چرا برخی ورزش‌های المپیک از محبوبیت کمتری برخوردارند؟

این مقاله به بررسی محبوبیت نسبی ورزش‌های مختلف المپیک می‌پردازد. ما از ورزش تنیس روی میز یا پینگ پنگ در قالب یک مطالعه‌ی موردی بهره می‌گیریم تا ببینیم چرا برخی ورزش‌ها در مقایسه با ورزش‌های دیگر در معرض توجه کمتری قرار دارند و در این راستا به این موضوع اشاره می‌کنیم که شاید انتخاب ورزش‌ها بیشتر بر عهده‌ی شبکه‌های تلویزیونی است تا ما مخاطبین.

آیا برخی ورزش‌ها از ورزش‌های دیگر بهترند؟

المپیک حقیقتاً یک پدیده‌ی بین‌ المللی است و در جریان آن هر دو سال یک بار مردم از سر تا سر دنیا گرد هم می‌آیند تا به تماشای رقابت میان بهترین ورزشکاران دنیا بنشینند، ورزشکارانی که برای کسب افتخار برای کشور خود به رقابت می‌پردازند. با این حال به نظر می‌رسد که برخی از ورزش‌ها با توجه به محبوبیت‌شان افتخار بیشتری برای کشورها به ارمغان می‌آورند. برای مثال، طرف داران در هر جایی از دنیا مشتاقانه به تماشای ورز‌ش‌های تیمی مطرح هم چون بسکتبال، فوتبال، و هاکی روی یخ می‌نشینند. اما ورزش‌های دیگر مانند وزنه برداری و سوار کاری به اندازه‌ی این ورزش‌ها جلب توجه نمی‌کنند.

تنیس روی میز: روی دادی که کمتر به آن توجه می‌شود

تنیس روی میز نمونه‌ای از ورزش‌ها است که در جریان بازی‌های المپیک تابستانی برگزار می‌شود اما آن طور که شایسته و بایسته است مورد توجه قرار نمی‌گیرد. اگر چه تماشای این ورزش‌ جالب و هیجان انگیز است، اما شبکه‌های تلویزیونی که به پخش مسابقات می‌پردازند به ندرت مسابقات تنیس روی میز را پخش می‌کنند و در عوض ترجیح می‌دهند مسابقات شنا، ژیمناستیک، یا دیگر روی دادهای ورزشی را نشان دهند. در نتیجه، اسامی پینگ پنگ بازان المپیک بر خلاف نام‌های مطرح در دیگر ورزش‌ها چندان شناخته شده نیستند.

آیا تنیس روی میز واقعاً فاقد محبوبیت است؟

چرا شبکه‌های تلویزیونی تا این حد نسبت به پخش مسابقات تنیس روی میز بی ‌میل هستند؟ اولین حدس می‌تواند این باشد که این ورزش آن قدرها هم محبوب نیست. استدلال مردم می‌تواند این باشد که بازی کنان تنیس روی میز آدم‌های مشهور و هیجان انگیزی نیستند یا این که تماشای این ورزش چندان هم جالب نیست. با این حال، با بررسی دقیق‌تر این استدلال‌ها می‌توان دید که استدلال‌های بی‌ معنایی هستند. ورزش ژیمناستیک هم برای مثال ذاتاً از ویژگی متفاوتی بر خوردار نیست که ورزشکارانش را به آدم‌های مشهوری تبدیل کند. می‌توان استدلال کرد که تماشای مسابقات تنیس روی میز از تماشای مسابقات شنا جذاب‌تر است، زیرا حرکات ورزش شنا تکراری هستند و هیچ تعامل و کنشی هم میان شناگران صورت نمی‌گیرد.

توطئه بر علیه تنیس روی میز

اگر تنیس روی میز ذاتاً نا محبوب نیست در آن صورت باید دلیل دیگری داشته باشد که مسابقات تنیس روی میز در جریان بازی‌های المپیک خیلی کم پخش می‌شوند. مسابقات مربوط به این ورزش نه تنها به صورت زنده پخش نمی‌شوند، بلکه حتی کوتاه‌تر هم می‌شوند و برای پر کردن فاصله‌ی زمانی میان پخش دیگر روی دادهای ورزشی نشان داده می‌شوند. اگر چه می‌توان به آسانی تصور نمود که چنین چیزی به خاطر عدم محبوبیت این ورزش است، اما احتمالاً خلاف آن به حقیقت نزدیک‌تر است. وقتی که شبکه‌های تلویزیونی به تنیس روی میز به چشم یک روی داد درجه دو المپیک نگاه می‌کنند و آن را لا به لای دیگر روی دادها و یا حتی نیمه شب پخش می‌کنند در نتیجه بینندگان فرصت نمی‌یابند تا به قدر و منزلت این ورزش پی ببرند.

اگر تنیس روی میز از روی دادهای اصلی تلقی می‌شد

تصور کنید چه اتفاقی می‌افتاد اگر شبکه‌های تلویزیونی اصرار می‌ورزیدند که تنیس روی میز ارزش آن را دارد که توجه بینندگان را به خود جلب کند. در آن صورت شبکه‌های تلویزیونی مسابقات تنیس روی میز را در ساعات اصلی پخش برنامه‌های خود به روی آنتن می‌بردند، برنامه‌ی مسابقات تنیس روی میز را پیشاپیش پخش می‌کردند، با ستاره‌های این ورزش مصاحبه می‌کردند، و امثال اینها. خلاصه این که به همان اندازه به تنیس روی میز می‌پرداختند که به شنا، ژیمناستیک و فوتبال می‌پردازند. آیا نتیجه این می‌شد که به خاطر کسل کننده بودن تنیس روی میز دیگر هیچ کس تلویزیون تماشا نمی‌کرد؟ بر عکس، مردم به تماشای تنیس روی میز علاقه‌مند می‌شدند، قوانین و راه بردهای بازی را یاد می‌گرفتند، و همان طور که ورزش‌های پر طرف دار فعلی را با هیچان دنبال می‌کنند ورزش تنیس روی میز را هم با هیجان دنبال می‌کردند.

دادن فرصت درخشش به ورزش‌هایی که در حاشیه قرار گرفته‌اند

البته عامه‌ی مردم در طول روز از فرصت کافی برخوردار نیستند تا به تک تک روی دادهای ورزشی المپیک علاقه‌مند گردند. هر چه که باشد روی دادهای المپیک گل سر سبد تقریباً همه‌ی ورزش‌های موجود در سطح دنیا هستند. در برخی مواقع، مردم ـ هم بینندگان و هم شبکه‌ها ـ مجبورند تا یکی از این روی دادها را انتخاب کنند. اما همان طور که مثال مربوط به تنیس روی میز نشان می‌دهد، آن چه ما به عنوان بیننده انتخاب می‌کنیم به شدت به آنچه شبکه برای ما انتخاب می‌کند بستگی دارد. شاید وقت آن رسیده باشد که خواهان تماشای مسابقات بیشتری از تنیس روی میز باشیم، بیشتر وزنه برداری بخواهیم، یا روی دادهای تیر اندازی بیشتری را طلب کنیم، و به ورزش کارانی که در این رشته‌ها فعالیت می‌کنند شانس بیشتری بدهیم تا خودشان را مطرح نمایند.