر در اين زمان از پله هاي محل كارش بالا و پايين رفت. فرياد زد و دويد، اما هيچ دردي در سينه اش حس نكرد در نتيجه دوباره از بدن خود عكس برداري كرد. در اين عكس مشخص شد كه تكه فلز به قلب رسيده و در قسمت دهليز گير كرده است. او با اين كار جان خود را به شدت به خطر انداخت ولي با تحقيقات كاملي كه در اين زمينه انجام داد، موفق شد در سال 1956 جايزه نوبل پزشكي را دريافت كند. امروزه اين روش آنژيوگرافي ناميده شده و كاربرد زيادي در پزشكي دارد.

 

 

 

منبع: نشريه همشهري سرنخ شماره 108