کودکان یک ساله ترجیح خواهند داد به کودکان همجنس خود نگاه کنند.
مطالعه ویرجینیا
ویرجینیا والیان کودکان را مورد مطالعه قرار داده و متوجه شده که پسران در دو سالگی کاملا با دختران تفاوت دارند. پسران بیشتر می دوند و هنگام نگاه کردن به کتاب مصوری که تصویر یک وسیله نقلیه با مسافرانش را نشان می دهد، پسران روی وسیله نقلیه و دختران روی افراد سرنشین خیره می شوند.
والیان از عمق شور و شوقی که برخی پسران برای وسایط نقلیه دارند، شگفت زده شده است. در یک مورد، پسربچه ای قبل از پایان دوسالگی اش، تفاوت میان انواع و اقسام لودر، کامیون زباله، بتون ریز و... را با نام آنها می دانست. پدر و مادر او می گفتند هنگامی که او هشت ماهه بود، هرچندگاه بنا به دلیلی نامعلوم، هیجان زده می شد. اما سرانجام این پدر و مادر فهمیده بودند که «این هیجان ناشی از صدای اتومبیل فولکس واگن همسایه بوده که از خیابان عبور می کرده است».
با این حال، والیان در عین توجه به طیف وسیع خصوصیاتی که پسران را از دختران جدا می سازد، نسبت به نتیجه گیری کلی از این مشاهدات هشدار میردهد. او یادآوری می کند که ما از روش های متفاوتی که از اولین لحظات زندگی با دختر و پسر رفتار می کنیم، به طور واقعی آگاهی نداریم. او در پاراگراف آخر کتاب خود به نام، پیشرفت زنان، چرا این قدر کند؟ به خوانندگان اطمینان می دهد که والدین مساوات طلب می توانند کودکان خود را طوری بار آورند که پسران و دختران هر دو هم با عروسک و هم با کامیون بازی کنند.
اما داستان والیان در مورد کودک عاشق کامیون، روشن می کند که والدین در مورد این شور و شوق نقشی نداشتند. والدین در مورد اینکه دختران روی مسافران تمرکز می کنند و نه روی کامیون نیز نقشی ندارند. یکی از خوانندگان زن واشنگتن پست، در تلاش برای بیان خلاصه یک لحظه مهم از زندگی خود، می گوید:
پسر ۲۰ماهه من از پنجره به بیرون نگاه می کند و با اشتیاق میپرسد: «داره میاد؟» او قوطی حلبی ها را در گوشه خیابان می بیند و می فهمد که امروز وقتش است. او می تواند صداها را از پایین مجتمع بشنود. دست مرا می گیرد و می گوید: «بیا بریم ببینیم». ما دست در دست هم قدم می زنیم و منتظر کامیون زباله می شویم. هر بار که آن را می بینیم، گویی نخستین بار است. من به صورت لو نگاه می کنم که آکنده از شادی است و در می یابم که من بیشتر از او منتظرجمعه صبح هستم.
والیان از عمق شور و شوقی که برخی پسران برای وسایط نقلیه دارند، شگفت زده شده است. در یک مورد، پسربچه ای قبل از پایان دوسالگی اش، تفاوت میان انواع و اقسام لودر، کامیون زباله، بتون ریز و... را با نام آنها می دانست. پدر و مادر او می گفتند هنگامی که او هشت ماهه بود، هرچندگاه بنا به دلیلی نامعلوم، هیجان زده می شد. اما سرانجام این پدر و مادر فهمیده بودند که «این هیجان ناشی از صدای اتومبیل فولکس واگن همسایه بوده که از خیابان عبور می کرده است».
با این حال، والیان در عین توجه به طیف وسیع خصوصیاتی که پسران را از دختران جدا می سازد، نسبت به نتیجه گیری کلی از این مشاهدات هشدار میردهد. او یادآوری می کند که ما از روش های متفاوتی که از اولین لحظات زندگی با دختر و پسر رفتار می کنیم، به طور واقعی آگاهی نداریم. او در پاراگراف آخر کتاب خود به نام، پیشرفت زنان، چرا این قدر کند؟ به خوانندگان اطمینان می دهد که والدین مساوات طلب می توانند کودکان خود را طوری بار آورند که پسران و دختران هر دو هم با عروسک و هم با کامیون بازی کنند.
