آشنایی با نام های خداوند: الوهّاب

عدد ابجدی: 14 الوهاب به معنی بخشنده ای است که شخص محتاج را به فزونی عطا می کند و می بخشد بدون آن که غرضی و عوضی انتظار داشته باشد. «شیخ برسی»(ره) فرموده است اگر هر کس در حال سجده چهارده مرتبه این اسم را بخواند، خداوند او را از خلق مستغنی گرداند و هر کس در آخر شب سر خود را برهنه و دستهای خود را به سوی آسمان بلند نماید و صدمرتبه این اسم را بخواند، خداوند فقر را از وی بگرداند و حاجت او را روا نماید و در بعضی رسایل آمده است هر کس این اسم را زیاد بگوید، از احدی سؤال نمی کند مگر آن که عطا می شود به او و از خداوند حاجتی نمی خواهد مگر آن که به او می رسد و این اسم را «کبریت احمر» می نامند.
 

اگر کسی این شکل را در شَرَف زُهره نقش کند و با خود دارد همین فایده را برای او خواهد داشت: همین طور است نوشتن این شکل و همراه داشتن آن: و در بعضی کتب است که هر کس در نیمه ی دوم آخر شب سر برهنه کند و آستین بالا بزند و رو به قبله صد مرتبه بگوید «یاوهّاب» خداوند او را توانگر گرداند. نیز گر کسی روزی هزار و سی و پنج مرتبه بگوید «یا وَهّابُ یاذَالطَّول» روزی او وسیع گردد و نیز برای هر مطلبی تا چهل روز، روزی هزار و چهار صد و هشتاد و چهار مرتبه یا «وهّاب» بگوید، آن مطلب برآورده شود همچنین برای ادای قرض و وسعت رزق در روز پنجشنبه یا جمعه روزه دارد و صد بار صلوات فرستد پس دو رکعت نماز کند و در هر رکعتی بعد ازحمد، پانزده مرتبه "آیة الکرسی" و بیست و پنج مرتبه سوره ی توحید را بخواند و بعداز نماز چهل و یک(41) مرتبه «یا وهّاب» بگوید، به زودی قرضش ادا شود و توانگر شود و اگر این عمل را با غسل به جا آورد بهتر است. و در بعضی کتب غسل را شرط کرده اند.
 

پژوهه در مفهوم الوَهّاب از مترجم

در اصل از مادّه «هبة» به معنی «بخشیدن و عطاکردن» است، بدون هیچ گونه چشمداشت به عوضی، چنان که خداوند، «اسماعیل و اسحاق» را به حضرت ابراهیم (علیه السلام) با این که در سنّ پیری بود به او عطا فرمود و دعای او را مستجاب کرد. این واژه از اسمای خداوند به معنی بخشنده می باشد که وزن صرفی آن- صیغه ی مبالغه- دلالت بر کثرت آن دارد. این اسم سه بار در قرآن کریم ذکر شده است. علمای کلام در معنی هِبه دو معنی را بیان کرده اند: 1) بخشش بدون عوض و غرض باشد. 2) در بخشش تملیک به غیر محقّق گردد. از همین جهت بخشش حقیقی فقط در خداوند وجود دارد. زیرا بخشش بنده بدون غرض مفروض نبوده گرچه آن غرض الهی و ملکوتی باشد و از طرف دیگر چون بنده مالک حقیقی نیست، تملیک حقیقی در اعمال وی معنی ندارد و بر فرض تملیک صوری حتّی بنا به مسلک بین الامرین در مسأله ی اختیار، عمل او مستقلاً در گرو وی نمی باشد. بنابراین هبه ی حقیقی فقط از ناحیه ی خداوند وجود داشته، زیرا وی کمال مطلق است و اعمال وی در گرو غرض های بازگردنده به ذات وی نمی باشد و از سوی دیگر او مالک مطلق است. از همین جهت اهل تحقیق اسم «وهّاب» را از اسمای مختصّ به خدا دانسته و در بخششهای متعارف بین عموم، اطلاق اسم «واهب» را جایز می شمرند.

منبع: شریف کاشانی، ملاحبیب الله؛ (1383)، خواص و مفاهیم اسماء الله الحُسنی (نامهای زیبای خداوند)، ترجمه ی محمدرسول دریایی، تهران: نشر صائب، چاپ ششم.