چرا تفاوت های جنسی مستلزم سیاستگذاری هستند؟

اندیشه های فمینستی بر این عقیده اند که وجود تفاوت های جنسی نباید بر سیاست های عمومی  اثر بگذارد.
 

بسیاری از فمینیست های معتقد به این امر که نقش های جنسی ساخته جامعه اند با پژوهشگرانی که بر اهمیت بیولوژی تأکید می کنند، در یک موضوع با هم متحد هستند. تمام آنها اعتقاد دارند وجود تفاوت های جنسی نباید بر سیاست های عمومی ما اثر بگذارد. فمینیست های آگاه تر در مجموع قائل به برخی تفاوت ها هستند، بر بسیاری از استثناها تأکید می کنند و می گویند:
«خوب که چی؟ اگر در مغز تفاوت های جنسی وجود دارد، ربطی به تقلا بر سر پرداخت دستمزد عادلانه، امنیت اقتصادی و اینکه چه کسی ظرف ها را بشوید، ندارد». دانشمندانی هم که بخشی از تفاوت ها را بیولوژیک می دانند و مشتاق آن هستند که تحقیقات خود را انجام دهند، اما برچسب «محافظه کار» نخورند، غالبا همین موضع را، حتی شدیدتر، اتخاذ می کنند. یکی از آنها چنین می گوید: «داده های زیست شناختی تنها زمانی می تواند مورد استفاده سیاسی واقع گردد که بد تفسیر شود». دیگری تأکید می کند که این نظریه ها شامل هیچ گونه الزامی به اینکه فرد چه باید بکند نیست... میان آنچه هست و آنچه باید باشد فاصله ای غیر قابل پر کردن است.
 

من به طور قطع با این دیدگاه که نباید مشوق هر آن چیزی باشیم که طبیعتمان به آن متمایل است، مخالفتی ندارم. مسلم است که باید با تمایل مردان به خشونت و روابط جنسی وحشیانه مقابله کرد، نه اینکه آن را پذیرفت. اما برخی گرایش ها وجود دارند که به نظر تمدن ساز می رسند و ارزش تشویق شدن دارد.
 
برای نمونه، پیش از این دیدیم که زنان به طور میانگین بیش از مردان نسبت به بچه های کوچک، خوی پرورش دهندگی نشان می دهند و مردان بسیار بیش از زنان تمایل دارند که از مشاغل یا سرگرمی هایی بهره مند شوند که نیازمند توانمندی های مهندسی فضایی است. آیا این تفاوت ها قابل قبول هستند؟ آیا قابل قبول یا حتی مطلوب است که گرایش های طبیعی در این عرصه ها تضعیف شوند؟ یا اینکه باید به نفع دستیابی به دنیایی که در آن هر دو جنس به طور میانگین به تمام فعالیت های با ارزش به طور برابر علاقه مند باشند و به یک اندازه در آنها خوب عمل کنند، با این گرایش ها مقابله کرد؟
 
با در نظر گرفتن اینکه بیشتر فمینیست های فعال در عرصه سیاست بر این باورند که برابری جنسی مستلزم تقسیم کار خانگی و دیگر کارهاست، تعجب آور نیست که فکر کنند باید هدفمان یک دنیای دو جنسیتی باشد. آنچه بیشتر تعجب برانگیز است این است که برخی دانشمندانی که علت های زیست شناختی برای رفتارهای انسانی پیدا می کنند نیز عقیده دارند که باید با طبیعتی که عملکرد آن را در پژوهش خود به طور مستند یافته اند، مقابله کرد. گاه دیده می شود که آنها اذعان می کنند مردان در حوزه های مرتبط با ریاضیات برتر هستند، اما در همان حال از جامعه می خواهند که مداخله کند تا در مشاغل مرتبط با ریاضیات به برابری میان دو جنس برسیم. همچنین، پیشنهاد می کنند که پسران بیش از دختران در معرض موقعیت های پرورش دهندگی قرار گیرند.
 
چنین پیشنهادهایی ممکن است با این استدلال صورت گیرند که هیچ کس نباید عقب نگه داشته شود. پسران همچنان می توانند بازی های کامپیوتری دارای گرایش فضایی (سه بعدی) انجام دهند و دختران همچنان می توانند با عروسک بازی کنند، اما هر یک را می توان به فعالیت هایی که به طور طبیعی مربوط به جنس دیگر هستند نیز ترغیب نمود.
 
