ترجمه: حمید وثیق زاده انصاری
منبع:راسخون
منبع:راسخون
هنگامی که جلبک های سمی به این مرجان خیلی نزدیک می شوند، گوبی ها (1)با آن ها می جنگند و آن ها را گاز می‌گیرند.
توضیح شکل: هنگامی که جلبک دریایی سمی (که به رنگ سبز در سمت راست تصویر مشاهده می شود) به یک نوع مرجان خیلی نزدیک می شود (ساختارهای زردرنگی که در شکل مشاهده می شوند)، این ماهی که یک گوبی پهن است (Gobiodon histrio)، به پیغام دردی که به وسیله ی مرجان فرستاده می شود پاسخ می دهد و با گاز گرفتن جلبک، آن را دور می کند.
موجوداتی که مرجان نامیده می شوند دارای اسکلت سختی هستند که آنها را به باقیمانده های اسکلت مرجانهای مرده ی دیگر محکم می کند. این آفریده های دریایی، که اجتماعات سنگ مانند و سختی به نام صخره‌های مرجانی (2)تشکیل می دهند، برای زنده ماندن می جنگند. آن ها در معرض حمله ی ماهی های بزرگتر، آلودگی و تغییرات آب و هوایی هستند. و همچنین باید بر سر فضای زندگی و نور خورشید با جلبک ها رقابت کنند – که برخی از این جلبک ها برای مرجان ها سمی هستند. اما تحقیقات جدید نشان می دهد که هنگامی که این مرجان ها به وسیله ی جلبک ها تهدید می شوند، برخی از مرجان ها مواد شیمیایی ای از خود ترشح می کنند که ارتشی از ماهی ها را برای نجات آن ها جمع می کند.
هنگامی که جلبک به مرجان خیلی نزدیک می شود، مرجان یک ماده ی شیمیایی از خود ترشح می کند که سبب جذب نوعی ماهی به نام گوبی به آن ها می شود. این ماهی ها با گاز گرفتن مهاجمین، از مرجان ها محافظت می کنند. کشف اخیر، نقطه ی روشنی در این زمینه ی تاریک از علم است که نشان می دهد تعداد زیادی از شبکه های مرجانی در سراسر جهان در حال از بین رفتن هستند.
نانسی نولتون (3)به «اخبار علم» اعلام کرده است که: «حدود 80 درصد مرجان های زنده در جزایر کارائیب و 50 درصد در غرب اقیانوس آرام از بین رفته اند. بنابراین نیاز است بفهمیم که چگونه از مرجان ها نگهداری کنیم تا زنده بمانند.» مرجان ها بخشی از کار تحقیقاتی نولتون در انستیتو اسمیتسونین (4)در واشنگتن دی سی بوده‌اند، اما نولتون در این مطالعه ی جدید حضور نداشت.
اگر جمعیت مرجان ها کاهش یابد، ماهی ها و سایر موجودات زنده ای که درون این صخره های مرجانی و یا در نزدیکی آن ها زندگی می کنند، خانه ی خود را از دست می دهند. این امر سبب کاهش جمعیت ماهی ها می گردد - از جمله گوبی هایی که به صورت طبیعی جلبک های مهاجم را از مرجان ها دور می کنند. در نتیجه صخره های مرجانی هم از محافظت کمتری برخوردار خواهند بود.
مارک هی (5)که محقق و اکولوژیست دریاست و در موسسه ی فناوری جورجیا در آتلانتا کار می کند، در این باره می گوید: «در چنین شرایطی، تعداد زیادی ماندگاه (6)جلبکی به وجود می آید.»
هی به همراه دنیل دیکسون (7)، بر روی نوعی مرجان به نام Acropora nasuta، مطالعه کرده است. این مرجان شبیه رشته های محکم در هم پیچیده ای مانند شاخ گوزن، می باشد. این محققان، مقداری از این مرجان ها را در قفس های مختلف همراه با – یا بدون – ماهی هایی که معمولاً در همسایگی آن ها زندگی می کنند، قرار دادند.
