افزایش سن و مسایل مربوط به امور جنسی

افزایش سن اگر همراه با رضایتمندی باشد، می تواند بر فعالیت های جنسی تاثیر مثبت داشته باشد.
 

چکیده:  یکی از عواملی که به طور مستقیم بر روی فعالیت های جنسی تاثیر دارد، افزایش سن است. بدین معنا که با بالارفتن سن، میل جنسی انسان و نیز فعالیت های او کاهش می یابد. اما امید به زندگی می تواند عامل افزایش دهنده فعالیت جنسی باشد. با ما همراه باشید تا در این باره بیشتر بدانید.

تعداد کلمات 939 / تخمین زمان مطالعه 5 دقیقه

 کورا، ۷۶ ساله برای معاینات روتین به مرکز سلامتی مراجعه کرده است. بررسی های مربوط سلامت جنسی نشان می دهد که با همسر فعلی اش اتان که ۷۴ ساله است، در شروع فالعیت جنسی مشکل دارند. مشکل اتان عدم نعوظ کافی است.
 

با افزایش امید به زندگی، جمعیت سالخوردگان نیز در حال رشد می باشد، به حدی که سن ۷۶-۶۵ سال، میانسال جوان، سن ۸۴-۷۴، میانسال میانی و سن ۸۵ سال و بالاتر، میانسال پیر نامیده می شود. با وجود این که امور جنسی یک بخش مهم سلامتی است که با کیفیت زندگی و سلامت عمومی مرتبط می باشد؛ اما بحث درباره امور جنسی در این گروه افراد، بسیار مورد غفلت قرار می گیرد. با وجود جمعیت در حال رشد سالخوردگان، افکار و عقاید کلیشه ای که در مورد مسائل جنسی این افراد وجود داشته، همچنان پا بر جا می باشد، به طوری که علاقه به امور جنسی را برای مردان این گروه سنی، وقیحانه می دانند و با شرایط جامعه به گونه ای است که خانم مسن مجرد، از بروز عاطفه و عشق شرمگین می شود. همچنین مطالعات نشان داده که نگرش های منفی علیه احساسات و تمایلات جنسی این گروه افراد وجود دارد.
مطالعات نشان داده است که بیشتر افراد در دهه های آخر زندگی همچنان علاقمند و در امور جنسی فعال می مانند، که این در تضاد با عقیده رایج مبنی بر این که تمایل جنسی با افزایش سن، کاهش چشمگیری می یابد است. به نظر می رسد که فاکتورهای فرهنگی در تداوم فعالیت جنسی مؤثر باشد. علاوه بر این، رفتار و نگرش های جنسی مربوط به سالخوردگی، میزان علاقه و فعالیت جنسی زوجین و امور جنسی جاری نیز در این امر دخیل می باشد.
 

اگر چه با افزایش سن، احتمال اختلال جنسی افزایش می یابد، اما عامل افزایش سن، ابتلاء به برخی بیماری ها و عوارض داروهای مصرفی و عدم وجود می باشد. علاوه بر این، افزایش سن در هر دو جنس با تغییرات فیزیولوژیکی همراه می باشد. سطح تستوسترون و دهیدرواپسی آندروسترون (DHEA) شروع به کاهش می کند، فقدان تمرینات مقاومتی و انعطاف پذیری در افراد مسن منجر به از دست دادن توده عضلانی، انعطاف پذیری و قدرت کششی عضلات می شود. این تغییرات فیزیکی منجر به کاهش شدت برانگیختگی و در نهایت اختلال ارگاسم شده، و به طور بالقوه می تواند استقامت کلی و جذابیت را نزد خود فرد و همسرش کاهش دهد.
نتیجه مطالعه و بررسی ۱۶۳ زن ۶۵ ساله و بالاتر که اخیراً تحت معاینات روتین (پاپ اسمیر) قرار گرفته بودند. این گروه سنی نسبت به گروه سنی جوان تر، توجه بیشتری به مشکلات جنسی همسرشان می کنند، همچنین آنها تمایل بیشتری به همسرشان دارند و از طرفی مشکلات ارگاسم بیشتری را تجربه می کنند. بسیاری از این زنان عنوان کردند که این مشکلات را با درمانگر مطرح می کنند و بحث با درمانگر را در این ارتباط، مفید می دانند. زنان و مردان ترجیح می دهند که درمانگر شروع کننده مباحث مربوط به امور جنسی باشد.
زنان عمر طولانی تری نسبت به مردان دارند و معمولا معتقدند که آنها به علت فقدان همسر و یا مشکلات جنسی همسر، کمتر به فعالیت جنسی می پردازند. علاوه بر این، افزایش سن احتمالا با بیماریهای مزمن و درمان هایی همراه می باشد که اغلب تأثیر منفی بر فعالیت جنسی می گذارند.
از آن جایی که مشکلات جنسی در مردان، مسأله ای شایع می باشد، درمانگران باید درباره عملکرد جنسی همسر سؤال کنند. یک مطالعه نشان داده است که نگرانی های مربوط به تن انگاره در گروه مسن تر نسبت به گروه جوانتر، فراوانی کمتری دارد، به این معنی که فرآیند تغییری که به طور طبیعی با افزایش سن اتفاق می افتد، گروه سنی جوانتر را بیشتر نگران می کند. درمانگران باید در هنگام مشاوره دادن به این تفاوت موجود در گروه جوان و مسن آگاه باشند.
هنگام گفتگو درباره سلامت جنسی، زنان، بیشتر شروع کننده بحث می باشند. بیشتر زنان بر این باورند که وجود درمانگری که شروع کننده موضوع باشد، بحث را برای آنها آسان تر می کند. در زنانی که در زمینه بحث و گفتگو درباره مسائل جنسی راحت هستند، ویژگی های خاص تعامل بالینی درمانگر مثل شتابزدگی، احساس ناراحتی و بی علاقگی درمانگر، آثار منفی در اشتیاق آنها برای بازگو کردن نگرانی هایشان به جای می گذارد. به نظر نمی رسد جنسیت درمانگر در این گفتگوها مانعی ایجاد کند. در این مطالعه آشکار شد که زنان مسن تر به سن درمانگر توجه می کنند و آن را مانعی در بحث هایشان می بینند به ویژه در مورد درمانگران جوان به این ترتیب در گفتگوهایی که اغلب درمانگر شروع کننده می باشد، درمانگران جوان برای صحبت کردن درباره نیازها و سلامت جنسی این زنان، بایستی تلاش بسیاری کنند تا موفق به ایجاد بحثی در این رابطه شوند.
درمانگران مسن نیز نباید به این قبیل موضوعات بی توجه باشند، چرا که زنان مسن تر دراین مطالعه، برای شروع گفتگو درباره سلامت جنسی به درمانگرشان متکی بودند.
 
منبع : کتاب «بهداشت و سلامت جنسی از کودکی تا سالمندی»

نوشته:  مارگارت نوزبام
مترجمان:  مریم شیرمحمدی و ریحانه فیروزی