نویسنده: دوپویی ترور نویت
ترجمه: پیروز ایزدی
ترجمه: پیروز ایزدی
در آخرین ماه های سال 1862، ارتش های اتحاد تحت فرماندهی گرانت و ژنرال ویلیام شرمن (1) به گونه ای ناموفق سعی کردند تا ویسکسبورگ را تسخیر کنند. مدافعان کنفدراسیون که "جبل الطارق غرب" را در اشغال خود داشتند، با سرسختی مقاومت کردند. در پایان سال، رودخانه می سی سی پی از ویکسبورگ تا باتون روژ (2) تحت کنترل نیروهای کنفدراسیون باقی ماند.
استفاده از قایق های توپدار، برای پشتیبانی از نیروهای زمینی که در نزدیکی آبراه های داخلی به عملیات می پرداختند، به خاطر پیروزی های اتحاد در رودخانه های می سی سی پی، کامبرلند و تنسی در سال 1862، مرسوم شد. نکته مهم تر این که، عصر جدید جنگ های دریایی آغاز شد. در هنگام نبرد کشتی های زره پوش (در نهم مارس آن سال)، در نبردی چهار ساعته در هامپتون رودز (3) واقع در ویرجینیا، کشتی زرهی مانیتور (4) متعلق به نیروهای اتحاد و کشتی زرهی مری ماک (5) (که سی.اس.اس ویرجینیا نام گذاری شد) با یکدیگر درگیر شدند که نتیجه ای در بر نداشت. این امر، نشان دهنده ی آسیب ناپذیری نسبی کشتی های زرهی بود.
با وجود ادامه فعالیت ها در غرب که عملاً تا سال 1862 فروکش نکرد، رشته عملیات نظامی در شرق نیز ادامه یافت. مک کللان که با تحریک لینکلن وارد عمل شده بود، تصمیم گرفت به ریچموند (6)، پایتخت کنفدراسیون حمله کند. وی برای این کار ارتش خود را به سمت پایین، از خلیج چزییک (7) به دژ مونرو (8)، حرکت داد و از آنجا توانست تا شبه جزیره ای پیشروی کند که توسط رودخانه های یورک و جیمز شکل گرفته بود. وی با استفاده از این مسیر، توانست از حمله مستقیم علیه ارتش کنفدراسیون به رهبری جانستون که رو به روی شهر واشنگتن قرار گرفته بود، اجتناب کند. این ارتش مجبور شد دور بزند و با او تلاقی کند تا بدین ترتیب از پایتخت کنفدراسیون نیز حفاظت به عمل آمده باشد. نیروی بزرگی تحت فرماندهی مک داول قرار بود تا در حمله به ریچموند به نیروهای مک کللان بپیوندد، اما یک رشته عملیات استادانه به وسیله ژنرال توماس (استونوال) جکسون (9) در دره شناندو (10)، واشنگتن را مورد تهدید قرار داد و مانع از آن شد که نیروهای مگ داول از جنوب حرکت کند. جکسون در عرض شش هفته با کمتر از 18 هزار نفر نیرو، 70 هزار نفر از سپاهیان فدرال را زمین گیر کرد و نقشه عملیات نظامی مک کللان را برهم زد. با وجود این، مک کللان پیشروی خود را در چهارم آوریل آغاز کرد. در یکم ژوئن، به لی دستور داده شد تا جانشین جوزف جانستون (جوزف جانستون فرمانده نیروهای کنفدراسیون بود) گردد. در 25 ژوئن، مک کللان به چهار مایلی ریچموند رسیده بود و نبردهای هفت روزه (11) (25 ژوئن تا 1 ژوئیه) آغاز شد. در آن نبردها، لی به حمله تجاوزگرانه ای دست زد و مانع از آن شد که مک کللان ریچموند را تصرّف کند و باعث شد که او به هریسونز لندینگ (12)، واقع در رودخانه جیمز عقب نشینی کند.
