ضرر همنشینی با احمق
امام علی علیه السلام فرمودند:
لَا تَصْحَبِ الْمَائِقَ فَإِنَّهُ یُزَیِّنُ لَکَ فِعْلَهُ وَ یَوَدُّ أَنْ تَکُونَ مِثْلَهُ.
همنشین احمق مباش چون کارش را در نظرت خوب جلوه می دهد و دوست دارد تو مثل او شوی.
نهج البلاغه: حکمت 285
شرح حدیث:
هم صحبت باید همیشه از نظر درک و فهم و دانش از ما برتر باشد که در اثر مجالست و معاشرت بر کمالات ما بیفزاید و ما در گزینش افراد آزادیم بنابراین اگر با احمق همنشین شدیم و عذاب روح کشیدیم تقصیر از خود ماست.
نسل جوان باید هوشیار باشند در انتخاب همنشین ابتدا طرف را بیازمایند اگر به درد رفاقت خورد پیوند دوستی با وی ببندند. چون اکثر جوانانی که گرفتار اعتقادات غلط و اخلاقیات زشت و اعتیاد به مواد مخدر شدند به خاطر بی توجهی در گزینش دوست بوده است.
تعبیر عجیبی امام علیه السلام درباره هم صحبت ها و رفقای بد دارد.
صُحبَهُ الاَشرارِ تُکسِبُ الشَّرَّکا الرِّیحِ اذا مَرَّت بالنَّتِنِ حَمَلَت نِتَنًا؛
هم صحبتی با بدان بدی می آورد مانند باد که هرگاه به بوی تعفن بگذرد آن را با خود جابجا می کند.(1)
در حالی همان گرامی درباره هم صحبت ها و رفقای خوب می فرمایند:
لیسَ شَیءٌ اُدعی لِخَیرٍ وَ اَنجی مِن شَرٍّ مِن صُحبَهِ الاَخیارِ؛
هیچ چیز به اندازه هم صحبتی با نیکان آدمی را به خوبی فرا نمی خواند و از بدی نمی رهاند.(2)
شرح ابن میثم
امام علیه السلام از همنشینى احمق به وسیله قیاس مضمرى بر حذر داشته است که صغراى آن جمله «فانّه...» است. توضیح آن که شخص احمق به دلیل حماقتش معتقد است که از نظر نفسانى کامل و تمام کارهایش شایسته است و باید از او پیروى کرد و کارهاى خود را جلوه مى دهد و از همنشینش مى خواهد تا مثل او باشد، و او را بر این کار دعوت مى کند.
کبراى مقدّر آن نیز چنین است: پس هر کس چنین باشد، همنشینى با او جایز نیست.(3)
پی‌نوشت‌ها:
1- غرر الحکم، ح 5839
2- غرر الحکم، ح 7518
3- ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5، ص 666 و 667
منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.
نسل جوان باید هوشیار باشند در انتخاب همنشین ابتدا طرف را بیازمایند اگر به درد رفاقت خورد پیوند دوستی با وی ببندند. چون اکثر جوانانی که گرفتار اعتقادات غلط و اخلاقیات زشت و اعتیاد به مواد مخدر شدند به خاطر بی توجهی در گزینش دوست بوده است.
تعبیر عجیبی امام علیه السلام درباره هم صحبت ها و رفقای بد دارد.
صُحبَهُ الاَشرارِ تُکسِبُ الشَّرَّکا الرِّیحِ اذا مَرَّت بالنَّتِنِ حَمَلَت نِتَنًا؛
هم صحبتی با بدان بدی می آورد مانند باد که هرگاه به بوی تعفن بگذرد آن را با خود جابجا می کند.(1)
در حالی همان گرامی درباره هم صحبت ها و رفقای خوب می فرمایند:
لیسَ شَیءٌ اُدعی لِخَیرٍ وَ اَنجی مِن شَرٍّ مِن صُحبَهِ الاَخیارِ؛
هیچ چیز به اندازه هم صحبتی با نیکان آدمی را به خوبی فرا نمی خواند و از بدی نمی رهاند.(2)
شرح ابن میثم
امام علیه السلام از همنشینى احمق به وسیله قیاس مضمرى بر حذر داشته است که صغراى آن جمله «فانّه...» است. توضیح آن که شخص احمق به دلیل حماقتش معتقد است که از نظر نفسانى کامل و تمام کارهایش شایسته است و باید از او پیروى کرد و کارهاى خود را جلوه مى دهد و از همنشینش مى خواهد تا مثل او باشد، و او را بر این کار دعوت مى کند.
کبراى مقدّر آن نیز چنین است: پس هر کس چنین باشد، همنشینى با او جایز نیست.(3)
پی‌نوشت‌ها:
1- غرر الحکم، ح 5839
2- غرر الحکم، ح 7518
3- ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5، ص 666 و 667
منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.
