تربیت کردن فرزند دیندار و با نشاط

اندیشه خدا را از همان آغاز کودکی می‌توان در نهاد فرزندان جای داد و عشق و احترام به خدا را در روان شان دمید.
 

نشاط و شادابی یک حالت درونی است که بر اندیشه و رفتار انسان تاثیر می‌گذارد و زندگی را از حالت رکود و پژمردگی خارج می‌کند و سبب تکامل روح انسان می‌شود. شاد بودن و شاد زیستن یک جزء لاینفک در زندگی انسان‌ها است که اگر از زندگی جدا شود آن زندگی رنگ غم، اندوه و حزن خواهد داشت و همانند یک ترمزی است که باعث ایستادن ماشین زندگی می‌شود. اما در پرتو شادی و نشاط است که می‌توان در مسیر خودسازی قدم برداشت. 

نکته: افرادی که در زندگی آنها رنگ شادی و نشاط نیست، در اجتماع هم قدرت آنچنانی ندارند اما ‌شادی و نشاط باعث می‌شود تا در اجتماع نقش سازنده ای ایفا کنید و از حالت انفعال خارج شوید. بکوشید تا رنج ها کم کنید * دلِ غمگِنان، شاد و خرم کنید - چو روزی به شادی همی بگذرد * خردمند مردم، چرا غم خورد. [1]  
 

یکی از نیازهای اساسی زندگی، داشتن نشاط و شادابی است. منظور ما از شاد بودن غیر از لوده بودن است، بلکه شاد بودن های که در آن هیچ حرمتی شکسته نشود و باعث رنجش دیگران نشود. فردی که شاد باشد و بتواند با روش درست خانواده و دوستان خودش را هم شاد کند نزد بزرگان دین ارزشمند است. رسول اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: هر کس مومنی را شاد کند مرا شاد ساخته و هر که مرا شاد کند خدا را شاد کرده است. [2] خداوند منان طبیعت خودش را بگونه ای ساخته تا با نگاه کردن به آن انسان احساس نشاط و شادابی کند. خوب است که انسانها هم همانند سایر مخلوقات خداوند سبب شادی و نشاط شوند. 
 

تربیت جوان دیندار و شاداب که با احساسات پرشور خود در مسیر خودشناسی و خودسازی گام بر می‌دارد و در جامعه هم نقش فعال و اکتیوی دارد، هدف اصلی تربیت دینی است. وقتی خانواده ها به این واقعیت پی ببرند که جوان نقش ارزنده ای در جامعه دارد و می‌تواند آینده یک کشور را بسازد در تربیت او اهتمام ویژه ای خواهند داشت. جوانی که تربیت دینی شده باشد، نشاط و طراوت هم به سراغ او خواهد رفت چون دین و نشاط  جز جدا نشدنی هم هستند. 
 

تربیت در لغت به معنای؛ پروراندن و آموختن است. [3] در اصطلاح هم به معنای؛ فراهم کردن برخی زمینه ها و به کار گیری برخی عوامل برای به فعلیت رساندن و شکوفا نمودن استعداد های انسان در جهت مطلوب است. [4]
 

تربیت دینی یعنی اینکه وظیفه ای که به شما محول شده(تربیت فرزند) را به بهترین شکل آن انجام دهید و تنها محدود به آموزش ها مذهبی محدود نمی‌شود علاوه بر این به جهت دهی رفتارهای فرزند هم سرایت می‌کند و استعداد های او را هم شکوفا می‌سازد. 

تربیت دینی:1.آموزش دین به فرزند. 2.جهت دهی به حواس های فرزند. 3.شکوفایی استعداد های فرزند. 4.آموزش دادن شادی و نشاط به او. 

خانواده ها باید زمینه را فراهم سازند تا بتوانند فرزند دیندار و با نشاطی تربیت کنند و آینده خوبی را فرا روی او قرار دهند.  وقتی افراد یک جامعه را افراد مومن و با نشاط تشکیل دهن آن جامعه پیشرفت می‌کند، و آن جوانی که خوب تربیت شده باشد می‌تواند در زندگی مشترک خودش هم فرد ارزشمندی باشد و خانواده خود را از نعمت شاد بودن برخوردار می‌کند. 

فرد مومن باید شاد باشد و با دیگران شوخی کند. امام صادق (علیه السلام) از یونس شیبانی پرسید که آیا با یکدیگر شوخی هم می کنید؟ یونس گفت:کم. امام فرمود؛ اینگونه نباشید، زیرا شوخی از خوش خویی است و تو بدان وسیله برادرت را شاد میسازی، رسول اکرم برای اینکه کسی را شاد کند با او شوخی می‌کرد. [5] 

نکته: افرادی که مذهبی هستند باید شاداب و سرزنده باشند. چون نگاه همه افراد به سمت آنها خیره است و رفتارهای آنها را آنالیز می‌کنند. 
 

درباره اینکه از چه زمانی آموزش دینداری به فرزند را شروع کنیم اختلاف نظر است اما عمده نظر ها از دوران کودکی است. جان لاک از اندیشمندان غربی نیز معتقد است که تربیت دینی را باید از دوران کودکی آغاز کرد. جان لاک می‌گوید: اندیشه خدا را از همان آغاز کودکی می‌توان در نهاد فرزندان جای داد و عشق و احترام به خدا را در روان شان دمید. [6]

نکته پایانی: والدین گرامی باید تمام تلاش خودشان را بکار ببندند تا اولا خودشان را اصلاح و تربیت نمایند و در مرحله بعد فرزند خود را تربیت کنند و بهترین نوع تربیت هم تربیت دینی است که سبب نشاط و شادابی در روح و روان فرزند می‌شود. 

پی نوشت: 
[1] فردوسی،شاهنامه
[2] منتخب میزان الحکمة، جلد 1، صفحه 498 به نقل از اصول کافی، جلد 1،صفحه 188.
[3] لغت نامه دهخدا، واژه تربیت. 
[4] تعلیم و تربیت اسلامی، صفحه 4.
[5] منتخب میزان الحکمة، جلد 2،صفحه 918.
[6] نگرش و رفتار دینی در دانش آموز، صفحه 84.