به رکورد دو ساعت و چهار دقیقه در دوی ماراتن دست یابد (۱۹۴۵) و پس از اینکه جیم هینز در سال ۱۹۶۸ توانست صد متر را زیر ۱۰ ثانیه بدود، هایله گبر سلاسی دونده نامدار اتیوپیایی یک شنبه گذشته نه تنها با کسب زمان دو ساعت و سه دقیقه و پنجاه و نه ثانیه رکورد جهان را شکست، بلکه از سقف چهار دقیقه نیز عبور کرد. گبر سلاسی به این ترتیب رکورد خودش را ۲۷ ثانیه بهبود بخشید و یک گام دیگر به آرزوی دوندگان ماراتن برای رسیدن به رکورد کمتر از دو ساعت رنگی واقعی تر بخشید. اما آیا واقعا رسیدن به چنین رکوردی قابل دستیابی است.
دیوید بدفورد قهرمان سابق ۱۰ هزار متر جهان که اکنون با ۵۸ سال سن مدیر ماراتن لندن است، چنین عقیده ای دارد: «شک نکنید ما ماراتن زیر دو ساعت را در دوره خودمان می بینیم. این شاید بعد از مرگ من باشد و شاید ۲۰ سال دیگر رخ دهد، اما بدون شک چنین اتفاقی می افتد.» باد بالاردو مربی تیم دوومیدانی بریتانیا نیز چنین عقیده ای دارد: «به نظر من هم این اتفاق رخ می دهد. آنها به نسبت چهار یا پنج سال پیش خیلی نزدیک تر شده اند و فکر می کنم ظرف ۲۰ سال آینده کسانی مانند گبر سلاسی یا کنیسا بکله (رکورددار ۱۰ هزار متر جهان) از مرز دو ساعت عبور می کنند.
اما این عقیده تمام کارشناسان دوومیدانی نیست. ران هیل یکی از افرادی است که نسبت به این مسئله شک دارد. او که در سال ۱۹۷۰ اولین فردی بود که به زمان زیر دو ساعت و ده دقیقه (که امروزه شوخی به نظر می رسد) دست یافت، چندان هم مطمئن نیست که کسی بتواند در مارتن زیر دو ساعت به خط پایان برسد. هیل در حالی این حرف را می زند که پیش از این یک بار هم رسیدن به زمان زیر دو ساعت و پنج دقیقه را غیرممکن دانسته بود: «من آن حرف را زمانی زدم که هنوز پتانسیل واقعی دوندگان معلوم نشده بود. او همچنین تاکید می کند رژیم قبل از مسابقه، مکمل هایی که در حین مسابقه مصرف می شوند و دستگاه های تنظیم فرمان قلب در آن زمان وجود نداشت و به همین دلیل هم اکنون رسیدن به رکوردهایی ممکن شده است که قبلا دست نیافتنی می نمود. هیل شاید یک موضوع مهم که جوایز مالی مسابقات این روزهاست را نیز فراموش کرده باشد. گبر سلاسی برای قهرمانی در ماراتن برلین ۱۰۲ هزار پوند جایزه گرفت.
گلن لاتمیر یکی از کارشناسان بنام دوهای استقامتی نیز همچون هیل رسیدن به زیر دو ساعت را رویایی دور می داند، او که از روی اتومبیل ماراتن برلین را از نزدیک می دید، گفت: «شما اگر به چهره هایله در چهار یا پنج کیلومتر آخر دقیق می شدید، معلوم بود چه کار سختی انجام می دهد.
گرچه او نمایشی عالی داشت، اما کاملا می شد استرس را از چهره اش خواند. می توان از نمایش خوب او که هر ۵ کیلومتر را به طور متوسط ۱۴ دقیقه و ۴۵ ثانیه طی کرد، سخن گفت، اما صحبت کردن راجع به رکورد زیر دو ساعت چندان عملی نیست.
شاید بتوان برای این کار دارویی اختراع کرد، چون ما به خوبی می دانیم بدن بعد از ۳۰ کیلومتر چه وضعیتی پیدا می کند، در این موقع مصدومیت و افول آن آغاز می شود. اما خود گبر سلاسی که در حال حاضر ۳۵ سال دارد یکی از طرفداران رکورد زیر دو ساعت است.» شاید ۲۰ سال، شاید ۴۰ سال دیگر با گسترش بیشتر تکنولوژی، ورزشکاران بتوانند سریع تر بدوند.
اما شاید شرایط مناسب برلین نیز یکی از دلایل شکستن رکورد جهان باشد. گبرسلاسی سال گذشته نیز در همین مکان رکورد جهان را شکست (تاکنون در برلین هفت رکورد جهان چهار بار برای مردان و سه بار برای زنان شکسته شده است). این بار نیز دمای خوب هوا که در هنگام آغاز مسابقه ۱۰ درجه سانتیگراد و در پایان آن ۱۴ درجه بود، نقش به سزایی در نمایش خوب دوندگان داشت: «این زمین سریع است، هوا عالی بود و باران روز قبل همه چیز را تر و تازه کرده بود.»
آلن استوری از مربیان باسابقه بریتانیا نیز از کسانی است که چندان نسبت به این قضیه خوشبین نیست و رسیدن به زمان زیر دو ساعت را چیزی بین «خیلی دور» و «غیرممکن» می داند: «در تمام دانش موجود، چیزی نیست که نشان از یک جهش بزرگ در کاستن زمان بدهد. البته اگر روانشناسان ورزشی بتوانند به کشفی جدید نائل شوند، شاید چنین چیزی ممکن شود. اما با توجه به پیشرفت علم تا این لحظه فکر نمی کنم تا زمانی که من زنده هستم کسی بتواند زیر دو ساعت بدود. فراموش نکنید که من جوانی ۶۳ ساله هستم!
