شهید علیرضا موحد دانش
زمانی که نیروهای ارتش به منطقه وارد شدند، علی برای جبران کمبود شدید مواد غذایی و مهمّات، به سراغ آن ها رفت. فرمانده وقتی سماجت علی را برای گرفتن مهمّات دید، بخشنامه ای نشان داد که بنی صدر دستور داده بود حتی یک فشنگ هم نباید به سپاه داده شود. درنتیجه فرمانده فقط با دادن پنجاه تن سیب زمینی به ما موافقت کرد. چیز دیگری نداشتیم. نه نان، نه نمک و نه حتّی وسیله ای که بشود با آن سیب زمینی ها را پخت. به ناچار جعبه های خالی مهمّات را از ارتش گرفتیم تا با آن آتش درست کنیم. دو ماه کامل، تمام وعده های غذایی مان سیب زمینی بود. نیاز به مهمّات، روز به روز شدیدتر می شد. یک نیمه شب، محمّد جهان آرا سراسیمه به سراغ علی آمد و به او خبر داد که دشمن جاده را بسته و مردم را به اسارت گرفته است. عراقی ها به سمت ماهشهر و آبادان پیشروی کرده بودند و می خواستند محاصره ی این دو شهر را کامل کنند. مردم در حال فرار، به جاده ی خاکی رو آورده بودند و در دام دشمن گرفتار شده بودند. لحظه ای که جهان آرا این خبر را داد، ده، دوازده نفر بیشتر نبودیم. بیشتر هم از بچه هایی بودیم که از مناطق استقرارمان برای استراحت آمده بودیم. با همین تعداد، سوار ماشین آهویی که در اختیارمان بود، شدیم و حرکت کردیم. به منطقه ذوالفقاریه رسیدیم. ماشین را خاموش کردیم و پیاده شدیم. پانصد متر جلوتر محل ورود عراقی ها بود. با احتیاط به صورت دشتی (ستون افقی) پیش می رفتیم. علی مثل همیشه وسط ردیف بود. او عادت داشت به اندازه پنج یا شش نفر جلوتر از بقیه حرکت کند. این کار او برای روحیه دادن به نیروهای تحت امرش مؤثر بود. عراقی ها از رودخانه گذشته بودند؛ اما چون نیرویی را مقابل خود ندیدند، با تصور این که مبادا برایشان تله گذاشته باشیم، بسیار آرام و محتاط پیش می آمدند. خوشبختانه هنوز پل را نزده بودند تا بتوانند وسایل سنگینشان را به این طرف رودخانه انتقال دهند.
کمی جلوتر، درگیری شروع شد. از میان نخل های آن طرف رود، آتش زیادی روی ما ریخته شد. آنها پی در پی منور دستی می زدند، ولی ما همه ی امکاناتی که در اختیار داشتیم، همان چند ژ-3 بود که در دستمان بود. با همین اوضاع، تا صبح مقاومت کردیم. صبح که شد، نیروی ارتش جایگزین شد و ما توانستیم برگردیم. تعدادی از افراد دشمن که به این طرف آمده بودند، همگی هلاک شدند. به راحتی می توانم بگویم سه چهارم نیروهای دشمن توسط علی کشته شدند. او در تیراندازی بسیار ماهر بود. بارها مقابل چشمان همه منوّر را روی هوا زده بود و این کاری نبود که انجام دادنش در توان هر کسی باشد. به هر حال پیش آمدن این ماجرا، محمد جهان آرا و علی را بر آن داشت، تا از هر طریق ممکن برای تهیه مهمّات اقدام کنند. جهان آرا به عنوان فرمانده سپاه خرمشهر رابط بین تهران و کویت شیخ بود. او سعی داشت با تنها بی سیمی که در اختیارش بود، از تهران درخواست مهمّات کند، امّا باتری بی سیم ضعیف بود و ارتباط برقرار نمی شد. در آن وضعیت بحرانی، حتّی تهیه ی باتری برای بی سیم ممکن نبود. پیش از این، امکان آن را داشتیم که از راه زمینی وسایل محدودی را به قدر ضرورت تهیّه کنیم، امّا با کامل شدن محاصره، آر. پی. جی ما را می زدند و ما در شرایطی قرار داشتیم که حتّی یک فشنگ نیز دیگر برایمان باقی نمانده بود. نمی دانستیم چه باید بکنیم. علی گفت: «حتماً تهران مشکل داره که نمی تونه برای ما مهمات بفرسته. باید خودمون یه کاری کنیم.» او وقتی احساس مسئولیّت می کرد، دیگر کسی جلودارش نبود. علی گفت: «وقتی ما به عنوان ایرانی این جاییم و سیب زمینی هایی که داریم نصفش مال ماست و نصفش مال ارتش، پس مهمّات هم باید به ما برسه. ممکنه بنی صدر- فرمانده ی کل قوا- ما رو به رسمیّت نشناسه، ولی ما خودمون رو به رسمیت می شناسیم.» با علی راه افتادیم و سراغ فرماندهان ارتش رفتیم.
