عدد ابجدی: 298 الرحمن به معنی کسی است که رحمت او شامل تمام بندگان است از مؤمن و کافر یعنی روزی دهنده باشد همه ی بندگان را و رحم کننده باشد بر تمام آنها به رحمت عامه و واسعه ی خود و این اسم نیز از اسمای خاصه ی حق است و اطلاق آن بر غیر او جایز نیست؛ «قُلِ ادعُواللهَ اَوِ ادعُوالرَّحمَنَ اَیّاماً تَدعُوا فَلَهُ الاَسماءُ الحُسنَی». و عرفا «عبدالرحمن» را بر کسی اطلاق کنند که مظهر رحمت واسعه ی حق باشد و مَلَکِ عِلوی موکِّل بر این اسم «امواکیل» و مَلَک سِفلی «ایلیوش» است و اگر کسی بعد از هر نمازی صد مرتبه این اسم را بخواند در جمیع افعال و اقوال خود مورد عنایت حق گردد و همراه داشتن این نقش که متعلّق به اسم «الرّحمن» است خواص بسیار دارد:
|
74 |
80 |
68 |
77 |
|
69 |
76 |
71 |
83 |
|
75 |
70 |
82 |
72 |
|
81 |
73 |
78 |
67 |
شکل شماره(1)
|
ر |
ح |
م |
ن |
|
ن |
ر |
م |
ح |
|
ح |
ن |
م |
ر |
شکل شماره(2)
نویسنده: ملاحبیب الله شریف کاشانی
مترجم و شارح: استاد محمد رسول دریایی
مترجم و شارح: استاد محمد رسول دریایی
منبع : شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (1383)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی(نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم
