راه کارهایی برای داشتن امید پایدار در زندگی (بخش دوم)

 از دست دادن امید یعنی از دست دادن بخش مهمی از زندگی .
 

چکیده: هر یک از ما در طول زندگی خود بارها افرادی را دیده ایم که از زندگی خود ناراضی و نسبت به فردای خود ناامیدند. این افراد وقتی به گذشته می نگرند با حجمی از کارهای انجام نشده مواجه می شوند که تنها به دلیل نداشتن برنامه و امید به آینده موفق به انجام آن نشده اند. برای درمان این اندیشه ها با ما همراه باشید.

تعداد کلمات 1201 / تخمین زمان مطالعه 6 دقیقه 

روش سوم: با اضطراب و ناامیدی مقابله کنید

معمولا افراد دچار اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) و ناامیدی می‌شوند. بررسی کنید که آیا دچار PTSD هستید؟ یا اگر به وجود این اختلال در خود مشکوک هستید، با فردی متخصص در حوزه‌ سلامت روانی، صحبت کنید. بعضی از انواع رایج PTSD و نشانه‌های مرتبط با آنها عبارتند از:

پژوهش‌ها نشان داده است که داشتنِ انتظارات غیرواقعی (یا به عبارتی، داشتنِ امید کاذب) موجب بروز اضطراب می‌شود. این اضطراب، دیدن فرصت‌های موجود برای شما را دشوار می‌کند. اضطراب مهار نشده، با ایجاد احساس ناامیدی، مانع پیشرفت شما می‌شود. برای ایجاد امیدی واقع‌بینانه (به جای امید کاذب)، باید یاد بگیرید که چگونه با اضطراب‌تان مقابله کنید.
حساسیت‌زدایی منظم را تمرین کنید. حساسیت‌زدایی منظم، افرادی را که در موقعیت‌های ناراحت‌کننده قرار دارند، آرام می‌کند و به آنها کمک می‌کند تا احساس راحتی بیشتری داشته باشند. ابتدا به یادگیری تکنیک‌های آرامش‌بخش پایه‌ای، مانند تکنیک‌های تنفس یا مراقبه بپردازید. سپس، این تکنیک‌ها را در موقعیت‌هایی که موجب ناراحتی شما می‌شوند، انجام دهید. برای نمونه، اگر با فکر کردن در مورد برنامه‌های فردایتان، احساس اضطراب می‌کنید، در حالی‌که احتمالات موجود برای خود را تصور می‌کنید، بر روی تنفس خود تمرکز کنید و آن را منظم کنید.
وقتی اضطراب خود را در موقعیت‌های ساده‌تر کاهش دادید، با انجام تکنیک‌های آرامش‌بخش در موقعیت‌هایی که اضطراب بیشتری در شما ایجاد می‌کنند، خود را به چالش بکشید؛ این کار را آن‌قدر ادامه دهید تا موفق شوید بر موقعیت‌هایی که بیشترین میزان اضطراب را در شما ایجاد می‌کنند، غلبه کنید.
 

تقریبا همه‌ی ما، در موقعیت‌های خاصی، اضطراب را تجربه می‌کنیم یا در دوره‌های کوتاهی از زندگی‌مان، احساس اندوه می‌کنیم. این احساسات می‌تواند واکنش‌های مفیدی نسبت به چیزهای ناسالم موجود در زندگی باشند. ولی وقتی این احساسات، با تمام محیط و اتفاق‌های اطراف ما مرتبط باشند، می‌توانند نشانه‌ای از مسئله‌ای جدی‌تر، مانند اختلال اضطراب یا افسردگی باشند.
در این شرایط، باید سعی کنید که با صحبت کردن با دیگران، در مورد اینکه چه احساسی دارید، با الگوهای فکری‌ای که موجب ناراحتی شما شده‌اند، برخورد کنید. می‌توانید از فردی متخصص یا مشاور سلامت روانی یا حتی، یک گروه پشتیبان سلامت روانی کمک بگیرید.
وقتی اضطراب یا افسردگی شما به چیزی یا فردی در زندگی‌تان مرتبط است، شاید لازم باشد که تغییری بزرگ ایجاد کنید؛ مثلا مکان زندگی خود را تغییر دهید یا صرفا از فردی که موجب آزار شما شده است، دوری کنید. پیش از تصمیم‌گیری‌هایی که می‌تواند تغییر چشم‌گیری در زندگی شما ایجاد کند، از دیگر افراد جامعه‌تان که به آنها اعتماد دارید، بازخورد بگیرید.
 

