با سلام و تشکر از راهنمایی شما من دختری 25 ساله هستم و تنها یک برادر دارم که 21 سال سن دارد و به بیماری فلج مغزی مبتلاست وهم از نظر ضریب هوش دارای مشکل است و هم از لحاظ جسمی , ولی من همیشه به خاطر وجود او خدا را شکر کردم و به نظرم او یک فرشته ای است که بال هایش شکسته و به خانه ما افتاده است و خدا من را خیلی دوست دارد که یک همنشین پاک نصیبم کرده چون ما باهم خیلی صمیمی هستیم و من سعی میکنم از وظیفه ام در مقابل او کوتاهی نکنم و به نظر دیگران بعضی مواقع زیاده روی میکنم ولی چند چیز مرا آزار میدهد اول این که هر موقع با هم بیرون میرویم نگاه های مردم مرا میرنجاند البته به آنها حق میدهم چون برایشان عجیب است ولی احساس میکنم آنها با نگاه هایشان ما را به بدبختی و عجیب بودن محکوم میکنند در صورتی که چنین نیست دوم این که احساس میکنم به خاطر کوته فکری مردم هیچ موقع ازدواج نمیکنم البته تا به حال 3 خواستگار داشتم و سوم این که میترسم که اگر ازدواج کنم مادر یا پدرم یا برادرم تنها بمانند (خدایی نکرده در صورت فوت یکی از والدینم) و یا برادرم که در همه امور زندگی به یک نفر نیاز دارد در این دنیا بی یاور بماند البته من هیچ موقع از توجه خدا به بندگانش غافل نیستم ولی فکر میکنم که این به خاطر عشق زیاد من به برادرم است