ترجمه : حمید وثیق زاده انصاری
منبع:راسخون
منبع:راسخون
زندگی در شهرها برای سیاره‌ی ما خوب است، در نزدیکی شهرها نه چندان خوب.
بر اساس یافته‌های یک مطالعه‌ی جدید، مردمی که در شهرهای بزرگی مثل سیاتل، واشینگتن (که در این جا نشانداده شده است) زندگی می‌کنند جا پاهای کربنی کوچک‌تری در مقایسه با ساکنین حومه‌ها بر جای می‌گذارند.
بر اساس یافته‌های یک مطالعه‌ی جدید، این که در همسایگی شما چقدر جمعیت به هم پَکیده است می‌تواند بر روی سلام سیاره‌ی ما تأثیر بگذارد. یک پژوهش جدید، این موضوع را مو شکافی می‌کند. دانشمندان اثراتی که انسان‌ها روی یک محیط با به کاربردنِ یک معیار یا مقیاس داشتند را اندازه گیری کردند که آن را "ردپا یا اثرِ" کربن می‌نامند. این اثر، میزان کربن دی اکسید را منعکس می‌کند - یک گازِ گل خانه‌ای– که این گاز می‌تواند نتیجه‌ی فعالیت روزانه‌ی یک فرد باشد، با فشار خارج می‌شود و به سمت اتمسفر می‌رود. اثراتِ کربن تمایل دارند که برای ساکنان شهر کم باشند. زندگی در حومه در خارج از شهر می تواند، اثر را به یک اثرِ عمده و قابل توجه تبدیل کند. محققانِ انرژی کریستوفر جونز و دنیل کامِن، یافته‌های خود را به چاپ با عنوانِ "علم محیطی و تکنولوژی" رساندند. محققان در هر دو دانشگاهِ کالیفرنیا و برکلی، اثراتِ کربن را در هر کد پستی در میان ایالات متحده، محاسبه کردند. با انجام این کار، آنها مقدار انرژی و دیگر منابعی که وارد نقل و انتقالات و غذا و خانه‌ی هر فرد می‌شود را خلاصه بندی کردند. جونز و کامِن، نوع کالایی که مردم می‌خریدند و هم چنین مقدار آبی که مردم مورد استفاده قرار می‌دادند را مورد کاوش قرار دادند. محققان یافتند که مردمی که در مرکز شهر زندگی می‌کردند، اثراتِ کربن کمتری را نشان می‌دادند. جونز توضیح داد که: "این خیلی آسان‌تر است که اثرِ کربن کمتری را پیدا کنیم اگر خانه‌ی شما نزدیک جایی باشد که شما کار می‌کنید، خرید می‌کنید و بازی می‌کنید" زندگی با پیاده روی کردن و یا دوچرخه سواری کردنِ فاصله‌ها، مقدار کربن دی اکسیدِ مرتبط با حرکت خودروها را به طور قابل توجهی کاهش می‌دهد و شهرهای با شبکه‌های گسترده‌ی اتوبوس و مترو اجازه می‌دهند مردم مسافت‌های خیلی طولانی را طی کنند در حالی که انتشارِ گازهای گل خانه‌ای و تغییراتِ آب وهوایی را پایین نگه داشته‌‌اند. هیچ کس نمی‌تواند از عهده‌ی خرج و مخارجِ زندگی در شهر بر بیاید و علاوه بر این هیچ کس این نوع زندگی کردن را نمی‌خواهد. حلقه‌ای از حومه‌های شهری در اطرافِ شهرهای بزرگ در سراسر جهان ظهور پیدا کرده‌اند. مکان‌های حومه‌ی شهری، فضایِ بیشتری را ایجاد می‌کنند و به مردم این امکان را می‌دهند که خانه‌های بزرگتری بسازند. مکان‌های حومه‌ی شهری هم چنین ممکن است مدارسی بهتری برای فرزندانِ خانواده‌ها ارائه دهند. اما خانه‌های آنها به طور معمولی، از جایی که صاحبانِ آنها کار می‌کنند، بازی می‌کنند و یا یاد می‌گیرند، دورتر است. بنا بر این اغلب افرادی که در حومه‌ی شهر زندگی می‌کنند اغلب مسافت‌های طولانی را طی می‌کنند. این مسئله، هم چنین در گرمایش و سرمایشِ خانه‌های بزرگ نقش دارد. همه‌ی این موارد می‌تواند به بالا بردنِ میزانِ کربن، کمک کند و جونز و کامِن نتیجه گیری کردند که این میزان کربن دی اکسید ایجاد شده می‌تواند تمام افرادی که ساکنان شهر هستند را مورد تجاوز قرار دهد. تفاوتِ قابل توجهی وجود دارد. یک خانواده‌ی متوسط در شهر بزرگ، در حدودِ 40 تُن