در نهایت، جلبک سمی به رنگ سبز زمردی (Chlorodesmis fastigiata) را به مجموعه اضافه کردند. بر اثر تماس این جلبک ها به مرجان، جلبک ها از خود سمی ترشح می کنند که می تواند جانور را در عرض چند روز نابود کند.
هی در گفت وگو با اخبار علم می گوید: «این جلبک ها هم واقعاً زیبا و هم بسیار کثیف هستند.» بعضی انواع ماهی ها هیچ کمکی نمی کنند و با اولین علامت خطر، آنجا را ترک می کنند. اما دو نوع از یک ماهی رنگی به نام گوبی به این صدای درد مرجان پاسخ می دهند و «مانند مانع کوچکی» عمل می کنند. هی و دیکسون آنچه که سبب جذب شدن گوبی ها می شود را شناسایی کرده اند که یک ماده ی شیمیایی است که مرجانها به درون آب ترشح می کنند.
این دانشمندان پیشنهاد می کنند که گوبی ها هم از این کار سود می برند. زیست شناسان می دانند که ماهی ها بر روی پوستشان موکوز (8)تولید می کنند که مانند سمی در برابر شکارچیان آنها عمل می کند. هی و دیکسون متوجه شدند که هنگامی که گوبی ها گازهای کوچکی به این جلبک های سمی می زنند، می توانند سم قوی تری تولید کنند که تا دوب رابر سریع تر بر روی شکارچیان اثر می کند. بنابراین وقتی گوبی ها به مرجان ها کمک می کنند، در واقع از خودشان هم محافظت می کنند.
دانشمندان نتوانستند ارتباط شیمیایی پشت این مشارکت مرجان-گوبی را بفهمند اما این را متوجه شدند که چیزهای زیادی در مورد روابط پیچیده ی بین جانوران در صخره‌های مرجانی وجود دارد که زیست شناسان باید آنها را بیاموزند.
موجوداتی که مرجان نامیده می شوند دارای اسکلت سختی هستند که آنها را به باقیمانده های اسکلت مرجانهای مرده ی دیگر محکم می کند. این آفریده های دریایی، که اجتماعات سنگ مانند و سختی به نام صخره‌های مرجانی (2)تشکیل می دهند، برای زنده ماندن می جنگند. آن ها در معرض حمله ی ماهی های بزرگتر، آلودگی و تغییرات آب و هوایی هستند. و همچنین باید بر سر فضای زندگی و نور خورشید با جلبک ها رقابت کنند – که برخی از این جلبک ها برای مرجان ها سمی هستند. اما تحقیقات جدید نشان می دهد که هنگامی که این مرجان ها به وسیله ی جلبک ها تهدید می شوند، برخی از مرجان ها مواد شیمیایی ای از خود ترشح می کنند که ارتشی از ماهی ها را برای نجات آن ها جمع می کند.
هنگامی که جلبک به مرجان خیلی نزدیک می شود، مرجان یک ماده ی شیمیایی از خود ترشح می کند که سبب جذب نوعی ماهی به نام گوبی به آن ها می شود. این ماهی ها با گاز گرفتن مهاجمین، از مرجان ها محافظت می کنند. کشف اخیر، نقطه ی روشنی در این زمینه ی تاریک از علم است که نشان می دهد تعداد زیادی از شبکه های مرجانی در سراسر جهان در حال از بین رفتن هستند.
نانسی نولتون (3)به «اخبار علم» اعلام کرده است که: «حدود 80 درصد مرجان های زنده در جزایر کارائیب و 50 درصد در غرب اقیانوس آرام از بین رفته اند. بنابراین نیاز است بفهمیم که چگونه از مرجان ها نگهداری کنیم تا زنده بمانند.» مرجان ها بخشی از کار تحقیقاتی نولتون در انستیتو اسمیتسونین (4)در واشنگتن دی سی بوده‌اند، اما نولتون در این مطالعه ی جدید حضور نداشت.