لینکلن، ژنرال جان پوپ (13) را از غرب فراخواند و در 26 ژوئن او را به فرماندهی ارتش تازه شکل گرفته ویرجینیا منصوب کرد. هالک نیز به واشنگتن احضار شد و در یازدهم ژوئیه به عنوان فرمانده کل منصوب گردید. مک کللان فرماندهی ارتش پوتوماک را حفظ کرد، ارتشی که در سوم اوت به واشنگتن فراخوانده شده بود. لی، جکسون را برای نظارت بر کارهای پوپ در ویرجینیای مرکزی اعزام کرد و جکسون به آهستگی او را در شمال تعقیب می کرد. در نبرد دوم بول ران (29-30 اوت)، پوپ تصور می کرد که او جکسون را به دام انداخته است، اما به وسیله لی و ژنرال جیمز لانگ استریت (14) غافلگیر شد؛ آنها از پهلو به او حمله کردند و باعث شدند تا نیروهایش به سمت واشنگتن عقب نشینی کنند.
با تصویب پرزیدنت دیویس، لی از پوتوماک عبور کرد و وارد مریلند شد. آنان امید داشتند که انجام یک رشته عملیات موفق، باعث کسب شناسایی خارجی برای کنفدراسیون شده، در مریلند ایجاد شورش کرده و ویرجینیا را برای مدّتی از خرابی های جنگ خلاص خواهد کرد. مک کللان یک نسخه از دستور لی را مبنی بر تدارک و حرکت نیروهایش به دست آورد و به آهستگی حرکت کرد تا با او درگیر شود. در هفدهم سپتامبر1862، در نزدیکی شهر شارپسبرگ (15) در مریلند، نبرد آنتیتام (16) درگرفت و این روز، در تاریخ آمریکا خونین ترین روز نام گرفت. حمله بدون هماهنگی مک کللان نتوانست ارتش لی را از مواضع تدافعی اش تکان دهد؛ اما آن را از انجام عملیات تهاجمی بیشتر بازداشت. لی از پوتوماک عقب نشینی کرد و مک کللان به تعقیب او نپرداخت. مگر هنگامی که از لینکلن برای این کار دستور دریافت کرد. در 23 سپتامبر، لینکلن از موفقیت استراتژیک مک کلان علیه لی بهره برداری کرد و "اعلامیه آزادی بردگان" (17) را صادر کرد که بنابر آن، در یکم ژانویه 1863، دستور آزادسازی کلیه بردگان در ایالات شورشی داده شد.
در هفتم نوامبر، لینکلن ژنرال آمبروز برنساید (18) را به جانشینی مک کللان برگزید و او را به سمت جنوب حرکت کرد و در سیزدهم دسامبر، در فردریکسبرگ (19) (واقع در ویرجینیا)، به لی حمله کرد. چهارده تهاجم پی در پی نیروهای اتحاد عقب زده شد و خسارات زیادی به ارتش برنساید وارد آمد. لی در نبرد فردریکسبرگ به پیروزی رسیده بود. لینکلن که هنوز در پی ژنرال می گشت که بتواند لی و ارتش ویرجینیای شمالی را شکست دهد، ژنرال جوزف هوکر (20) را در 26 ژانویه 1863، به جانشینی برنساید برگزید.
در 27 آوریل، هوکر از رودخانه راپاهانوک (21) عبور کرد تا به لی حمله کند. ژنرال جان سجویک (22) بنا بود که این طور وانمود کند که می خواهد از رودخانه فردریکسبرگ عبور کند و این در حالی بود که هوکر از رودخانه فوق (راپاهانوک) عبور کرد و وارد وایلدرنس (23) و جناح چپ لی شد. سپاه لانگ استریت در فاصله ای دور، در حال جمع آوری تدارکات بود، اما توسط سواره نظام ژنرال جی.ای.بی استوارت (24) مشاهده شد؛ بدین ترتیب، لی از تحرکات هوکر به خوبی آگاهی داشت. در یکم مه، لی نیروی کوچکی را در فردریکسبرگ باقی گذاشت تا مانع حمله سجویک شود و به سرعت به سمت غرب حرکت کرد تا با تهاجم اصلی هوکر مقابله کند. لی که نیروهای خود را برای بار دوم، در دوم مه جدا ساخته بود، جکسون را مأمور احاطه جناح راست هوکر نمود و بدین ترتیب کاملاً روحیه آن نیروها را تضعیف کرده بود. با این حال، آن شب لی ضربه ای خورد که هرگز نتوانست از آن کمر راست کند. استونوال جکسون که از عملیات شناسایی خطوط نیروهای اتحاد باز می گشت، به واسطه آتش نیروهای خودی به صورت مهلکی زخمی شد. لی در سوم مه، حمله علیه هوکر را از سرگرفت و سپس روز بعد حمله به سجویک را آغاز کرد. هوکر در روزهای پنجم و ششم مه، از راپاهانوک عقب نشینی کرد. لی پس از کسب بزرگ ترین پیروزی تاکتیکی خود، آماده دومین تهاجم خود به شمال گردید.