کربن دی اکسید در هر سال تولید می‌کند در حالی که یک خانواده‌ی متوسط حومه‌ی شهری، نزدیک به 50 تُن کربن دی اکسید در هر سال تولید می‌کند و این رقم، 25 درصد افزایش نسبت به ساکنان شهری را نشان می‌دهد. متیو کاهن می‌گوید: یافته‌های جدید، سهم مهمی در تحقیقاتِ آب و هوایی دارد. او یک اقتصاد دان محیط زیست در دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس است و در مطالعه‌ی اخیر شرکت نداشت. کاهن علاقه‌مند است که آنالیزها و تجزیه و تحلیل‌هایی که در دیگر نقاط دنیا استفاده می‌شود را مورد مطالعه قرار دهد، به عنوان مثال در اروپا، هند، چین، و این کار برای این است که در دانشمندان حس بهتری به وجود بیاورد درباره‌ی این موضوع که چگونه ممکن است فرهنگ با موقعیت زندگی ترکیب شود تا بتواند بر روی رد پاهای کربن، اثر بگذارد. ممکن نیست شما بتوانید بر روی محیط خانه‌تان، تأثیر بگذارید. جونز ادامه می‌دهد: با این حال، شما می‌توانید گامی برای کم شدن میزان کربنِ محیط خانه‌تان بردارید و این کار بیشتر به این دلیل است که مقدار فضایی که ما آلوده می‌کنیم نه تنها روی جایی که زندگی می‌کنیم تأثیر می‌گذارد بلکه بر شیوه‌ی زندگی ما هم تأثیر گذار خواهد بود. او می‌گوید: برای شروع تفحص ردّ پای کوچک خودتان، ابتدا لبخند بزنید و چراغ‌ها را هنگامی که مورد نیاز نیستند، خاموش کنید و مواد استفاده شده را به جای این که دور بیندازید، بازیافت کنید و یا مورد استفاده‌ی مجدد قرار دهید. این کارها، ممکن است مانند روش‌هایی که اثرات فشرده‌ای را می‌گذارند، نباشد اما زیاد شدن این کارهای کوچک، به مردم اجازه می‌دهد که تغییرات کوچکی را ایجاد کنند و این گونه جهش به تغییراتِ بزرگ‌تر، آسان‌تر خواهد بود و هم چنین، کالاهایی که نیاز ندارید را خریداری نکنید. جونز اضافه می‌کند: علاوه بر همه‌ی اینها، روند ساخت کالاهای جدید، آلودگی بیشتری را تولید می‌کند.
بر اساس یافته‌های یک مطالعه‌ی جدید، این که در همسایگی شما چقدر جمعیت به هم پَکیده است می‌تواند بر روی سلام سیاره‌ی ما تأثیر بگذارد. یک پژوهش جدید، این موضوع را مو شکافی می‌کند. دانشمندان اثراتی که انسان‌ها روی یک محیط با به کاربردنِ یک معیار یا مقیاس داشتند را اندازه گیری کردند که آن را "ردپا یا اثرِ" کربن می‌نامند. این اثر، میزان کربن دی اکسید را منعکس می‌کند - یک گازِ گل خانه‌ای– که این گاز می‌تواند نتیجه‌ی فعالیت روزانه‌ی یک فرد باشد، با فشار خارج می‌شود و به سمت اتمسفر می‌رود. اثراتِ کربن تمایل دارند که برای ساکنان شهر کم باشند. زندگی در حومه در خارج از شهر می تواند، اثر را به یک اثرِ عمده و قابل توجه تبدیل کند. محققانِ انرژی کریستوفر جونز و دنیل کامِن، یافته‌های خود را به چاپ با عنوانِ "علم محیطی و تکنولوژی" رساندند. محققان در هر دو دانشگاهِ کالیفرنیا و برکلی، اثراتِ کربن را در هر کد پستی در میان ایالات متحده، محاسبه کردند. با انجام این کار، آنها مقدار انرژی و دیگر منابعی که وارد نقل و انتقالات و غذا و خانه‌ی هر فرد می‌شود را خلاصه بندی کردند. جونز و کامِن، نوع کالایی که مردم می‌خریدند و هم چنین مقدار آبی که مردم مورد استفاده قرار می‌دادند را مورد کاوش قرار دادند. محققان یافتند که مردمی که در مرکز شهر زندگی می‌کردند، اثراتِ کربن کمتری را نشان می‌دادند. جونز توضیح داد که: "این خیلی آسان‌تر است که اثرِ کربن کمتری را پیدا کنیم اگر خانه‌ی شما نزدیک جایی باشد که شما کار