سرطان و امور جنسی

سرطان از جمله بیماری هایی است که بی میلی جنسی را به همراه دارد.
 

چکیده: تأثیر سرطان بر امور جنسی، ناشی از عوامل متعددی می باشد که از آن جمله می توان به عوارض داروها، جراحی و شیمی درمانی، تغییر تصویر بدنی فرد و استرس ناشی از تشخیص سرطان اشاره کرد. با ما همراه باشید تا با تاثیر این بیماری بر فعالیت جنسی آشنا شوید.

تعداد کلمات 1187 / تخمین زمان مطالعه 6 دقیقه

 

بابز، 59 ساله برای پیگیری سرطان سینه اش به کلینیک مراجعه می کند. برنامه درمانی او شامل، ماستکتومی رادیکال تعدیل شده است، کموتراپی و درمان نگه دارنده تاموکسیفن می باشد. بابز در فکر جراحی زیبایی سینه می باشد. او و همسرش، دریک، برای کسب اطلاعات بیشتر و کنار آمدن با این تشخیص، به کلینیک مراجعه می کنند. وقتی مسائل مربوط به رابطه جنسی زوجین مورد بررسی قرار گرفت، بابز و دریک هر کدام نگرانی هایشان را آشکار کردند. دریک می ترسد که لمس کردن بدن همسرش باعث درد او شود. او علاقه بسیار به همسرش و نگرانی درباره از دست دادن او را عنوان می کند. بایز، نیز نگرانیش را در این باره که آیا قادر خواهد بود از نظر جنسی، همسرش را جذب کند و این که آیا با از دست دادن سینه اش احساس جنسی کمتری خواهد داشت، را برملا ساخت. جلسه بار عاطفی بسیاری داشت. بابز و در یک به یک مشاور ارجاع داده شدند تا اطلاعات لازم به آنها داده شود.
 

تأثیر سرطان بر امور جنسی، ناشی از عوامل متعددی می باشد که از آن جمله می توان به عوارض داروها، جراحی و شیمی درمانی، تغییر تصویر بدنی فرد و استرس ناشی از تشخیص سرطان اشاره کرد. در سرطان سینه، تا حد امکان تلاش می شود که جراحی و برداشتن عضو صورت نگیرد. بسیاری از افراد پس از جراحی سینه، برای دستیابی به عزت نفس و تصویر بدنی، اقدام به جراحی پلاستیک سینه می کنند. بررسی ها نشان داده است که شیوه breast sparing  (برداشتن سینه و کمی از بافت اطراف آن - م) نسبت به ماستکتومی رادیکال اصلاح یافته مؤثرتر است و مرگ و میر کمتری نیز در پی دارد.
داروهایی که در سرطان سینه تجویز می شود، می تواند تأثیر منفی در رابطه جنسی داشته باشد. دارویی مثل تاموکسیفن علائمی مشابه یائسگی، از جمله خشکی واژن ایجاد می کند. هورمون درمانی برای زنان دارای سرطان گیرنده هورمونی مثبت، ممنوعیت دارد. و تجویز آن در زنان دارای سرطان گیرنده هورمونی منفی، با اطلاعات ضد و نقیض توام می باشد. لوبریکانت ها، از طریق افزایش حساسیت و کاهش درد حین مقاربت، فعالیت جنسی را بهبود می بخشند.
زوجین ممکن است همچنین، با مسائل مربوط به باروری مواجه شوند. اگر سرطان قبل از یائسگی به وجود آمده باشد، در این صورت تغییرات ایجاد شده در زندگی آنها که ناشی از تشخیص، درمان و عود مجدد سرطان می باشد، چالش هایی در روابط آنها ایجاد می کند. اگر رابطه زن و شوهر از صمیمیت کافی برخوردار نباشد، ابتلا به سرطان و درمان ها و مراقبت های لازم، زن را دچار مشکلات فیزیکی و روانشناختی می کند. در واقع این بیماری شکاف و فاصله بین زن و شوهر را بیشتر کرده و آن را منزوی تر می سازد. پیشنهادات خاصی که در این رابطه وجود دارد عبارتند از:

