پرهیز از افراط و تفریط نسبت به امام علیه السلام
امام علی علیه السلام فرمودند:
یَهْلِکُ فِیَّ رَجُلَانِ مُحِبٌّ مُفْرِطٌ وَ بَاهِتٌ مُفْتَرٍ.
دو کس درباره من به هلاکت می افتند: علاقمند غالی و تهمت زننده کذاب.
نهج البلاغه: حکمت 461
شرح حدیث:
مشابه کلام فوق را امام علیه السلام در جای دیگر بیان فرمودند که:
هَلَکَ فِیَّ رَجُلانِ مُحِبُّ غالٍ وَ مُغبِضٌ قالٍ؛
دو کس درباره من به هلاکت می افتد یکی علاقمند غلو کننده و دیگری دشمنی که بیهوده سخن گوید.
اعتدال و میانه روی در هر کاری پسندیده است از جمله در مسائل اعتقادی. یکی از اعتقادات ما به مقام ولایت و امامت است بر ما لازم است مقام و رتبه امامان معصوم علیهم السلام را همان گونه که هستند تعریف کنیم نه آنان بالاتر از حتی رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلم بدانیم و نه پایین تر از آنچه که شان و منزلتشان در آیات و روایات بیان شده است.
آنکه مقام امام را تا سر حد خدایی بالا می برد نادان و ابله است و تمامی ائمه طاهرین علیهم السلام از او نفرت دارند و آنکه حقد و کینه و بغض نسبت به آن گرامیان دارد و حاضر نیست فضایل ایشان را بیان کند و خلافت بلافضل ایشان را بیان کند و خلافت بلافضل مولای متقیان علی علیه السلام را انکار می کند او نیز قطعا جهنمی است و مطرود خدا و رسول است.
رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلم در زمان حیات خود پیش بینی آن روز را کردند که عده ای از خدا بی خبر عترتش را از دین جدا می کنند ونسبت به اهلبیت ظلم می نمایند و به همین جهت فرمودند خداوند تبارک و تعالی ملتی را عذاب نمی کند مگر به گناه و لغزش اندیشمندان آنها
اَلَّذینَ یَکتُمُونَ الحَقَّ مِن فَضلِ عَلیٍّ وَ عِترَتِهِ علیهم السلام
همان هایی که حقایق و فضایل علی علیه السلام و عترت او را کتمان می کنند.
آگاه باشید کسی بر روی زمین بعد از پیامبران و مرسلین افضل از پیروان علی بن ابی‌طالب علیه السلام نیست. همان هایی که معارف آن حضرت را آشکار می کنند و فضایلش را نشر می دهند. اینها کسانی هستند که رحمت الهی بر سرشان سایه گسترده و فرشتگان برای آنها استغفار می کنند.
اَلوَیلُ کُلُّ الوَیلُ لِمَن یَکتِمُ فَضلَهُ
پس وای و همه وای بر کسی که فضایل علی علیه السلام را کتمان می نماید.(1)
پی‌نوشت:
1- الدمعه الساکبه، ص 82
منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.
هَلَکَ فِیَّ رَجُلانِ مُحِبُّ غالٍ وَ مُغبِضٌ قالٍ؛
دو کس درباره من به هلاکت می افتد یکی علاقمند غلو کننده و دیگری دشمنی که بیهوده سخن گوید.
اعتدال و میانه روی در هر کاری پسندیده است از جمله در مسائل اعتقادی. یکی از اعتقادات ما به مقام ولایت و امامت است بر ما لازم است مقام و رتبه امامان معصوم علیهم السلام را همان گونه که هستند تعریف کنیم نه آنان بالاتر از حتی رسول خدا صلّی الله علیه و آله و سلم بدانیم و نه پایین تر از آنچه که شان و منزلتشان در آیات و روایات بیان شده است.
آنکه مقام امام را تا سر حد خدایی بالا می برد نادان و ابله است و تمامی ائمه طاهرین علیهم السلام از او نفرت دارند و آنکه حقد و کینه و بغض نسبت به آن گرامیان دارد و حاضر نیست فضایل ایشان را بیان کند و خلافت بلافضل ایشان را بیان کند و خلافت بلافضل مولای متقیان علی علیه السلام را انکار می کند او نیز قطعا جهنمی است و مطرود خدا و رسول است.
رسول الله صلّی الله علیه و آله و سلم در زمان حیات خود پیش بینی آن روز را کردند که عده ای از خدا بی خبر عترتش را از دین جدا می کنند ونسبت به اهلبیت ظلم می نمایند و به همین جهت فرمودند خداوند تبارک و تعالی ملتی را عذاب نمی کند مگر به گناه و لغزش اندیشمندان آنها
اَلَّذینَ یَکتُمُونَ الحَقَّ مِن فَضلِ عَلیٍّ وَ عِترَتِهِ علیهم السلام
همان هایی که حقایق و فضایل علی علیه السلام و عترت او را کتمان می کنند.
آگاه باشید کسی بر روی زمین بعد از پیامبران و مرسلین افضل از پیروان علی بن ابی‌طالب علیه السلام نیست. همان هایی که معارف آن حضرت را آشکار می کنند و فضایلش را نشر می دهند. اینها کسانی هستند که رحمت الهی بر سرشان سایه گسترده و فرشتگان برای آنها استغفار می کنند.
اَلوَیلُ کُلُّ الوَیلُ لِمَن یَکتِمُ فَضلَهُ
پس وای و همه وای بر کسی که فضایل علی علیه السلام را کتمان می نماید.(1)
پی‌نوشت:
1- الدمعه الساکبه، ص 82
منبع: حدیث زندگی: شرح حکمت های نهج البلاغه، کاظم ارفع، تهران: پیام عدالت، 1390.