اگر میزان بالایی از اضطراب را تجربه کرده‌اید یا نمی‌توانید عادت یا الگوی فکری ناسالمی را کنار بگذارید، کمک خواستن از پزشک و فردی متخصص می‌تواند به شما کمک کند تا در مسیر و جهت درست گام بردارید. آنها می‌توانند ابزار یا تکنیک‌های روان‌شناسی مفیدی را به شما پیشنهاد دهند تا بتوانید بر موانعی که سر راه‌تان هستند، غلبه کنید. این کار به ویژه زمانی مفید است که پس از چند بار تلاش کردن و شکست خوردن برای از بین بردن اضطراب خود، دچار سرخوردگی شده باشید.
 
روش چهارم: امید را درک کنید

امید، نگرشی است که هر روز برای رسیدن به آن تلاش می‌کنید و یک حالت ذهنی همیشگی نیست. یکی از تعاریف امید که مورد استفاده‌ی برخی از روانشناسان است، این تعریف است: «امید حالت انگیزشی مثبتی است که بر نیروی موفق (انرژی معطوف به هدف) و مسیرهای موفق (برنامه‌ریزی برای رسیدن به اهداف) مبتنی است». امید نتیجه‌ی انجام کارهایی است که برای ما لذت‌بخش هستند و به ما کمک می‌کنند تا به اهداف‌مان برسیم.
 

انتظار نداشته باشید که به طور ناگهانی، امیدوارتر شوید. افزایش یا کاهش امید، مانند این نیست که کلیدی را به سادگی روشن یا خاموش کنید! برای داشتن امید به آینده، باید هر روز بر روی نگرش‌تان کار کنید. این فرایند را به صورت روزانه انجام دهید و توجه خود را بر جنبه‌هایی از زندگی‌تان متمرکز کنید که بر آنها کنترل دارید. برای نمونه، اگر در مورد توانایی خود برای یافتن کار ناامید هستید، فکر خود را به چیزی که کنترلی بر آن ندارید (مثلا اینکه کسی برای مصاحبه‌ی استخدامی با شما تماس بگیرد) مشغول نکنید. به چیزهایی فکر کنید که در کنترل شما هستند؛ مثلا می‌توانید برای شغل‌های زیادی درخواست بدهید. هر روز، با تلاش کردن برای انجام کارهایی که در کنترل شما هستند، برای ایجاد امید در خود، گام‌های کوچکی بردارید.
 

برای امید به آینده، باید بر توانایی خود برای مقابله با افکار منفی و جلوگیری از اینکه این افکار، رفتار شما را کنترل کنند، تلاش کنید. با یادگیری تعامل با احساسات دشواری که در شما ایجاد می‌شوند (به جای نادیده گرفتن آنها)، می‌توانید بفهمید که چرا چنین احساساتی دارید. درک احساسات‌تان به شما کمک می‌کند تا با آنها، به شیوه‌ای سازنده برخورد کنید و به این احساسات اجازه ندهید که بر شما غلبه کنند. برای نمونه، اگر متوجه شدید که گاهی در مورد پیشرفت در کاهش وزن‌تان ناامید می‌شوید، به این فکر کنید که چه چیزی موجب ایجاد چنین احساسی می‌شود. آیا شما خودتان را با دیگران مقایسه می‌کنید؟ آیا با همان سرعتی که انتظار داشتید، وزن کم نمی‌کنید؟ با شناسایی منبع ناامیدی خود، از دلیل این افکارتان آگاه‌تر می‌شوید.
 

برای ایجاد امید به آینده، یاد بگیرید که در موقعیت‌هایی که موجب ناراحتی شما می‌شوند و حس انگیزه را در شما از میان می‌برند، چگونه باید عمل کنید. پژوهش‌ها نشان داده است که اگر یاد بگیرید در شرایط تهدید‌کننده، احساس راحتی بیشتری داشته باشید، ریسک بروز مشکلات سلامتی جسمی در شما کاهش می‌‌یابد و کارکرد روانی کلی شما را بهبود می‌دهد. وجود سیستم پشتیبانی قوی اجتماعی و اعتماد داشتن به توانایی‌هایتان، برای ایجاد حس بهبود‌پذیری و بازیابی دوباره‌ی توان خود پس از موقعیتی سخت، ضروری است.
 
منبع: سایت «Wikihow»
https://www.wikihow.com/Have-Hope
برگردان: خانم فاطمه زنگنه