تلاش در انفاق هاى اقتصادى

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

یَا ابْنَ آدَمَ کُنْ وَصِیَّ نَفْسِکَ وَ اعْمَلْ فِى مَالِکَ مَا تُؤْثِرُ أَنْ یُعْمَلَ فِیهِ مِنْ بَعْدِکَ.

ای فرزند آدم تو خود وصی خویش در مالت باش و در آن چنان کن که دوست داری بعد از تو چنین کنند.

نهج البلاغه: حکمت 246

در وقع مولایمان امیرالمومنین علیه السلام می فرمایند که اگر خودت برای جهان آخرتت کاری انجام دادی و باقیات الصالحات از خود گذاشتی چه بهتر و الا با وصیت کردن و واگذار کردن به زنده، اغلب به وصیت عمل نمی شود یا حداقل کم کاری می کنند. و سال ها وصیت را به تاخیر می اندازند هر کس باید وصی خودش باشد یعنی تا نفس بالا می آید و توان مالی و جسمی دارد قدمی بردارد چرا که هیچ کس حتی فرزندان دلبند انسان به اندازه خود انسان دلسوز ما نیستند و گاه به خاطر ارث با هم نزاع و اختلاف و قطع رحم می افتند.

متاسفانه بعضی حتی از متدینین از نوشتن یک وصیت‌نامه دریغ می کنند تا حداقل حتی ثلثی داشته باشند و برایشان صدقه جاریه ای بماند و عاقل آن است که تکلیف اموالش را در زمان حیاتش روشن کند به فقرا و مستمندان رسیدگی کند و هر آنچه را که در قدرت اوست از ثروت خویش به دیگران خیر برساند.

امام علیه السلام نیز فرمودند:
اِنَّ العاقِلَ مَن نَظَرَ فِی یَومِهِ لِغَدِهِ وَ سَعی فِی فَکاکِ نفسِهِ وَ عَمِلَ لِما لابُدَّلَهُ مِنهُ و لا مَحیصَ لَهُ عَنهُ؛
عاقل کسی است که امروز به فکر فردای خود باشد و در راه آزاد کردن خویش بکوشد و برای چیزی کار کند که چاره و گریزی از آن ندارد.(1)

در بیانی دیگر فرمودند:
حَقٌّ عَلَی العاقِلِ العَمَلُ لِلمَعادِ و الاِستِکثارُ مِنَ الزّادِ؛
شخص عاقل لازم است که برای معاد کار کند و توشه زیاد برگیرد.(2)

شرح ابن میثم
یعنى: همان طورى که سفارش مى کنى، پس از تو مال و ثروتت را در جاهایى که باعث قرب خداست مصرف کنند، و یا خانواده ات استفاده کنند، تو خود، همان طرف سفارش باش و در زمان حیاتت این کارها را بکن، و این عبارت وسیله ترغیب به صرف مال در راه صحیح است.(3)

پی‌نوشت‌ها:
1- غرر الحکم، ح 3570
2- غرر الحکم، ح 4924 و 7948
3- ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5 ص 626

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت،1390.