می‌کنید، خرید می‌کنید و بازی می‌کنید" زندگی با پیاده روی کردن و یا دوچرخه سواری کردنِ فاصله‌ها، مقدار کربن دی اکسیدِ مرتبط با حرکت خودروها را به طور قابل توجهی کاهش می‌دهد و شهرهای با شبکه‌های گسترده‌ی اتوبوس و مترو اجازه می‌دهند مردم مسافت‌های خیلی طولانی را طی کنند در حالی که انتشارِ گازهای گل خانه‌ای و تغییراتِ آب وهوایی را پایین نگه داشته‌‌اند. هیچ کس نمی‌تواند از عهده‌ی خرج و مخارجِ زندگی در شهر بر بیاید و علاوه بر این هیچ کس این نوع زندگی کردن را نمی‌خواهد. حلقه‌ای از حومه‌های شهری در اطرافِ شهرهای بزرگ در سراسر جهان ظهور پیدا کرده‌اند. مکان‌های حومه‌ی شهری، فضایِ بیشتری را ایجاد می‌کنند و به مردم این امکان را می‌دهند که خانه‌های بزرگتری بسازند. مکان‌های حومه‌ی شهری هم چنین ممکن است مدارسی بهتری برای فرزندانِ خانواده‌ها ارائه دهند. اما خانه‌های آنها به طور معمولی، از جایی که صاحبانِ آنها کار می‌کنند، بازی می‌کنند و یا یاد می‌گیرند، دورتر است. بنا بر این اغلب افرادی که در حومه‌ی شهر زندگی می‌کنند اغلب مسافت‌های طولانی را طی می‌کنند. این مسئله، هم چنین در گرمایش و سرمایشِ خانه‌های بزرگ نقش دارد. همه‌ی این موارد می‌تواند به بالا بردنِ میزانِ کربن، کمک کند و جونز و کامِن نتیجه گیری کردند که این میزان کربن دی اکسید ایجاد شده می‌تواند تمام افرادی که ساکنان شهر هستند را مورد تجاوز قرار دهد. تفاوتِ قابل توجهی وجود دارد. یک خانواده‌ی متوسط در شهر بزرگ، در حدودِ 40 تُن کربن دی اکسید در هر سال تولید می‌کند در حالی که یک خانواده‌ی متوسط حومه‌ی شهری، نزدیک به 50 تُن کربن دی اکسید در هر سال تولید می‌کند و این رقم، 25 درصد افزایش نسبت به ساکنان شهری را نشان می‌دهد. متیو کاهن می‌گوید: یافته‌های جدید، سهم مهمی در تحقیقاتِ آب و هوایی دارد. او یک اقتصاد دان محیط زیست در دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس است و در مطالعه‌ی اخیر شرکت نداشت. کاهن علاقه‌مند است که آنالیزها و تجزیه و تحلیل‌هایی که در دیگر نقاط دنیا استفاده می‌شود را مورد مطالعه قرار دهد، به عنوان مثال در اروپا، هند، چین، و این کار برای این است که در دانشمندان حس بهتری به وجود بیاورد درباره‌ی این موضوع که چگونه ممکن است فرهنگ با موقعیت زندگی ترکیب شود تا بتواند بر روی رد پاهای کربن، اثر بگذارد. ممکن نیست شما بتوانید بر روی محیط خانه‌تان، تأثیر بگذارید. جونز ادامه می‌دهد: با این حال، شما می‌توانید گامی برای کم شدن میزان کربنِ محیط خانه‌تان بردارید و این کار بیشتر به این دلیل است که مقدار فضایی که ما آلوده می‌کنیم نه تنها روی جایی که زندگی می‌کنیم تأثیر می‌گذارد بلکه بر شیوه‌ی زندگی ما هم تأثیر گذار خواهد بود. او می‌گوید: برای شروع تفحص ردّ پای کوچک خودتان، ابتدا لبخند بزنید و چراغ‌ها را هنگامی که مورد نیاز نیستند، خاموش کنید و مواد استفاده شده را به جای این که دور بیندازید، بازیافت کنید و یا مورد استفاده‌ی مجدد قرار دهید. این کارها، ممکن است مانند روش‌هایی که اثرات فشرده‌ای را می‌گذارند، نباشد اما زیاد شدن این کارهای کوچک، به مردم اجازه می‌دهد که تغییرات کوچکی را ایجاد کنند و این گونه جهش به تغییراتِ بزرگ‌تر، آسان‌تر خواهد بود و هم چنین، کالاهایی که نیاز ندارید را خریداری نکنید. جونز اضافه می‌کند: علاوه بر همه‌ی اینها، روند ساخت کالاهای جدید، آلودگی بیشتری را تولید می‌کند.
/ج