اما، همان گونه که پیش تر دیدیم، گرایش های متضاد دو جنس خیلی زود ظاهر می شوند، به شدت پایدار هستند و در طی زمان، تغییر چندانی نمی کنند. پژوهش ریچارد ادری نشان می دهد که چگونه تلاش برای زنانه تر کردن زنانی که صفات زنانگی ندارند، تأثیری به عکس دارد. کریستینا هاف سامرز در کتاب جنگ علیه پسران نشان میدهد چگونه تلاش های پی درپی برای ایجاد خوی پرورش دهندگی در پسران نه تنها با شکست مواجه شده، بلکه نتیجه معکوس نیز داده است.
 

روشن نیست که جامعه چگونه باید پیش زمینه های افراد را تغییر دهد. آیا والدین قرار است به پسران خود بگویند: «اگر سه روز عروسک بازی نکنید، حق انجام بازی های کامپیوتری را ندارید؟» یا والدینی را مجسم کنید که دارای پسر با استعدادی هستند که در مقایسه با همسالان خود ترسو و فاقد روحیه قهرمانی است؛ در مدرسه بسیار مورد اذیت قرار می گیرد و اعتماد به نفسش پایین است. اما والدین او خشنود هستند که او به فیزیک و باشگاه شطرنج علاقه مند است.
 
آیا قرار است آموزگاران او بگویند «تا وقت بیشتری برای رقص نگذاری، از باشگاه فیزیک خبری نیست؟» یا اینکه باید چنین چیزی را فقط از پسرانی که به طور کلیشه ای دارای ویژگی های مردانه بیشتری هستند به عنوان پیش شرط عضویت در تیم فوتبال، طلب کرد؟ آیا با این فرض که پسران خود به خود بیشتر شطرنج بازی می کنند، باید باشگاه شطرنج را فقط به دختران اختصاص داد؟ آیا مهدکودک ها باید از پسرها بخواهند دست کم به اندازه دخترها عروسک بازی کنند؟ اگر چنین است، همان گونه که سامرز در کتابش به صورت مستند بیان کرده، احتمال دارد قتل عام عروسک ها به بار آید.
 
پیشنهادهایی از این دست که یک دنیای عادلانه دنیایی است که در آن مردان و زنان هر چیز را به طور برابر انجام دهند، به طور قطع ماهیتی غیر عقلایی دارند. چنین برداشتی والدین را ملزم می کند به جای تلاش برای رشد توانمندی های طبیعی فرزندانشان، به ایفای نقش خود در دستیابی به جامعه ای بپردازند که در آن درصد زیادی از مردم کارهایی را انجام می دهند که نه به آن علاقه مند هستند و نه می توانند آن را خوب انجام دهند.
 
در دنیای واقعی، هر جامعه ای خواهد خواست و باید بخواهد که مردم را تشویق به انجام کارهای ارزشمندی نماید که از آن لذت می برند و آن را خوب انجام می دهند؛ این، بدان معناست که گرایش های طبیعی، گرچه همواره امری قطعی نیستند، ولی با سیاستگذاری و ضابطه مندی مرتبط خواهد بود.
 
پیش تر اشاره شد که زنان شاغل و زنان سنتی از طریق علاقه ها و رفتارهایشان می توانند بر یکدیگر تأثیر معکوس داشته باشند. می توان گفت که هر یک از آنها حق دارد مسیر زندگی خود ؛ را بی آنکه مجبور باشد به سرکوفت های دیگری پاسخ دهد، دنبال کند. اما باید درباره اینکه زندگی زنان در متون درسی اجتماعی و تاریخی چگونه معرفی شوند، دست به یک تصمیم جمعی بزنیم. در حال حاضر، گزینه های زنان سنتی در این کتاب ها با غفلت مواجه می شود. اگر تأکید یک فرد بر خانواده خود به عنوان اولویت اصلی او بتواند پیامدهای مفیدی داشته باشد و اگر چنین گزینه ای در اصل از سرشت زنانه و پرورش دهنده این زنان نشأت بگیرد، این واقعیت ها نیز، که به وسیله شواهد علمی ثابت شده، به مسائل سیاستگذاری ربط پیدا می کند.
 

نویسنده:  استون ای. رودز

 
منبع: کتاب «تفاوت های جنسیتی را جدی بگیرید!»