مرحله آخر، غول تبلیغات

conduit 2
تبلیغات بسیار و ایجاد جو کاذب برای یک بازی ویدئویی کاری است که استدیوی High voltage در آن به درجه استادی رسیده است. پس از این که مشخص شد این استدیو در حال ساخت یک شوتر اول شخص برای WII است، مسئولان استدیو تبلیغات گسترده ای کردند که این عنوان یک بازی سطح بالا بوده و می تواند ژانر اول شخص را روی این کنسول به محبوبیت این سبک در دو کنسول دیگر برساند و به این وسیله سود سرشاری نصیب ناشر کند. اما پس از عرضه نسخه اول مشخص شد که تمامی این وعده ها پوچ بوده و conduit تنها یک شوتر اول شخص بسیار ساده است که هیچ چیز جدید برای عرضه ندارد. جالب این که برای معرفی عنوان دوم نیز همین روند تکرار شد. تبلیغات گسترده و مانور تیم سازنده روی مخاطب بسیاری که توانسته اند پس از عرضه نسخه اول به دست آورند. شروع شد. جالب این که نسخه اول با توجه به موج تبلیغات بسیاری که ناشر بازی برای آن به راه انداخت، فروش قابل توجهی نداشت. اکنون که conduit (c2) عرضه شده کاملاً مشخص است که وضعیت مانند گذشته است و تیم سازنده نسبت گذشته پیشرفت خاصی نداشته است

توطئه هم توطئه های قدیم!

داستان C2 درست از پایان نسخه اول شروع می شود. فورد پس از وارد شدن conduit و تعقیب آدامز به منطقه ای جدید می رسد که همان مثلث برمودا است. وی در این مکان جدید با یک شخصیت تازه و تجهیزات مختلفی آشنا می شود که بایستی برای شکست آدامز از آنها استفاده کند. محوریت داستان در رابطه با پیدا کردن نیروهای جدید توسط بازیباز و قوی شدن برای مقابله با آدامز است که همچون نسخه ی اول با تم تئوری توطئه همراه شده و معجونی تلخ را پدید آورده است. در این روزگار که یک شهروند عادی نیز دچار توهم تئوری توطئه آن هم از نوع وخیم است، استفاده از این کلیشه به بدترین شکل ممکن؛ نه تنها یک امتیاز مثبت به حساب نیامده، بلکه ضربه ای اساسی به ساختار بازی زده است.

همانند دیگر لحظات

اصول کلی گیم پلی C2 همچون نسخه اول بر اساس دیگر عناوین ساده شوتر اول شخص بنا شده است. اگر با این سبک آشنا باشید با تجربه کامل C2 هیچ چیز جدیدی را تجربه نمی کنید. استفاده از اسلحه های متنوع و یک لباس پیشرفته قابل ارتقا نیز هستند. در کنار مبارزه با انسان هایی بی دست و پا و موجودات شبه فضایی از آن کلیشه هایی است که دیگر حتی در سبک psp نیز قابل قبول نیست. البته بایستی به این مسئله اشاره کرد که با توجه به استفاده بازی از Motion plus، نشانه گیری و سیستم شلیک بازی به نسبت دیگر عناوین اول شخص wii بهتر بوده و بازیباز را آزار نمی دهد. ساختار کلی اشکن بازی ضعف خاصی ندارد و از اصول استاندارد سبک به خوبی پیروی کرد، اما ضعف هوش مصنوعی دشمن ها باعث شده بازی جذابیت را نداشته باشد. دشمن ها در بسیاری از موقعیت ها متوجه حضور بازیباز نمی شوند یا درست در جایی سنگر می گیرند که در 3 متری شان یک بشکه انفجاری وجود دارد. تیم سازنده نیز برای آسان شدن بازی تا توانسته از این بشکه ها استفاده کرده تا به خوبی با هوش مصنوعی دشمن ها هماهنگ شود! البته گیم پلی خالی از نکات مثبت نیز نیست، یکی از نقاط خوب گیم پلی مربوط به بخش جستجو و پیدا کردن موارد مخفی می شود که کم کم در حال فراموشی است و اگر در عنوانی نیز استفاده شود نقش به سزایی را ایفا نمی کند و تنها جنبه امتیازی دارد. C2 از این عامل به خوبی استفاده کرده و این قابلیت را برای بازیباز فراهم می کند که با پیدا کردن موارد مخفی امتیاز کسب کرده و در ادامه بتواند این امتیازها را برای ارتقای اسلحه ها و لباس فوق پیشرفته خود خرج کند. یکی از پیشرفت های C2 نسبت به عنوان اول مربوط به همین اسلحه ها می شود که تنوع بسیار خوبی داشته و هر کدام از یک مکانیک جالب بهره می برند. البته لازم به ذکر است که بعضی از این اسلحه ها یک کپی بسیار بی شرمانه از اسلحه های موجود در دیگر عناوین شوتر علمی تخیلی هستند. بخش چندنفره بازی نیز خالی از هرگونه نوآوری است. بازیبازها در این بخش به صورت split screen و آنلاین می توانند با هم رقابت کنند.
C2 از آن دست عناوینی است که تنها تلاش کرده از محبوبیت کنونی سبک FPS استفاده کند؛ اما دقت نکرده که عنوانی چون سری بازی های call of duty که هر ساله فروش عجیب و غریبی را تجربه می کند، فقط به تکرار و تقلید بسنده نکرده و هر بار در کنار نکات مثبت گذشته چند ایده خلاقانه نیز در چنته دارد که بازیباز نمی تواند همه آن ها را به راحتی در عنوانی دیگر تجربه کند.

وقتی دوک را برق گرفت

هرچه C2 در گیم پلی و داستان خود ضعف هایی دارد؛ اما در زمینه گرافیکی عملکرد مثبتی از خود نشان داده است. استفاده از افکت هایی چون Motion Blur و Depth of Field آن هم برای یک عنوان wii جالب به نظر می رسد. جالب این که استفاده از افکت های اشاره شده چنان فشاری بر سخت افزار کنسول آورده است که سرعت فریم بازی شوکه شده(!) و حتی تا نزدیک 10 نیز افت می کند که گیم پلی را با مشکل مواجه کرده و نمی گذارد بازیباز به راحتی بازی را ادامه دهد.
یکی از مسائل جالب توجه در رابطه با صداگذاری بازی مربوط به صداپیشه شخصیت اصلی یعنی جون استی جان (Jon st.john) است. اگر سری بازی های Duke Nukem را تجربه کرده باشید، مطمئناً این نام آشنا هستید. جون استی جان صداگذار اصلی دوک است که این بار صدای خود را به شخصیتی همچون فورد قرض داده است. صدای این هنرمند هرچند خوب است و دیالوگ های به کار رفته نیز با آن هم خوانی دارد؛ اما اساس این صدا و حتی دیالوگ ها، با شخصیتی چون فورد هماهنگی ندارد و باعث می شود این بخش از بازی نیز ارزش لازم را نداشته باشد.

مزایا

تنوع اسلحه ها، ارتقا اسلحه و لباس شخصیت اصلی، وجود راه های بسیار در بعضی از بخش های بازی، اکشن بهبود یافته، موسیقی خوب

معایب

داستان کلیشه ای، هوش مصنوعی ضعیف دشمن ها، درجه سختی پایین و مدت زمان گیم پلی، افت شدید سرعت فریم، هماهنگ نبودن صدا با شخصیت ها، انیمیشن های لب و دهان
منبع: نشریه بازی رایانه، شماره 42.