ضرر غفلت از مرگ

امام علی علیه‌ السلام فرمودند:

لَوْ رَأَی الْعَبْدُ الْأَجَلَ وَ مَصِیرَهُ لَأَبْغَضَ الْأَمَلَ وَ غُرُورَهُ.

اگر انسان از مدت عمر و پایان آن باخبر باشد با آرزو و فریبندگی اش دشمنی می کند.

نهج البلاغه: حکمت 328

پس عامل فریب آرزوها را خوردن غفلت از مرگ و تمام شدن عمر است مگر نه این است که همه انسان ها عمر ممحدودی دارند کم یا زیاد بالاخره باید مرد پس چرا آرزوها را از محدوده عمر فراتر قرار دهیم.

امام علیه السلام در جای دیگر فرمودند:
مَن اَیقَنَ اَنَّهُ یُفارِقُ الاَحبابَ وَ یَسکُن التُّرابَ وَ یُواجِهُ الحِسابَ وَ یَستَغنِی عَمّا خَلَّفَ وَ یَفتَقِرُ اِلی ما قَدَّمَ کانَ حَرِیّاً بِقَصرِ الاَمَلِ وَ طُولِ العَمَلِ؛

هر که یقین کند که از دوستان جدا خواهد شد و در دل خاک خواهد خفت و حساب و کتابی در پیش رو دارد و آنچه بر جای می نهد به کارش نخواهد آمد و به آنچه پیش فرستاده نیازمند است سزاوار است که آرزوهایش را کوتاه و دامنه عمل را دراز گرداند.(1)

پی‌نوشت‌:
1- بحارالانوار، ج 73، ص 167

منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.