 

داون، ۵۵ ساله برای معاینات روتین به کلینیک مراجعه می کند. او سابقه بیماری و مشکل خاصی ندارد، تنها جراحی او سزارین می باشد. او متاهل است و همسرش کارل، مهندس می باشد. در بررسی های مربوط به سلامت جنسی، او اظهار می کند که عادت ماهیانه منظم دارد ولی نیاز به وسیله جلوگیری از بارداری ندارد. داون ادامه می دهد که همسرش به علت سرطان پروستات تحت عمل جراحی قرار گرفته و بعد از جراحی او، ما تاکنون رابطه جنسی نداشته ایم، به نظر می رسد که هورمون درمانی، میل جنسی او را کم کرده است. داون عنوان می کند که یک سال کامل از جراحی همسرش گذشته است و او تمایل به از سرگیری فعالیت جنسی دارد ولی نمی خواهد همسرش را مجبور به رابطه جنسی کند، همچنین او اضافه میکند که اورولوژیست، سیلدنافیل[1] برای همسرش تجویز نموده ولی کارل علاقه ای به مصرف آن ندارد. پزشک اطلاعات لازم را درباره شروع فعالیت جنسی به آنها نداده است. داون میگوید: کارل درمان لوپرون را کامل کرده است. او می پرسد: آیا به نظر شما اکنون زمان مناسبی برای تجربه سیلدنافیل می باشد؟
 

همان طور که تشخیص و درمان سرطان سینه، سلامت جنسی زنان را تحت تأثیر قرار می دهد، جراحی پروستات، رکتوم، پنیس و بیضه نیز اثرات مشابهی روی سلامت جنسی مردان دارد. این قبیل زوجین، تا زمانی که به آنها اجازه فعالیت جنسی داده نشود، در خود فرو رفته خواهند بود. بسیاری از درمان هایی که در این قبیل سرطان ها تجویز می شود، اثرات آنتی آندروژنیک دارد و با تمایلات جنسی مردان تداخل پیدا کرده یا حتی ممکن است مردان، نگران این مساله باشند که خودشان با مصرف دارو، باعث آسیب فعالیت های جنسی شان می شوند.
این افراد برای شروع فعالیت جنسی منعی ندارند. ضمن این که باید با شرایط سنی شان و درمان های لازم، سازگار شوند. گاهی اوقات ممکن است که این سازگاری به آهستگی و در گذر زمان ایجاد شود. این بیماران باید بدانند که برای مؤثر واقع شدن از مهارکننده های PDE5 تحریک جنسی لازم است. در چنین مواردی چه نگرانی هایی درباره مصرف سیلدنافیل و یا شروع فعالیت جنسی وجود دارد؟
یک مطالعه نشان داده است که پس از جراحی nerve sparing radical retropubic prostectomy (برداشتن پشت عانهای پروستات و کمی از اعصاب اطراف آن - م) میزان اثربخشی سیلدنافیل وابسته به زمان می باشد، بدین معنی که بهبودی از ۲۶٪ در ۶ ماه پس از عمل، به ۶۰٪ در ۱۸ ماه بعد از عمل می رسد. بنابراین اگر سیلدنافیل در اولین مصرف، موفقیت آمیز نبود، دوباره تکرار شود. به کار نگرفتن آلت تناسلی باعث ایجاد فیبروز می شود. تعدادی از اورولوژیست ها جهت تقویت نعوظ های خود به خودی شبانه، مهارکننده های PDE5را شبانه تجویز می کنند. بدین ترتیب از فیبروز آلت تناسلی در دراز مدت جلوگیری می شود. اگر مصرف ۲ ساله مهارکننده های PDE5 پس از جراحی پروستات، موفقیت آمیز نبود، گزینه های دیگری برای درمان اختلالات نعوظ وجود دارد.
 
منبع : کتاب «بهداشت و سلامت جنسی از کودکی تا سالمندی»

نوشته:  مارگارت نوزبام
مترجمان:  مریم شیرمحمدی و ریحانه فیروزی