اگر جمعیت مرجان ها کاهش یابد، ماهی ها و سایر موجودات زنده ای که درون این صخره های مرجانی و یا در نزدیکی آن ها زندگی می کنند، خانه ی خود را از دست می دهند. این امر سبب کاهش جمعیت ماهی ها می گردد - از جمله گوبی هایی که به صورت طبیعی جلبک های مهاجم را از مرجان ها دور می کنند. در نتیجه صخره های مرجانی هم از محافظت کمتری برخوردار خواهند بود.
مارک هی (5)که محقق و اکولوژیست دریاست و در موسسه ی فناوری جورجیا در آتلانتا کار می کند، در این باره می گوید: «در چنین شرایطی، تعداد زیادی ماندگاه (6)جلبکی به وجود می آید.»
هی به همراه دنیل دیکسون (7)، بر روی نوعی مرجان به نام Acropora nasuta، مطالعه کرده است. این مرجان شبیه رشته های محکم در هم پیچیده ای مانند شاخ گوزن، می باشد. این محققان، مقداری از این مرجان ها را در قفس های مختلف همراه با – یا بدون – ماهی هایی که معمولاً در همسایگی آن ها زندگی می کنند، قرار دادند.
در نهایت، جلبک سمی به رنگ سبز زمردی (Chlorodesmis fastigiata) را به مجموعه اضافه کردند. بر اثر تماس این جلبک ها به مرجان، جلبک ها از خود سمی ترشح می کنند که می تواند جانور را در عرض چند روز نابود کند.
هی در گفت وگو با اخبار علم می گوید: «این جلبک ها هم واقعاً زیبا و هم بسیار کثیف هستند.» بعضی انواع ماهی ها هیچ کمکی نمی کنند و با اولین علامت خطر، آنجا را ترک می کنند. اما دو نوع از یک ماهی رنگی به نام گوبی به این صدای درد مرجان پاسخ می دهند و «مانند مانع کوچکی» عمل می کنند. هی و دیکسون آنچه که سبب جذب شدن گوبی ها می شود را شناسایی کرده اند که یک ماده ی شیمیایی است که مرجانها به درون آب ترشح می کنند.
این دانشمندان پیشنهاد می کنند که گوبی ها هم از این کار سود می برند. زیست شناسان می دانند که ماهی ها بر روی پوستشان موکوز (8)تولید می کنند که مانند سمی در برابر شکارچیان آنها عمل می کند. هی و دیکسون متوجه شدند که هنگامی که گوبی ها گازهای کوچکی به این جلبک های سمی می زنند، می توانند سم قوی تری تولید کنند که تا دوب رابر سریع تر بر روی شکارچیان اثر می کند. بنابراین وقتی گوبی ها به مرجان ها کمک می کنند، در واقع از خودشان هم محافظت می کنند.
دانشمندان نتوانستند ارتباط شیمیایی پشت این مشارکت مرجان-گوبی را بفهمند اما این را متوجه شدند که چیزهای زیادی در مورد روابط پیچیده ی بین جانوران در صخره‌های مرجانی وجود دارد که زیست شناسان باید آنها را بیاموزند.
کلمات کلیدی:
مرجان: جانوران دریایی که یک اسکلت سخت و سنگ مانند تولید می کنند و بر روی اسکلت های مرجان های مرده به نام صخره‌های مرجانی، زندگی می کنند.
گوبی: یک ماهی دریایی کوچک که اغلب دارای یک مکنده در قسمت پایین بدنش است.
اکولوژی: شاخه ای از زیست شناسی که با روابط موجودات با یکدیگر و نیز روابط آنها با محیط فیزیکی اطرافشان سروکار دارد.
جلبک: خزه های سبزرنگی که در دریا یا بر روی صخره هایی که در هنگام مد در زیر آب قرار می گیرند، رشد می کند.
پی‌نوشت‌ها:
goby
reefs
Nancy Knowlton
Smithsonian Institution
Mark Hay
Parking lot
Danielle Dixson
mucus
/ج
