دلبستگی انسان به ثروت دنیا

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

یَنَامُ الرَّجُلُ عَلَى الثُّکْلِ وَ لَا یَنَامُ عَلَى الْحَرَبِ.

این انسان به مرگ فرزند آرام می گیرد و می خوابد ولی با از دست دادن ثروت خواب ندارد.

نهج البلاغه: حکمت 299

دلبستگی انسان به ثروت دنیا بیش از زن و فرزند است به همین دلیل با از دست دادن عزیزترین عزیزان آرام می گیرد و تسلی پیدا می کند و می خوابد اما اگر مالش را از او بستانند و یاور شکسته شود خواب ندارد.

به راستی که بعضی از مردم جانشان به مالشان بسته است عکس العمل هایشان هنگام از دست دادن اموالشان دیدنی است.

امام علیه السلام نیز فرمودند:
مَن کانَتِ الدُّنیا هِمَّتَهُ اِشتَدَّت حَسرَتُهُ عِندَ فِراقِها؛
هر که هم و غمش دنیا باشد در هنگام جدا شدن از آن بسیار حسرت و دریغ می خورد.(1)

عامل اصلی به خواب نرفتن به خاطر از دست دادن ثروت دنیا جهل است و الا آن که می داند و باور دارد از این ثروت دنیا جز سه قطعه پارچه سپید سهمی ندارد هم و غمی در از دست دادن اموال به سراغش نمی آید.

رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلم می فرمودند:
لَو تَعلَمُونَ مِنَ الدُّنیا ما اَعلَمُ لاستَرحَت اَنفُسَکُم مِنها؛
اگر آنچه من از دنیا می دانم شما بدانید جان هایتان از آن آسوده می شود.(2)

شرح ابن میثم
سید رضى مى گوید: معناى این سخن آن است که مرد کشته شدن فرزند را تحمّل مى کند امّا بر چپاول اموالش صبر نمى کند.

توضیح آن که هر چند فرزند و مال هر دو مورد علاقه اند، با این همه، دیگران به مال چشم دارند و مى خواهند آن را از چنگ صاحبش بیرون کنند و به غارت ببرند، اما مرگ فرزند چنین نیست.(3)

پی‌نوشت‌ها:
1- بحارالانوار، ج 71، ص 181
2- کنزالعمال، ح 6130
3- ترجمه شرح نهج البلاغه ابن میثم، ج 5، ص 673

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.