نویسنده: احمد کریمیان
عوامل نفرت از یهود (4)
از علل دیگری که نفرت ملت ها را نسبت به یهودیان برانگیخته است، عدم اختلاط و امتزاج ایشان با اقوامی است که در کنارشان زندگی می کرده اند.
در حقیقت، این ویژگی، از یک سوی عامل نفرت دیگران از یهود بوده است، و هم از جهتی نتیجه و معلول نفرت بار بودن ایشان. در توضیح بخش اخیر این سخن باید گفت: احساس این که منفور دیگرانند و نگاه غیر یهودیان به ایشان، نگاهی عادّی و متعارف نیست، آنان را دچار حالت «از خود بیزاری»(1) کرده و نسبت به افراد جامعه در زاویه ی عزلت و انزوا قرار می داده است.
این امر، همواره موجب عدم اعتماد و بروز شک و تردید افراد جامعه نسبت به یهودیان بوده است.
آنان هرگز با غیریهودیان که نام «گوییم» بر آن ها نهاده بودند، نمی جوشیدند و هیچ گاه به ایشان اجازه ی ورود به محله های خود را نمی دادند و به منظور حفظ اصالت نژاد خویش، از آنان همسر نمی گرفتند و بدیشان دختر نمی دادند.
یهودیان بر خلاف آن که از قدیم ترین ایّام در تمام نقاط جهان، از اروپا، آسیا و آفریقا پراکنده بوده و زندگی در جوامع مختلف با فرهنگ ها و ادیان متفاوت را تجربه می کردند؛ امّا یک چیز را هرگز از یاد نمی بردند و آن این که یهودی اند و نباید در دل اقوام دیگر هضم شوند. به همین جهت با درون گرایی و انزوای از دیگر مردم و ارتباط تنگاتنگ با یک دیگر و پوشاندن اسرار زندگی خود از دیگران، همواره از منظر دید شهروندان در مظانّ اتّهام و در موضع شک و تردید قرار داشته اند. مردم، این قوم را طایفه ای اسرار آمیز و شگفت می شناختند که کم و بیش، خطرها و توطئه های ناشناخته ای را به زیر بغل پنهان می دارند.
این نگاه تردید آمیز نسبت به درون گرایی یهودیان، باعث شد کاترین کبیر، امپراتور روسیه که در سال 1762/م، به موجب فرمانی اجازه داده بود تا هر یک از شهروندان روسی، از طوایف و ادیان مختلف، به هر نقطه از سرزمین امپراتوری که مایلند، آزادانه سفر کنند، یهودیان را از شمول این فرمان مستثنا نماید. (2)
در این مورد، برنارد لازار، تاریخ نگار صهیونیست (1865-1903/م) اذعان می کند که یهودیان، خود موجب دشمنی بر ضدّ خویش می شوند؛ زیرا آنان همواره عزلت و انزوا را ترجیح داده و در برابر هر تلاشی که برای ادغام آنان در جامعه صورت می گرفته است، مقاومت می کرده اند. (3)
سولومون لوربیه یهودی و استاد تاریخ شوروی سابق، در کتاب یهود ستیزی = آنتی سمیتیزم می گوید:
علت اصلی نفرت از قوم یهود، خود یهودیانند... هر کجا یهودی یافت شود، همان جا نفرت از قوم یهود می روید.(4)
یهودا لئوپینسکر، پزشک یهودی روسی، در سال 1882/م کتاب کوچکی تحت عنوان خود آزاد سازی، هشدار یک یهودی روسی به برادرانش را به زبان آلمانی منتشر کرد. وی در این کتاب از واژه ی «یهودی» به عنوان یک صفت نفرت انگیز و از یهودیان به گونه ی «یک ملت مرده» یاد می کند. ملتی که قادر نیست با عضو جان دار هم گامی داشته باشد. آنان «شبح» اند و از جهان مردگان می آیند. یک ملت انگل که در معیشت، سربار دیگران است... .(5)
باری، یهودیان با این باور که اختلاط با دیگر اقوام، تار و پود هویّت یهودی ایشان را از هم می گسلد، از هم زیستی و تعامل با دیگران پرهیز داشته اند.
آحادهاعام در یک تعبیر استفهامی گفته است:
مگر ملت یهود می تواند از ضعف و ذلّت خویش خارج شود و ... در عین حال ملتی یهودی باقی بماند؟(6)
البتّه موسی مندلسون در سده ی هجدهم میلادی با ایجاد یک جنبش روشنگری، یهودیان را با حفظ دیانت یهودی و زبان عبری، دعوت به هم زیستی با دیگر ملت ها کرد و موفق شد روحیّه ی انزوا طلبی یهودیان را تا حدّ زیادی تعدیل کند.
به هر حال، روحیّه ی انزواجویی و درون گرایی یهود یکی از عوامل انگیزش نفرت مردم از ایشان بوده و همین ویژگی موجب شد که این طایفه در کشورهای اروپایی، طی قرون متمادی، خود را در درون دخمه های تنگ و تاریک گتو محبوس سازند.
از علل دیگری که نفرت ملت ها را نسبت به یهودیان برانگیخته است، عدم اختلاط و امتزاج ایشان با اقوامی است که در کنارشان زندگی می کرده اند.