استوری در پاسخ به اینکه چه کشف جدیدی می تواند در این زمینه راهگشا باشد، گفت: «اگر چنین ایده ای داشتم به دانشمندان می گفتم تا روی آن کار کنند اما به نظرم نکته کلیدی مربوط به روانشناسی است که بتواند راهی برای غلبه بر استرس دوندگان ماراتن پیدا کند. اما من کسی را نمی شناسم که پشتوانه علمی داشته باشد و به زمان زیر دو ساعت فکر کند.»
به نظر می رسد در این زمینه تنها زمان می تواند حکم قطعی را صادر کند و باید دید بشر باز هم می تواند همچون گذشته قله هایی را فتح کند که روزگاری رسیدن به آنها در مخیله اش نمی گنجید.
منبع:آبزرور
دیوید بدفورد قهرمان سابق ۱۰ هزار متر جهان که اکنون با ۵۸ سال سن مدیر ماراتن لندن است، چنین عقیده ای دارد: «شک نکنید ما ماراتن زیر دو ساعت را در دوره خودمان می بینیم. این شاید بعد از مرگ من باشد و شاید ۲۰ سال دیگر رخ دهد، اما بدون شک چنین اتفاقی می افتد.» باد بالاردو مربی تیم دوومیدانی بریتانیا نیز چنین عقیده ای دارد: «به نظر من هم این اتفاق رخ می دهد. آنها به نسبت چهار یا پنج سال پیش خیلی نزدیک تر شده اند و فکر می کنم ظرف ۲۰ سال آینده کسانی مانند گبر سلاسی یا کنیسا بکله (رکورددار ۱۰ هزار متر جهان) از مرز دو ساعت عبور می کنند.
گلن لاتمیر یکی از کارشناسان بنام دوهای استقامتی نیز همچون هیل رسیدن به زیر دو ساعت را رویایی دور می داند، او که از روی اتومبیل ماراتن برلین را از نزدیک می دید، گفت: «شما اگر به چهره هایله در چهار یا پنج کیلومتر آخر دقیق می شدید، معلوم بود چه کار سختی انجام می دهد.
گرچه او نمایشی عالی داشت، اما کاملا می شد استرس را از چهره اش خواند. می توان از نمایش خوب او که هر ۵ کیلومتر را به طور متوسط ۱۴ دقیقه و ۴۵ ثانیه طی کرد، سخن گفت، اما صحبت کردن راجع به رکورد زیر دو ساعت چندان عملی نیست.
شاید بتوان برای این کار دارویی اختراع کرد، چون ما به خوبی می دانیم بدن بعد از ۳۰ کیلومتر چه وضعیتی پیدا می کند، در این موقع مصدومیت و افول آن آغاز می شود. اما خود گبر سلاسی که در حال حاضر ۳۵ سال دارد یکی از طرفداران رکورد زیر دو ساعت است.» شاید ۲۰ سال، شاید ۴۰ سال دیگر با گسترش بیشتر تکنولوژی، ورزشکاران بتوانند سریع تر بدوند.
اما شاید شرایط مناسب برلین نیز یکی از دلایل شکستن رکورد جهان باشد. گبرسلاسی سال گذشته نیز در همین مکان رکورد جهان را شکست (تاکنون در برلین هفت رکورد جهان چهار بار برای مردان و سه بار برای زنان شکسته شده است). این بار نیز دمای خوب هوا که در هنگام آغاز مسابقه ۱۰ درجه سانتیگراد و در پایان آن ۱۴ درجه بود، نقش به سزایی در نمایش خوب دوندگان داشت: «این زمین سریع است، هوا عالی بود و باران روز قبل همه چیز را تر و تازه کرده بود.»
آلن استوری از مربیان باسابقه بریتانیا نیز از کسانی است که چندان نسبت به این قضیه خوشبین نیست و رسیدن به زمان زیر دو ساعت را چیزی بین «خیلی دور» و «غیرممکن» می داند: «در تمام دانش موجود، چیزی نیست که نشان از یک جهش بزرگ در کاستن زمان بدهد. البته اگر روانشناسان ورزشی بتوانند به کشفی جدید نائل شوند، شاید چنین چیزی ممکن شود. اما با توجه به پیشرفت علم تا این لحظه فکر نمی کنم تا زمانی که من زنده هستم کسی بتواند زیر دو ساعت بدود. فراموش نکنید که من جوانی ۶۳ ساله هستم!
استوری در پاسخ به اینکه چه کشف جدیدی می تواند در این زمینه راهگشا باشد، گفت: «اگر چنین ایده ای داشتم به دانشمندان می گفتم تا روی آن کار کنند اما به نظرم نکته کلیدی مربوط به روانشناسی است که بتواند راهی برای غلبه بر استرس دوندگان ماراتن پیدا کند. اما من کسی را نمی شناسم که پشتوانه علمی داشته باشد و به زمان زیر دو ساعت فکر کند.»
به نظر می رسد در این زمینه تنها زمان می تواند حکم قطعی را صادر کند و باید دید بشر باز هم می تواند همچون گذشته قله هایی را فتح کند که روزگاری رسیدن به آنها در مخیله اش نمی گنجید.
منبع:آبزرور
/ج