لی، امیدوار بود که اگر به شمال حمله کند و ارتش هوکر را به طور قاطع شکست دهد، شهرت جهانی برای کنفدراسیون کسب کرده و جنگ را نیز به زور پایان داده است. دست کم ویرجینیا از تهاجمات بیشتر در امان می ماند و مریلند و پنسیلوانیا تدارکات عظیم مواد غذایی و پوشاک را فراهم می ساختند. لی به سمت شمال حرکت کرد و وارد این دو ایالت شد. هوکر در پاسخ گویی کند عمل کرد. وی پس از مشاجرات لفظی با لینکلن و هالک، استعفای خود را تقدیم داشت و در 28 ژوئن جای خود را به ژنرال جرج مید (25) داد. لی با اطلاع از این که ارتش پوتوماک به سمت شمال در حال حرکت است، ارتش خود را در 29-30 ژوئن در نزدیکی کش تاون (26) پنسیلوانیا متمرکز ساخت. در اول ژوئیه، یک تیپ پیاده نظام کنفدراسیون و یک تیپ سواره نظام اتحاد در جاده غرب گتیسبرگ (27) با یکدیگر برخورد کردند. بزرگ ترین نبردی که تاکنون در قاره درگرفته بود، شروع شده بود. هر دو طرف، نیروهای خود را با عجله به شهر رساندند. تا پایان روز، نیروهای اتحاد با تحمّل تلفات سنگین به سی متری هیل (28) یعنی ارتفاعات جنوب گتیسبرگ عقب رانده شده بودند. در دوم ژوئیه، لی همچنان به حمله ادامه داد. تأخیر در رساندن نیروهای جنوبی به مواضع حمله و جریان دائم نیروهای تازه نفس اتحاد به میدان نبرد، از پیروزی کنفدراسیون جلوگیری کرد. در سوم ژوئیه، لی تلاش دیگری برای شکستن بن بست با حمله ای انجام داد که معطوف به قسمت مرکزی نیروهای اتحاد بود. این حمله با نام "پیکتس چارج" (29)، در طول تقریباً یک مایل دشت باز با تلفات سنگین نیروهای کنفدراسیون به عقب رانده شد. بین چهار تا چهاردهم ژوئیه، لی از پرتوماک عقب نشینی کرد. مید با احتیاط به تعقیب او پرداخت و فرصت بهره برداری از پیروزی خود را از دست داد. در باقی مانده سال هیچ گونه عملیات عمده ای در شرق رخ نداد.
آخرین شانس جنوب برای اخذ یک تصمیم مناسب در شرق، در سوم ژوئیه در گتیسبرگ از دست رفت؛ یک روز بعد، ویکسبرگ سقوط کرد. گرانت با کمک شرمن به رشته عملیات دوماهه علیه نیروهای ژنرال جان پمبرتون (30) در ویکسبرگ و نیروهای جوزف جانستون (که جراحت هایش التیام یافته بود و اینک فرمانده کل نیروهای کنفدراسیون در غرب بود) در مکسون واقع در می سی سی پی پایان داد. گرانت، خطوط تدارکاتی خود را رها کرده بود تا خود را بین دو نیروی کنفدراسیون قرار دهد و با وارد آوردن تلفات به هر دو نیرو و سرانجام تسلیم ساختن مدافعان ویکسبرگ پس از یک محاصره خوب هماهنگ شده، کار را تمام کند. کنفدراسیون غربی از شمال به جنوب تقسیم شده بود. ناحیه غرب می سی سی پی، به نام کنفدراسیون ترانس می سی سی پی، دیگر نمی توانست برای فراهم آوردن تدارکات جهت بقیه کنفدراسیون که نیاز مبرمی به مواد غذایی و مواد خام داشت، مورد اتکا قرار گیرد. ناقوس مرگ به صدا درآمده بود، اما جنگ به مدت تقریباً دو سال دیگر به طول انجامید.