اما داستان والیان در مورد کودک عاشق کامیون، روشن می کند که والدین در مورد این شور و شوق نقشی نداشتند. والدین در مورد اینکه دختران روی مسافران تمرکز می کنند و نه روی کامیون نیز نقشی ندارند. یکی از خوانندگان زن واشنگتن پست، در تلاش برای بیان خلاصه یک لحظه مهم از زندگی خود، می گوید:
پسر ۲۰ماهه من از پنجره به بیرون نگاه می کند و با اشتیاق میپرسد: «داره میاد؟» او قوطی حلبی ها را در گوشه خیابان می بیند و می فهمد که امروز وقتش است. او می تواند صداها را از پایین مجتمع بشنود. دست مرا می گیرد و می گوید: «بیا بریم ببینیم». ما دست در دست هم قدم می زنیم و منتظر کامیون زباله می شویم. هر بار که آن را می بینیم، گویی نخستین بار است. من به صورت لو نگاه می کنم که آکنده از شادی است و در می یابم که من بیشتر از او منتظرجمعه صبح هستم.
مهدکودک ها
در مهد کودک، هنگامی که اسباب بازی های جدید را می آورند، پسران کار خود را رها می کنند تا به سراغ این اسباب بازی ها بروند و آنها را نگاه کنند، اما وقتی بچه های جدید را وارد مهد کودک می کنند، این دختران هستند که کنجکاوی بیشتری برای دیدن آنها از خود نشان می دهند.
پسران کوچک به ماشین، اسلحه و کارهای عملی، علاقه مند هستند، أنها تعقیب و گریز، بالا رفتن، کشتی گرفتن، کابوی بازی و پریدن را دوست دارند. اگر به آنها عروسک بدهند، گاه عروسک ها را در ماشین میگ ذارند و از خانه عروسکی بیرون می برند یا سر آنها را به اسباب و اثاث می کویند. دختران کوچک به آدم ها، لباس ها و حرف زدن، علاقه دارند. آنها بازی با عروسک، پچ پچ کردن، نقاشی و آرایش کردن را دوست دارند.
پسران کوچک به ماشین، اسلحه و کارهای عملی، علاقه مند هستند، أنها تعقیب و گریز، بالا رفتن، کشتی گرفتن، کابوی بازی و پریدن را دوست دارند. اگر به آنها عروسک بدهند، گاه عروسک ها را در ماشین میگ ذارند و از خانه عروسکی بیرون می برند یا سر آنها را به اسباب و اثاث می کویند. دختران کوچک به آدم ها، لباس ها و حرف زدن، علاقه دارند. آنها بازی با عروسک، پچ پچ کردن، نقاشی و آرایش کردن را دوست دارند.
آغاز تفاوت ها از کودکی
بسیاری از این تفاوت ها از همان آغاز بروز رفتارهای مستقل، ظاهر می شود. یعنی بسیار زودتر از آنکه جامعه پذیری تأثیر چندانی کرده باشد. با این حال، انتظارهای ما مطمنا می توانند بر آنچه می بینیم تأثیر بگذارند. فمینیست هایی که دوست دارند بر ساختار اجتماعی تأکید کنند، اغلب به مطالعه ای استناد می کنند که در آن دانشجویان، فیلم یک کودک نه ماهه را که در یک نسخه از فیلم دانا و در نسخه دیگر دیوید نامیده می شد، نگاه می کردند.
هنگام مشاهده این در فیلم که عین هم بودند، دانشجویانی که دانا را نگاه می کردند، بیشتر آمادگی آن را داشتند که کودکی ترسو و احساساتی را بینند؛ اما دانشجویانی که دیوید را تماشا می کردند، آماده آن بودند که کودکی قوی و جسور را ببینند. اما در متون مربوط به جنسیت، درباره آزمایش تماشای کودکان مختلف که جنس آنها قابل تشخیص نبود، بسیار کمتر سخن گفته می شود. در این آزمایش، به طور میانگین، بینندگان، نوزادان دختر را احساساتی تر و نوزادان پسر را قوی تر برآورد می کردند.
نوزادان دختر یک روزه در مقایسه با نوزدان پسر یک روزه، در برابر صدای دردمندانه بک انسان واکنش شدیدتری نشان می دهند. نوزادان دختری که یک هفته از تولدشان می گذرد، می توانند صدای گریه کودک را از دیگر صداها تشخیص دهند. اما پسران معمولا نمی توانند. دختران سه روزه، دو برابر طولانی تر از پسران با یک فرد بزرگسال ساکت، ارتباط چشمی برقرار می کنند. اگر فرد بزرگسال صحبت کند، دختران حتی مدت زمان بیشتری به او نگاه می کنند؛ اما در مورد پسران فرقی نمی کند. دختران چهار ماهه می توانند تصویر آنهایی را که می شناسند از آنهایی که نمی شناسند، تشخیص دهند، اما پسران همسال آنها معمولا نمی توانند. از طرف دیگر، پسران پنج ماهه پیش از دختران به اشکال سه بعدی هندسی و به چراغ های چشمک زن علاقه نشان می دهند. آنها به این اشیا لبخند می زنند و برای آنها سروصدا در می آورند، گویی که جاندار هستند - اشتباهی که دختران به ندرت مرتکب آن می شوند.
