تمایل به پسر بودن

گاه میل به جنس دیگر بودن در کودکان، نشان از عزت نفس پائین کودک است.
 

چکیده: در نوع برخورد کودک با والدین و نیز سوالاتی که مطرح می کنند می توان به دغدغه های ذهنی ایشان پی برد. یکی از مهم ترین سوالاتی که ممکن است آسیب هایی را به همراه داشته باشد، سوالاتی که به گونه ای نارضایتی جنسیتی ایشان را نشان دهد. با ما همراه باشید تا در این مورد بیشتر بدانید.

تعداد کلمات 397 / تخمین زمان مطالعه 2 دقیقه

دختر ۵ ساله ای دارم که دائم می گوید: من پسر هستم. نمی دانم با او چگونه برخورد کنم؟
این گونه رفتارها در موارد فراوانی برای جلب توجه است. احتمالا نخستین باری که گفته است: من پسر هستم، حساسیت بیش از حد نشان داده اید و او احساس کرده است که می تواند از این راه، توجه شما را به خود جلب کند. توصیه می شود در مواقع عادی (نه زمان این رفتار) به او بیشتر توجه کنید.
 

1. علاقه پدر به پسر: ممکن است پدر وی، علاقه شدیدی به پسر داشته و چون به این خواسته نرسیده، با مادر وی درگیر است؛ به او محبت نمی کند و محیط خانه سرد است. کودک با دیدن این وضع و درک مسائل، می کوشد با گفتن این جمله (من پسر هستم)، دل پدر را نرم کند..
اگر چنین چیزی وجود دارد، حتما پدر باید در افکار خود تجدید نظر کند. این گونه افکار، مربوط به دوران جاهلیت عرب است.

2. القائات مادر: ممکن است مادر، دائم از بدبختی، بیچارگی، ذلیل بودن و توسری خور بودن زن سخن می گوید و از روزگار شکوه می کند.
انسان می تواند با یافتن جایگاه الاهی خود، بهترین موجود باشد و تفاوتی بین مرد یا زن نیست.

٣. ترس از دختر بودن: برخی مادران از درد زایمان، بسیار می نالند؛ از انجام کارهای منزل شکوه می کنند و تلقی شان این است که زن، ناقص العقل آفریده شده و این گونه برخوردها، ترس از دختر بودن را ایجاد می کند و بدین سبب دائم می گوید: من پسر هستم.

۴. تبعیض بین دختر و پسر: هیچ گاه به پسرتان بیش از دخترتان توجه نکنید.

۵. خلا شخصیتی: چه بسا می خواهد با این سخن، بزرگ نمایی و خلاهای شخصیتی خود را پر کند. محبت و مهربانی خود را افزون تر، و وقت بیشتری را برای او صرف کنید.
 
منبع: کتاب «نسیم مهر (1)»
نوشته: حسین دهنوی