با انجام عملیات در اطراف ویکسبرگ، روزکرانس، براگ را در تنگنا قرار داد و او را مجبور کرد که در اوایل ژوئیه به چاتانوگا عقب نشینی کند. روزکرانس پس از مدتی تأخیر در هفتم سپتامبر با یک مانور سریع براگ را مجبور به تخلیه شهر نمود و او را تا شمال غربی جورجیا تعقیب کرد. در همین زمان، لانگ استریت، یکی از دستیاران لی، به سرعت به سمت غرب حرکت کرد تا نیروهای براگ را تقویت کند. براگ پس از ورود به پیشروی پرداخت و به نیروهای روزکرانس در نزدیکی چیکاموگاکریک (31) (در روزهای 19-20 سپتامبر) حمله کرد. نبرد چیکاموگا (32) با شکست روزکرانس و عقب نشینی ارتش او از کامبرلند به چاتانوگا پایان یافت. ارتش روزکرانس در چاتونوگا به وسیله نیروهای براگ محاصره شد و ارتباطش با جهان خارج قطع گردید و امکان رسیدن کمک از بیرون، دیگر برایش وجود نداشت.
در 27 اکتبر، لینکلن، گرانت را به سمت فرماندهی کل نیروهای اتحاد بین می سی سی پی و آلگنی (33) منصوب کرد. گرانت با عجله به چاتانوگا عزیمت کرد و به شرمن و ارتش تنسی او نیز دستور داد که به آنجا برود. گرانت با جانشین ساختن جرج توماس به جای روزرانس عملیات شکستن محاصره چاتونوگا توسط براگ را آغاز کرد. توماس در چیکاموگا رشادت های زیادی از خود نشان داده بود. در 25-23 نوامبر، گرانت در حملات شجاعانه ای علیه نیروهای استحکام یافته براگ، محاصره را شکست و ارتش براگ را از شهر بیرون راند. با این پیروزی، راه برای حمله به جورجیا و قطع ارتباط نیروهای کنفدراسیون برای یک بار دیگر هموار شد. تا اواخر 1863، ارتش های اتحاد، کنترل آرکانزاس، کنتاکی، تنسی، قسمت اعظم لوئیز یانا، می سی سی پی، فلوریدا، مرز ریوگرانده تگزاس و کل طول رودخانه می سی سی پی را مجدداً در دست گرفته بودند.
استفاده از قایق های توپدار، برای پشتیبانی از نیروهای زمینی که در نزدیکی آبراه های داخلی به عملیات می پرداختند، به خاطر پیروزی های اتحاد در رودخانه های می سی سی پی، کامبرلند و تنسی در سال 1862، مرسوم شد. نکته مهم تر این که، عصر جدید جنگ های دریایی آغاز شد. در هنگام نبرد کشتی های زره پوش (در نهم مارس آن سال)، در نبردی چهار ساعته در هامپتون رودز (3) واقع در ویرجینیا، کشتی زرهی مانیتور (4) متعلق به نیروهای اتحاد و کشتی زرهی مری ماک (5) (که سی.اس.اس ویرجینیا نام گذاری شد) با یکدیگر درگیر شدند که نتیجه ای در بر نداشت. این امر، نشان دهنده ی آسیب ناپذیری نسبی کشتی های زرهی بود.
با وجود ادامه فعالیت ها در غرب که عملاً تا سال 1862 فروکش نکرد، رشته عملیات نظامی در شرق نیز ادامه یافت. مک کللان که با تحریک لینکلن وارد عمل شده بود، تصمیم گرفت به ریچموند (6)، پایتخت کنفدراسیون حمله کند. وی برای این کار ارتش خود را به سمت پایین، از خلیج چزییک (7) به دژ مونرو (8)، حرکت داد و از آنجا توانست تا شبه جزیره ای پیشروی کند که توسط رودخانه های یورک و جیمز شکل گرفته بود. وی با استفاده از این مسیر، توانست از حمله مستقیم علیه ارتش کنفدراسیون به رهبری جانستون که رو به روی شهر واشنگتن قرار گرفته بود، اجتناب کند. این ارتش مجبور شد دور بزند و با او تلاقی کند تا بدین ترتیب از پایتخت کنفدراسیون نیز حفاظت به عمل آمده باشد. نیروی بزرگی تحت فرماندهی مک داول قرار بود تا در حمله به ریچموند به نیروهای مک کللان بپیوندد، اما یک رشته عملیات استادانه به وسیله ژنرال توماس (استونوال) جکسون (9) در دره شناندو (10)، واشنگتن را مورد تهدید قرار داد و مانع از آن شد که نیروهای مگ داول از جنوب حرکت کند. جکسون در عرض شش هفته با کمتر از 18 هزار نفر نیرو، 70 هزار نفر از سپاهیان فدرال را زمین گیر کرد و نقشه عملیات نظامی مک کللان را برهم زد. با وجود این، مک کللان پیشروی خود را در چهارم آوریل آغاز کرد. در یکم ژوئن، به لی دستور داده شد تا جانشین جوزف جانستون (جوزف جانستون فرمانده نیروهای کنفدراسیون بود) گردد. در 25 ژوئن، مک کللان به چهار مایلی ریچموند رسیده بود و نبردهای هفت روزه (11) (25 ژوئن تا 1 ژوئیه) آغاز شد. در آن نبردها، لی به حمله تجاوزگرانه ای دست زد و مانع از آن شد که مک کللان ریچموند را تصرّف کند و باعث شد که او به هریسونز لندینگ (12)، واقع در رودخانه جیمز عقب نشینی کند.