علی ابتدا با ملایمت صحبت کرد. او سعی داشت مسئولان ارتشی را برای دادن مهمات متقاعد کند، اما تلاشش بی نتیجه ماند. آن ها تصمیم نداشتند چیزی به ما بدهند. گفتند: «رئیس جمهور گفته خودتان باید تأمین کنید.» بالاخره علی از کوره در رفت و گفت: «مگه ما از مریخ اومدیم؟ ما هم نیروی همین مملکتیم دیگه!»
جواب آخری که از مسئولان ارتشی شنیدیم، این بود، ما خودمان هم کم داریم.
علی جواب داد: باشه، خودمون تأمین می کنیم.
***
ده روز قبل از آنکه خرمشهر سقوط کند، علی با گردانش در منطقه گلف بودند. تمام تجهیزات را یک آر. پی. جی و ژ3 هایی که در دست بچه ها بود، تشکیل می داد. علی از تجربه ی سر پل ذهاب پند گرفته بود که قبل از انجام هر اقدام نظامی، نسبت به اوضاع و احوال منطقه ی مورد عمل شناخت پیدا کند. این بود که نیروها را در گلف نگه داشت. ماشینی از سپاه اهواز گرفت و همراه یکی از بچّه های گردان که آبادانی بود، به سمت خرمشهر رفت. آن موقع هنوز محاصره ی شهر کامل نشده بود و علی توانست از راه خاکی ماهشهر- جبده به خرمشهر برسد. در شهر گشتی زد و دید اوضاع بسیار خراب است. خودش تعریف می کرد: این جا هم درست مثل غرب بود. روی دوش همه ی مردم شهر اسلحه ای بود. صبح بلند می شدند و می رفتند و شب می آمدند. مثل اداره شده بود. آن هایی که زنده مانده بودند، برمی گشتند تا فردا صبح دوباره بلند شوند و بروند. علی با شهید جهان آرا- فرمانده ی سپاه خرمشهر- صحبت کرد. جهان آرا وقتی نیروی سازمان یافته ای حدود صد و نود نفر را دید که به کمک آن ها آمده اند و نیز تجربه جنگ شهری دارند، بسیار خوشحال شد. نامه ای نوشت مبنی بر این که به این نیرو به شدّت نیاز دارند و آن را به علی داد. علی به اهواز برگشت و با مسئولان آن جا از جمله نماینده ی امام و شورای عالی دفاع صحبت کرد و توانست تعدادی خمپاره بگیرد و گردان را به طرف ماهشهر حرکت دهد. (1)
پی نوشت ها :
1- من و علی و جنگ، صص 37-34 و 50-48.
منبع :(1390)، سیره شهدای دفاع مقدس (5)، تهران: مؤسسه فرهنگی هنری قدر ولایت، چاپ اول.
