بيش فعالي در بزرگسالان

تقريباً در 60 درصد موارد، نشانه ها تا دوران بزرگسالي ادامه مي يابند. اختلال بيش فعالي - كمبود توجه در بزرگسالي شروع نمي شود ولي مواردي از بيش فعالي دوران كودكي تا بزرگسالي ادامه مي يابد. معمولاً در بررسي كودكان بيش فعال، اين احتمال را بايد مدنظر قرار داد كه يكي از والدين نيز مبتلا است يا در دوره ي كودكي علائم اين بيماري را داشته. بايد در نظر گرفت بزرگسالان مبتلا در طول زمان، فنوني را براي جبران مشكلات شان به كار مي گيرند. مثلاً مي دانند كه اگر نكات مهم را يادداشت نكنند فراموش خواهند كرد؛ معمولاً تكانشي هستند، از نظر خلقي متغيرند، قرار ملاقات ها را از ياد مي برند و اكثراً به سوي كارهايي جلب مي شوند كه نياز به تمركز كمي دارد. خيلي احتمال دارد كه شغل شان را مرتباً عوض كنند. ممكن است مشكلاتي در روابط زناشويي داشته باشند؛ احتمال شكل گرفتن شخصيت ضد اجتماعي و مصرف مواد مخدر در اين افراد زياد است. براي تشخيص صحيح اين اختلال در دوران بزرگسالي، وجود علائم بيش فعالي در دوران كودكي و حال حاضر ضروري است. شرح حالي از تجارب اجتماعي، شغلي و تحصيلي، همچنين گرفتن اطلاعاتي از خانواده، دوستان و همكاران لازم است. همچنين علائم اختلالات همراه، كه معمولاً با بيش فعالي ديده مي شود. نظير افسردگي، اختلال دوقطبي، مصرف مواد مخدر يا اختلالات يادگيري نيز بايد جست و جو شوند. بزرگسالان مبتلا نيز مانند كودكان از درمان هاي دارويي و غيردارويي مي توانند استفاده كنند. روش هايي نظير مشاوره هاي شغلي، مديريت زمان، و انطباق محل كار و تحصيل با شرايط زندگي افراد، مي توانند به آن ها كمك كنند.
به طور كلي 30 تا 45 درصد كودكان مبتلا به بيش فعالي در سنين بزرگسالي عوارض اين اختلال را نشان نمي دهند و مي توانند با توجه به شخصيت زمينه اي و هوشي دارند از وضعيت محيطي خود استفاده كنند و افراد موفق و مفيدي براي جامعه شوند. مهم آن است كه با درمان به موقع از اثرات منفي و نامطلوبي كه اين اختلال مي تواند در زندگي آينده ي اين كودكان بگذارد جلوگيري شود.
افرادي كه در بزرگسالي به اين اختلال دچارند بايد بدانند كه احتمال تصميم گيري هاي ناگهاني در زندگي آن ها زياد است، بنابراين در مورد موضوع مهم ازدواج، حتماً از نظرات ديگران استفاده كنند و هيچ گاه به شكل آني تصميم گيري نكنند. از طرفي وقتي آن ها در مورد خصوصيات خود، آگاهي كامل داشته باشند مي توانند درمورد آن ها به فردي كه به عنوان همسر انتخاب كرده اند توضيحاتي بدهند تا از هرگونه سوء تفاهم بعدي پيشگيري شود. به عنوان مثال فراموشكاري در انجام كارها، قرارهاي ملاقات و ... از خصوصياتي است كه مي تواند عامل تعارض هاي بعدي باشند، در حالي كه اگر فرد مقابل بداند كه هيچ كدام عمدي انجام نشده امكان واكنش هاي منفي كمتر خواهد شد. البته قبل از هر اقدامي بايد فرد مبتلا تحت درمان هاي دارويي و غير دارويي قرار گيرد تا احتمال اين واكنش ها كمتر شود.
منبع مقاله :
داوري آشتياني، رزيتا؛ (1391)، اختلال کمبود توجه - بيش فعالي (مروري بر علائم و درمان هاي موجود)، تهران: نشر قطره، چاپ سوم