لینکلن، ژنرال جان پوپ (13) را از غرب فراخواند و در 26 ژوئن او را به فرماندهی ارتش تازه شکل گرفته ویرجینیا منصوب کرد. هالک نیز به واشنگتن احضار شد و در یازدهم ژوئیه به عنوان فرمانده کل منصوب گردید. مک کللان فرماندهی ارتش پوتوماک را حفظ کرد، ارتشی که در سوم اوت به واشنگتن فراخوانده شده بود. لی، جکسون را برای نظارت بر کارهای پوپ در ویرجینیای مرکزی اعزام کرد و جکسون به آهستگی او را در شمال تعقیب می کرد. در نبرد دوم بول ران (29-30 اوت)، پوپ تصور می کرد که او جکسون را به دام انداخته است، اما به وسیله لی و ژنرال جیمز لانگ استریت (14) غافلگیر شد؛ آنها از پهلو به او حمله کردند و باعث شدند تا نیروهایش به سمت واشنگتن عقب نشینی کنند.
با تصویب پرزیدنت دیویس، لی از پوتوماک عبور کرد و وارد مریلند شد. آنان امید داشتند که انجام یک رشته عملیات موفق، باعث کسب شناسایی خارجی برای کنفدراسیون شده، در مریلند ایجاد شورش کرده و ویرجینیا را برای مدّتی از خرابی های جنگ خلاص خواهد کرد. مک کللان یک نسخه از دستور لی را مبنی بر تدارک و حرکت نیروهایش به دست آورد و به آهستگی حرکت کرد تا با او درگیر شود. در هفدهم سپتامبر1862، در نزدیکی شهر شارپسبرگ (15) در مریلند، نبرد آنتیتام (16) درگرفت و این روز، در تاریخ آمریکا خونین ترین روز نام گرفت. حمله بدون هماهنگی مک کللان نتوانست ارتش لی را از مواضع تدافعی اش تکان دهد؛ اما آن را از انجام عملیات تهاجمی بیشتر بازداشت. لی از پوتوماک عقب نشینی کرد و مک کللان به تعقیب او نپرداخت. مگر هنگامی که از لینکلن برای این کار دستور دریافت کرد. در 23 سپتامبر، لینکلن از موفقیت استراتژیک مک کلان علیه لی بهره برداری کرد و "اعلامیه آزادی بردگان" (17) را صادر کرد که بنابر آن، در یکم ژانویه 1863، دستور آزادسازی کلیه بردگان در ایالات شورشی داده شد.
در هفتم نوامبر، لینکلن ژنرال آمبروز برنساید (18) را به جانشینی مک کللان برگزید و او را به سمت جنوب حرکت کرد و در سیزدهم دسامبر، در فردریکسبرگ (19) (واقع در ویرجینیا)، به لی حمله کرد. چهارده تهاجم پی در پی نیروهای اتحاد عقب زده شد و خسارات زیادی به ارتش برنساید وارد آمد. لی در نبرد فردریکسبرگ به پیروزی رسیده بود. لینکلن که هنوز در پی ژنرال می گشت که بتواند لی و ارتش ویرجینیای شمالی را شکست دهد، ژنرال جوزف هوکر (20) را در 26 ژانویه 1863، به جانشینی برنساید برگزید.