در حقیقت، این ویژگی، از یک سوی عامل نفرت دیگران از یهود بوده است، و هم از جهتی نتیجه و معلول نفرت بار بودن ایشان. در توضیح بخش اخیر این سخن باید گفت: احساس این که منفور دیگرانند و نگاه غیر یهودیان به ایشان، نگاهی عادّی و متعارف نیست، آنان را دچار حالت «از خود بیزاری»(1) کرده و نسبت به افراد جامعه در زاویه ی عزلت و انزوا قرار می داده است.
این امر، همواره موجب عدم اعتماد و بروز شک و تردید افراد جامعه نسبت به یهودیان بوده است.
آنان هرگز با غیریهودیان که نام «گوییم» بر آن ها نهاده بودند، نمی جوشیدند و هیچ گاه به ایشان اجازه ی ورود به محله های خود را نمی دادند و به منظور حفظ اصالت نژاد خویش، از آنان همسر نمی گرفتند و بدیشان دختر نمی دادند.
یهودیان بر خلاف آن که از قدیم ترین ایّام در تمام نقاط جهان، از اروپا، آسیا و آفریقا پراکنده بوده و زندگی در جوامع مختلف با فرهنگ ها و ادیان متفاوت را تجربه می کردند؛ امّا یک چیز را هرگز از یاد نمی بردند و آن این که یهودی اند و نباید در دل اقوام دیگر هضم شوند. به همین جهت با درون گرایی و انزوای از دیگر مردم و ارتباط تنگاتنگ با یک دیگر و پوشاندن اسرار زندگی خود از دیگران، همواره از منظر دید شهروندان در مظانّ اتّهام و در موضع شک و تردید قرار داشته اند. مردم، این قوم را طایفه ای اسرار آمیز و شگفت می شناختند که کم و بیش، خطرها و توطئه های ناشناخته ای را به زیر بغل پنهان می دارند.
این نگاه تردید آمیز نسبت به درون گرایی یهودیان، باعث شد کاترین کبیر، امپراتور روسیه که در سال 1762/م، به موجب فرمانی اجازه داده بود تا هر یک از شهروندان روسی، از طوایف و ادیان مختلف، به هر نقطه از سرزمین امپراتوری که مایلند، آزادانه سفر کنند، یهودیان را از شمول این فرمان مستثنا نماید. (2)
در این مورد، برنارد لازار، تاریخ نگار صهیونیست (1865-1903/م) اذعان می کند که یهودیان، خود موجب دشمنی بر ضدّ خویش می شوند؛ زیرا آنان همواره عزلت و انزوا را ترجیح داده و در برابر هر تلاشی که برای ادغام آنان در جامعه صورت می گرفته است، مقاومت می کرده اند. (3)
سولومون لوربیه یهودی و استاد تاریخ شوروی سابق، در کتاب یهود ستیزی = آنتی سمیتیزم می گوید:
علت اصلی نفرت از قوم یهود، خود یهودیانند... هر کجا یهودی یافت شود، همان جا نفرت از قوم یهود می روید.(4)
یهودا لئوپینسکر، پزشک یهودی روسی، در سال 1882/م کتاب کوچکی تحت عنوان خود آزاد سازی، هشدار یک یهودی روسی به برادرانش را به زبان آلمانی منتشر کرد. وی در این کتاب از واژه ی «یهودی» به عنوان یک صفت نفرت انگیز و از یهودیان به گونه ی «یک ملت مرده» یاد می کند. ملتی که قادر نیست با عضو جان دار هم گامی داشته باشد. آنان «شبح» اند و از جهان مردگان می آیند. یک ملت انگل که در معیشت، سربار دیگران است... .(5)
باری، یهودیان با این باور که اختلاط با دیگر اقوام، تار و پود هویّت یهودی ایشان را از هم می گسلد، از هم زیستی و تعامل با دیگران پرهیز داشته اند.
آحادهاعام در یک تعبیر استفهامی گفته است:
مگر ملت یهود می تواند از ضعف و ذلّت خویش خارج شود و ... در عین حال ملتی یهودی باقی بماند؟(6)
البتّه موسی مندلسون در سده ی هجدهم میلادی با ایجاد یک جنبش روشنگری، یهودیان را با حفظ دیانت یهودی و زبان عبری، دعوت به هم زیستی با دیگر ملت ها کرد و موفق شد روحیّه ی انزوا طلبی یهودیان را تا حدّ زیادی تعدیل کند.
به هر حال، روحیّه ی انزواجویی و درون گرایی یهود یکی از عوامل انگیزش نفرت مردم از ایشان بوده و همین ویژگی موجب شد که این طایفه در کشورهای اروپایی، طی قرون متمادی، خود را در درون دخمه های تنگ و تاریک گتو محبوس سازند.
پی نوشت ها :
1. "Jewish self-Hate".
2. سناء عبداللطیف، حسین صبری، الجیتو الیهودی، ص 108.
3. همان.
4. لیف کارنی یف، الیهود و الیهودیه فی نظر شعوب العالم، تعریب محمد علی حوات، ص 156.
5. عبدالوهاب المسیری، صهیونیسم، ترجمه ی لواء رودباری، ص 35-36.
6. جودت السعد، الشخصیه الیهودیه عبر التاریخ، ص 92.