به علاوه، کودکان خیلی کوچک به سرعت دست به جداسازی جنسی خود می زنند، واقعیتی که پژوهشگران را سردرگم می کند. آزمایش هایی که در مورد کودکان کوچک صورت گرفته، نشان می دهد که طبیعت قاعدتا باید در این رابطه دخالت داشته باشد، زیرا پیش از اینکه هم بازی ها وارد صحنه شوند، ترجیح دادن همجنسان به روشنی به چشم می خورد.
کودکان یک ساله ترجیح خواهند داد به کودکان همجنس خود نگاه کنند، حتی اگر دختر لباس تیره و خشن به تن داشته و بر طبل بکوبد و پسر پیراهن چین دار پوشیده و عروسک به دست بگیرد. هنگامی که فیلم هایی نشان داده می شود که در آنها کودکانی از هر دو جنس حضور دارند، پسران به پسربچه ها و دختران به دختربچه ها نگاه می کنند. اگر به مفاصل کودکانی که در فیلم به عنوان مدل حضور دارند، چراغی وصل کنید و فقط فیلمی از حرکت این چراغ ها نشان دهید، کودکانی که فیلم را تماشا می کنند در شناسایی جنسیت هر یک از این مدل ها چندان دچار مشکل نمی شوند و ترجیح می دهند به کودک هم جنس خود نگاه کنند.
هنگام مشاهده این در فیلم که عین هم بودند، دانشجویانی که دانا را نگاه می کردند، بیشتر آمادگی آن را داشتند که کودکی ترسو و احساساتی را بینند؛ اما دانشجویانی که دیوید را تماشا می کردند، آماده آن بودند که کودکی قوی و جسور را ببینند. اما در متون مربوط به جنسیت، درباره آزمایش تماشای کودکان مختلف که جنس آنها قابل تشخیص نبود، بسیار کمتر سخن گفته می شود. در این آزمایش، به طور میانگین، بینندگان، نوزادان دختر را احساساتی تر و نوزادان پسر را قوی تر برآورد می کردند.
نوزادان دختر یک روزه در مقایسه با نوزدان پسر یک روزه، در برابر صدای دردمندانه بک انسان واکنش شدیدتری نشان می دهند. نوزادان دختری که یک هفته از تولدشان می گذرد، می توانند صدای گریه کودک را از دیگر صداها تشخیص دهند. اما پسران معمولا نمی توانند. دختران سه روزه، دو برابر طولانی تر از پسران با یک فرد بزرگسال ساکت، ارتباط چشمی برقرار می کنند. اگر فرد بزرگسال صحبت کند، دختران حتی مدت زمان بیشتری به او نگاه می کنند؛ اما در مورد پسران فرقی نمی کند. دختران چهار ماهه می توانند تصویر آنهایی را که می شناسند از آنهایی که نمی شناسند، تشخیص دهند، اما پسران همسال آنها معمولا نمی توانند. از طرف دیگر، پسران پنج ماهه پیش از دختران به اشکال سه بعدی هندسی و به چراغ های چشمک زن علاقه نشان می دهند. آنها به این اشیا لبخند می زنند و برای آنها سروصدا در می آورند، گویی که جاندار هستند - اشتباهی که دختران به ندرت مرتکب آن می شوند.
به علاوه، کودکان خیلی کوچک به سرعت دست به جداسازی جنسی خود می زنند، واقعیتی که پژوهشگران را سردرگم می کند. آزمایش هایی که در مورد کودکان کوچک صورت گرفته، نشان می دهد که طبیعت قاعدتا باید در این رابطه دخالت داشته باشد، زیرا پیش از اینکه هم بازی ها وارد صحنه شوند، ترجیح دادن همجنسان به روشنی به چشم می خورد.
کودکان یک ساله ترجیح خواهند داد به کودکان همجنس خود نگاه کنند، حتی اگر دختر لباس تیره و خشن به تن داشته و بر طبل بکوبد و پسر پیراهن چین دار پوشیده و عروسک به دست بگیرد. هنگامی که فیلم هایی نشان داده می شود که در آنها کودکانی از هر دو جنس حضور دارند، پسران به پسربچه ها و دختران به دختربچه ها نگاه می کنند. اگر به مفاصل کودکانی که در فیلم به عنوان مدل حضور دارند، چراغی وصل کنید و فقط فیلمی از حرکت این چراغ ها نشان دهید، کودکانی که فیلم را تماشا می کنند در شناسایی جنسیت هر یک از این مدل ها چندان دچار مشکل نمی شوند و ترجیح می دهند به کودک هم جنس خود نگاه کنند.
نویسنده: استون ای. رودز
منبع: کتاب «تفاوت های جنسیتی را جدی بگیرید!»