در 27 آوریل، هوکر از رودخانه راپاهانوک (21) عبور کرد تا به لی حمله کند. ژنرال جان سجویک (22) بنا بود که این طور وانمود کند که می خواهد از رودخانه فردریکسبرگ عبور کند و این در حالی بود که هوکر از رودخانه فوق (راپاهانوک) عبور کرد و وارد وایلدرنس (23) و جناح چپ لی شد. سپاه لانگ استریت در فاصله ای دور، در حال جمع آوری تدارکات بود، اما توسط سواره نظام ژنرال جی.ای.بی استوارت (24) مشاهده شد؛ بدین ترتیب، لی از تحرکات هوکر به خوبی آگاهی داشت. در یکم مه، لی نیروی کوچکی را در فردریکسبرگ باقی گذاشت تا مانع حمله سجویک شود و به سرعت به سمت غرب حرکت کرد تا با تهاجم اصلی هوکر مقابله کند. لی که نیروهای خود را برای بار دوم، در دوم مه جدا ساخته بود، جکسون را مأمور احاطه جناح راست هوکر نمود و بدین ترتیب کاملاً روحیه آن نیروها را تضعیف کرده بود. با این حال، آن شب لی ضربه ای خورد که هرگز نتوانست از آن کمر راست کند. استونوال جکسون که از عملیات شناسایی خطوط نیروهای اتحاد باز می گشت، به واسطه آتش نیروهای خودی به صورت مهلکی زخمی شد. لی در سوم مه، حمله علیه هوکر را از سرگرفت و سپس روز بعد حمله به سجویک را آغاز کرد. هوکر در روزهای پنجم و ششم مه، از راپاهانوک عقب نشینی کرد. لی پس از کسب بزرگ ترین پیروزی تاکتیکی خود، آماده دومین تهاجم خود به شمال گردید.
لی، امیدوار بود که اگر به شمال حمله کند و ارتش هوکر را به طور قاطع شکست دهد، شهرت جهانی برای کنفدراسیون کسب کرده و جنگ را نیز به زور پایان داده است. دست کم ویرجینیا از تهاجمات بیشتر در امان می ماند و مریلند و پنسیلوانیا تدارکات عظیم مواد غذایی و پوشاک را فراهم می ساختند. لی به سمت شمال حرکت کرد و وارد این دو ایالت شد. هوکر در پاسخ گویی کند عمل کرد. وی پس از مشاجرات لفظی با لینکلن و هالک، استعفای خود را تقدیم داشت و در 28 ژوئن جای خود را به ژنرال جرج مید (25) داد. لی با اطلاع از این که ارتش پوتوماک به سمت شمال در حال حرکت است، ارتش خود را در 29-30 ژوئن در نزدیکی کش تاون (26) پنسیلوانیا متمرکز ساخت. در اول ژوئیه، یک تیپ پیاده نظام کنفدراسیون و یک تیپ سواره نظام اتحاد در جاده غرب گتیسبرگ (27) با یکدیگر برخورد کردند. بزرگ ترین نبردی که تاکنون در قاره درگرفته بود، شروع شده بود. هر دو طرف، نیروهای خود را با عجله به شهر رساندند. تا پایان روز، نیروهای اتحاد با تحمّل تلفات سنگین به سی متری هیل (28) یعنی ارتفاعات جنوب گتیسبرگ عقب رانده شده بودند. در دوم ژوئیه، لی همچنان به حمله ادامه داد. تأخیر در رساندن نیروهای جنوبی به مواضع حمله و جریان دائم نیروهای تازه نفس اتحاد به میدان نبرد، از پیروزی کنفدراسیون جلوگیری کرد. در سوم ژوئیه، لی تلاش دیگری برای شکستن بن بست با حمله ای انجام داد که معطوف به قسمت مرکزی نیروهای اتحاد بود. این حمله با نام "پیکتس چارج" (29)، در طول تقریباً یک مایل دشت باز با تلفات سنگین نیروهای کنفدراسیون به عقب رانده شد. بین چهار تا چهاردهم ژوئیه، لی از پرتوماک عقب نشینی کرد. مید با احتیاط به تعقیب او پرداخت و فرصت بهره برداری از پیروزی خود را از دست داد. در باقی مانده سال هیچ گونه عملیات عمده ای در شرق رخ نداد.
