فلسفه عدم جواز پایان دادن به زندگی بیمار لاعلاج
پرسش :
چرا پایان دادن به زندگی بیمار لاعلاج با رضایت خود در اسلام جایز نیست؟
پاسخ :
براساس فرهنگ اسلامی، حیات موهبتی الهی است؛ برخلاف آنچه درفرهنگ غرب رایج شده است. چنان که در ماده اول اعلامیه جهانی حقوق بشر نیز آمده است: All Human Beings Are Born Free (همه انسان هاآزاد به دنیا می آیند) گویا خالقی در کار نیست و لذا حق حیات در فرهنگ غربی مطلق و متعلق به خود اشخاص است. در نتیجه مجازات اعدام یاوجود ندارد یا به ندرت وجود دارد و سمت و سوی قانون گذاری نیز به سمت حذف مجازات اعدام - به ویژه در کشورهای اروپایی - پیش می رود.
ثانیا خود افراد می توانند از این حق خود صرف نظر کرده؛ فی المثل خودکشی کنند. اما در بینش اسلامی، حیات، حقی است که خداوند به طورامانت و مشروط به ما داده است. از این رو ما در حفظ این حق و نعمت الهی مسوول هستیم و مال ما نیست که با رضایت خود بتوانیم از خود سلب کنیم: ((انا لله و انا الیه راجعون))، (بقره، آیه 156)
لذا اسلام خودکشی و یا هرگونه آسیب رساندن به جسم و روح بشر را - ولو از طریق خوردن برخی غذاها یامواد آسیب زا و مضر - حرام کرده است. علاوه بر آن که نباید از رحمت الهی و شفای مریض به کلی مایوس شد، و ممکن است اختراع داروی جدیدی او رانجات دهد. تن در دادن به این گونه کارها، بیانگرنوعی قساوت قلب است. از طرفی رسیدگی هر چه بیشتر در لحظات پایانی عمر یک مریض، نشانه احترام و عزیز شمردن او است؛ اگر چه خود بیمارراضی به زحمت اطرافیان نیست ولی از لطف و مهربانی آنان، احساس خوشایندی به او دست می دهد و با زبان بی زبانی در حالی که از اطرافیان تشکر می کند. حیات دنیایی را بدرود می گوید.
منبع: کتابخانه دیجیتال امام علی علیه السلام
براساس فرهنگ اسلامی، حیات موهبتی الهی است؛ برخلاف آنچه درفرهنگ غرب رایج شده است. چنان که در ماده اول اعلامیه جهانی حقوق بشر نیز آمده است: All Human Beings Are Born Free (همه انسان هاآزاد به دنیا می آیند) گویا خالقی در کار نیست و لذا حق حیات در فرهنگ غربی مطلق و متعلق به خود اشخاص است. در نتیجه مجازات اعدام یاوجود ندارد یا به ندرت وجود دارد و سمت و سوی قانون گذاری نیز به سمت حذف مجازات اعدام - به ویژه در کشورهای اروپایی - پیش می رود.
ثانیا خود افراد می توانند از این حق خود صرف نظر کرده؛ فی المثل خودکشی کنند. اما در بینش اسلامی، حیات، حقی است که خداوند به طورامانت و مشروط به ما داده است. از این رو ما در حفظ این حق و نعمت الهی مسوول هستیم و مال ما نیست که با رضایت خود بتوانیم از خود سلب کنیم: ((انا لله و انا الیه راجعون))، (بقره، آیه 156)
لذا اسلام خودکشی و یا هرگونه آسیب رساندن به جسم و روح بشر را - ولو از طریق خوردن برخی غذاها یامواد آسیب زا و مضر - حرام کرده است. علاوه بر آن که نباید از رحمت الهی و شفای مریض به کلی مایوس شد، و ممکن است اختراع داروی جدیدی او رانجات دهد. تن در دادن به این گونه کارها، بیانگرنوعی قساوت قلب است. از طرفی رسیدگی هر چه بیشتر در لحظات پایانی عمر یک مریض، نشانه احترام و عزیز شمردن او است؛ اگر چه خود بیمارراضی به زحمت اطرافیان نیست ولی از لطف و مهربانی آنان، احساس خوشایندی به او دست می دهد و با زبان بی زبانی در حالی که از اطرافیان تشکر می کند. حیات دنیایی را بدرود می گوید.
منبع: کتابخانه دیجیتال امام علی علیه السلام
