فضایل امام حسن (علیه السلام)

امام سجاد علیه السلام فرمودند:

إنَّ الحَسَنَ بنَ عَلِیِّ بنِ أبی طالِبٍ علیهماالسلام کانَ أعبَدَ النّاسِ فی زَمانِهِ و أزهَدَهُم و أفضَلَهُم، وکانَ إذا حَجَّ حَجَّ ماشِیًا و رُبَّما مَشى حافِیًا، وکانَ إذا ذَکَرَ المَوتَ بَکى، وإذا ذَکَرَ القَبرَ بَکى، وإذا ذَکَرَ البَعثَ والنُّشورَ بَکى، وإذا ذَکَرَ المَمَرَّ عَلَى الصِّراطِ بَکى، وإذا ذَکَرَ العَرضَ عَلَى اللّه‏ِ تَعالى ذِکرُهُ شَهَقَ شَهقَةً یُغشى عَلَیهِ مِنها، وکانَ إذا قامَ فی صَلاتِهِ تَرتَعِدُ فَرائِصُهُ بَینَ یَدَی رَبِّهِ عَزَّوجَلَّ، وکانَ إذا ذَکَرَ الجَنَّةَ والنّارَ اضطَرَبَ اضطِرابَ السَّلیمِ، و یَسأَلُ اللّه‏َ الجَنَّةَ و یَعوذُ بِهِ مِنَ النّارِ، وکانَ علیه ‏السلام لا یَقرَأُ مِن کِتابِ اللّه‏ِ عَزَّوجَلَّ: «یا أیُّهَا الَّذینَ آمَنوا» إلاّ قالَ: لَبَّیکَ اللّهُمَّ لَبَّیکَ. و لَم یُرَ فی شَیءٍ مِن أحوالِهِ إلاّ ذاکِرًا للّه‏ِِ سُبحانَهُ.

حسن بن على بن ابى‌طالب علیهما‏السلام در زمان خود، از همه عابدتر، زاهدتر و با فضلیت‌‏تر بود؛
و هرگاه حج مى‏ رفت، پیاده و چه بسا پابرهنه مى‏ رفت؛
و هرگاه مرگ و گور را به خاطر مى‏ آورْد مى‏ گریست؛
و هرگاه رستاخیز و زنده شدن را از نظر مى‏ گذراند، اشک از دیده مى ریخت؛
و هرگاه گذر از صراط را در اندیشه مى‏ آورد گریان مى ‏شد؛
و هرگاه عرضه [اعمال] را به خداى متعال به یاد مى‏ آورد، فریادى مى‏ کشید که از آن، بى هوش مى ‏شد؛
و هرگاه به نماز برمى‏خاست، گوشت تنش در برابر خداوند عزّوجل، به لرزه مى ‏افتاد؛
و هرگاه بهشت و دوزخ را به یاد مى‏ آورْد چونان مار گزیده، بى تابى مى‏ کرد و از خداوند، بهشت را طلب مى‏ کرد و از آتش دوزخ، به او پناه مى‏ بُرد.
او، هرگاه عبارت «یا اَیُّها الّذینَ آمَنُوا» را از قرآن مى‏ خوانْد مى‏ گفت: لبّیک اللّهم لبّیک؛
و در هیچ حالى دیده نشد، مگر آن که خداوند سبحان را ذکر مى‏ گفت.

فلاح السائل، ص۲۶۸