آخرین شانس جنوب برای اخذ یک تصمیم مناسب در شرق، در سوم ژوئیه در گتیسبرگ از دست رفت؛ یک روز بعد، ویکسبرگ سقوط کرد. گرانت با کمک شرمن به رشته عملیات دوماهه علیه نیروهای ژنرال جان پمبرتون (30) در ویکسبرگ و نیروهای جوزف جانستون (که جراحت هایش التیام یافته بود و اینک فرمانده کل نیروهای کنفدراسیون در غرب بود) در مکسون واقع در می سی سی پی پایان داد. گرانت، خطوط تدارکاتی خود را رها کرده بود تا خود را بین دو نیروی کنفدراسیون قرار دهد و با وارد آوردن تلفات به هر دو نیرو و سرانجام تسلیم ساختن مدافعان ویکسبرگ پس از یک محاصره خوب هماهنگ شده، کار را تمام کند. کنفدراسیون غربی از شمال به جنوب تقسیم شده بود. ناحیه غرب می سی سی پی، به نام کنفدراسیون ترانس می سی سی پی، دیگر نمی توانست برای فراهم آوردن تدارکات جهت بقیه کنفدراسیون که نیاز مبرمی به مواد غذایی و مواد خام داشت، مورد اتکا قرار گیرد. ناقوس مرگ به صدا درآمده بود، اما جنگ به مدت تقریباً دو سال دیگر به طول انجامید.
با انجام عملیات در اطراف ویکسبرگ، روزکرانس، براگ را در تنگنا قرار داد و او را مجبور کرد که در اوایل ژوئیه به چاتانوگا عقب نشینی کند. روزکرانس پس از مدتی تأخیر در هفتم سپتامبر با یک مانور سریع براگ را مجبور به تخلیه شهر نمود و او را تا شمال غربی جورجیا تعقیب کرد. در همین زمان، لانگ استریت، یکی از دستیاران لی، به سرعت به سمت غرب حرکت کرد تا نیروهای براگ را تقویت کند. براگ پس از ورود به پیشروی پرداخت و به نیروهای روزکرانس در نزدیکی چیکاموگاکریک (31) (در روزهای 19-20 سپتامبر) حمله کرد. نبرد چیکاموگا (32) با شکست روزکرانس و عقب نشینی ارتش او از کامبرلند به چاتانوگا پایان یافت. ارتش روزکرانس در چاتونوگا به وسیله نیروهای براگ محاصره شد و ارتباطش با جهان خارج قطع گردید و امکان رسیدن کمک از بیرون، دیگر برایش وجود نداشت.
در 27 اکتبر، لینکلن، گرانت را به سمت فرماندهی کل نیروهای اتحاد بین می سی سی پی و آلگنی (33) منصوب کرد. گرانت با عجله به چاتانوگا عزیمت کرد و به شرمن و ارتش تنسی او نیز دستور داد که به آنجا برود. گرانت با جانشین ساختن جرج توماس به جای روزرانس عملیات شکستن محاصره چاتونوگا توسط براگ را آغاز کرد. توماس در چیکاموگا رشادت های زیادی از خود نشان داده بود. در 25-23 نوامبر، گرانت در حملات شجاعانه ای علیه نیروهای استحکام یافته براگ، محاصره را شکست و ارتش براگ را از شهر بیرون راند. با این پیروزی، راه برای حمله به جورجیا و قطع ارتباط نیروهای کنفدراسیون برای یک بار دیگر هموار شد. تا اواخر 1863، ارتش های اتحاد، کنترل آرکانزاس، کنتاکی، تنسی، قسمت اعظم لوئیز یانا، می سی سی پی، فلوریدا، مرز ریوگرانده تگزاس و کل طول رودخانه می سی سی پی را مجدداً در دست گرفته بودند.
پی نوشت ها :
1- william sherman
2- Baton Rouge
3- Hampton Roads
4- Monitor
5- Merrimac
6- Richmond
7- chesapeake Bay
8- Fortress Monroe
9- Thomas (stonewall) Jackson
10- shenandoah valley
11- seven Days Battles
12- Herrisonُ s Landing
13- John pope
14- James Longstreet
15- sharpsburg
16- Battle of Antietam
17- Emancipation proclamation
18-Ambrose Burnside
19- Fredricsburg
20- Joseph Hooker
21- Rappahannock
22- John sedgwick
23- wilderness
24- J.A.B stuart
25- George Meade
26- cashtown
27- Gettysburg
28- cemetery Hill
29- picketُ s charge
30- John pemberton
31- chickamauga creek
32- Battle of chickamauga
33- Alleghenies
