خودمداری در کودکان
پرسش :
پسر سه و نیم ساله‌ای دارم که اسباب بازی‌های خود را به دیگران نمی‌دهد. ما هرچه با آرامش به او تذکر می‌دهیم، او توجّه نمی‌کند؛ لذا گاهی اوقات مجبور به داد زدن می‌شویم ولی او دوباره کار خود را انجام می دهد و اصلاً به حرف ما گوش نمی‌کند؟
پاسخ :
پاسخ از حجت الاسلام سیدعلیرضا تراشیون (کارشناس و مشاور تربیت کودک و نوجوان):
از حدود دوسالگی به بعد در بچّه‌ها یک ویژگی به نام خودمداری ایجاد می‌شود. یکی از خصوصیات این ویژگی آن است که کودک خود را نقطه‌ی پرگار عالم می‌داند و انتظار دارد که همه به حرف او گوش کنند.
همچنین در این دوره حسّ تملک بچّه‌ها افزایش پیدا می‌کند؛ یعنی آن‌ها دوست ندارند اموال خود را به دیگران بدهند؛ مخصوصاًً اگر دیگران آن‌ها را مجبور کنند.
امّا چگونه باید با این ویژگی بچّه‌ها برخورد کرد؟!
الف. ترغیب کردن
اوّلین نکته آن است که پدر و مادر نباید در قالب امر و نهی از فرزندان خود کاری را بخواهند؛ بلکه باید بیشتر از شیوه‌ی ترغیب استفاده کنند.
ب. احترام به حسّ تملک فرزند
نکته‌ی بعدی این است که والدین هیچ وقت نباید وسایل فرزندشان را در حضور او به دیگران بدهند. این کار باعث می‌شود که حس مالکیت او زیر سؤال رود و از خود واکنش نشان دهد.
ما باید به حس مالکیّت کودکان خود احترام بگذاریم؛ به این صورت که اگر بچّه‌ای از ما خواست که وسایل فرزندمان را در اختیارش قرار دهیم، به او بگوییم: ا“وّل اجازه بگیر تا بعد آن را به تو بدهیم“ این کار باعث می‌شود که تعامل بین بچّه‌ها افزایش پیدا کند.
ج. انتظار واقعی از فرزند خود
نکته‌ی آخر در این زمینه این است که ما هیچ وقت نباید انتظار داشته باشیم که بچّه‌ها لزوماً تمام حرف‌های ما را گوش کنند. ما باید خود را جای کودک بگذاریم و ببینیم که آیا می‌توانیم به تمام حرف والدین خود گوش دهیم؟ اگر خوب بیندیشیم می‌بینیم که اگر ما هم به جای فرزندمان بودیم، به تمام حرف های والدین عمل نمی‌کردیم؛ لذا ما بزرگ‌تر ها باید یک مقدار انتظارات خود را نسبت کودکانمان پایین بیاوریم.
پرسش های مرتبط:
از حدود دوسالگی به بعد در بچّه‌ها یک ویژگی به نام خودمداری ایجاد می‌شود. یکی از خصوصیات این ویژگی آن است که کودک خود را نقطه‌ی پرگار عالم می‌داند و انتظار دارد که همه به حرف او گوش کنند.
همچنین در این دوره حسّ تملک بچّه‌ها افزایش پیدا می‌کند؛ یعنی آن‌ها دوست ندارند اموال خود را به دیگران بدهند؛ مخصوصاًً اگر دیگران آن‌ها را مجبور کنند.
امّا چگونه باید با این ویژگی بچّه‌ها برخورد کرد؟!
الف. ترغیب کردن
اوّلین نکته آن است که پدر و مادر نباید در قالب امر و نهی از فرزندان خود کاری را بخواهند؛ بلکه باید بیشتر از شیوه‌ی ترغیب استفاده کنند.
ب. احترام به حسّ تملک فرزند
نکته‌ی بعدی این است که والدین هیچ وقت نباید وسایل فرزندشان را در حضور او به دیگران بدهند. این کار باعث می‌شود که حس مالکیت او زیر سؤال رود و از خود واکنش نشان دهد.
ما باید به حس مالکیّت کودکان خود احترام بگذاریم؛ به این صورت که اگر بچّه‌ای از ما خواست که وسایل فرزندمان را در اختیارش قرار دهیم، به او بگوییم: ا“وّل اجازه بگیر تا بعد آن را به تو بدهیم“ این کار باعث می‌شود که تعامل بین بچّه‌ها افزایش پیدا کند.
ج. انتظار واقعی از فرزند خود
نکته‌ی آخر در این زمینه این است که ما هیچ وقت نباید انتظار داشته باشیم که بچّه‌ها لزوماً تمام حرف‌های ما را گوش کنند. ما باید خود را جای کودک بگذاریم و ببینیم که آیا می‌توانیم به تمام حرف والدین خود گوش دهیم؟ اگر خوب بیندیشیم می‌بینیم که اگر ما هم به جای فرزندمان بودیم، به تمام حرف های والدین عمل نمی‌کردیم؛ لذا ما بزرگ‌تر ها باید یک مقدار انتظارات خود را نسبت کودکانمان پایین بیاوریم.
پرسش های مرتبط:
