هر دو جنس برای ظاهر شریک بالقوه خود اهمیت قائل هستند.
زیبایی
هر دو جنس برای ظاهر شریک بالقوه خود اهمیت قائل هستند، و امروزه نسبت به نیم قرن گذشته، هر دوی آنها بیشتر به این موضوع اهمیت می دهند. در سال ۱۹۳۹م، مردان آمریکایی، از میان هجده ویژگی مطلوب برای زوج خود، زیبایی ظاهری را در رده چهاردهم قرار می دادند؛ در حالی که در سال ۱۹۹۶م، آن را در رده هشتم قرار می دادند. در مقابل، زنان در سال ۱۹۳۹م، جذابیت را در رده هفدهم و در سال ۱۹۹۶م، در رده سیزدهم قرار می دادند.
تغییرات فرهنگی
بروز تفاوت در این امتیازدهی احتمالا نشان دهنده تغییرات فرهنگی است، اما آنچه تغییر نکرده، اهمیت بیشتری است که مردان برای جذابیت ظاهری زوج خود قائل هستند. این موضوع در میان همه فرهنگ ها صدق می کند. در آگهی های شخصی، مردان حدود سه برابر بیش از زنان به علاقه مندی خود به ملاقات با زنی خوش ظاهر و نه برابر بیش از زنان به شکل اندام اشاره می کنند. یک زن جذاب بسیار بیشتر از زنان دیگر خواهان دارد، در حالی که جذابیت مرد در مقایسه با شغل خوب او، از اهمیت کمتری برخوردار است. به علاوه، زنان جذاب تر، در مقایسه با زنانی که از جذابیت کمتری برخوردار هستند، با مردان تحصیلکرده تر ازدواج می کنند. در مطالعه دقیقی که روی بیست دانشجوی پسر و بیست دانشجوی دختر رشته پزشکی انجام گرفت، ۸۵ درصد مردان اظهار داشتند که مهم ترین ویژگی مورد نظرشان در انتخاب شریکی برای روابط جدی، جذابیت فیزیکی است؛ در مقابل، تنها ۱۰ درصد از زنان چنین پاسخی دادند.
نمونه های پژوهشی
در آزمایش هایی که در آنها مردی را یک بار این گونه توصیف می کنند که در حال تحصیل پزشکی است یا اینکه او را به عنوان پزشک به تصویر می کشند، و بار دیگر همان مرد را دارای شغل کم اهمیت تری معرفی می کنند، زنان نه تنها مرد دارای ظاهر متوسط و شغل مهم تر را به مرد خوش سیما و دارای شغل پایین تر ترجیح می دهند، بلکه واقعا باور دارند که ظاهر مرد هنگامی که دارای شغل مهمی باشد، بهتر می شود.
شاید فمینیست ها درباره این باور که مردان به طور طبیعی بیش از زنان به ظاهر همسر خود اهمیت می دهند، تردید داشته باشند، ولی غالبا به همان اندازه زنان سنتی، سعی می کنند آنچه را مردان به آن اهمیت می دهند، برآورده سازند. خوانندگان مجله «خانم»، یعنی مجله اصلی فمینیست ها، بیش از خوانندگان هر مجله زنانه دیگری لوازم آرایش خریداری می کردند. آنها در میان مصرف کنندگان افراطی، روژ لب و برق لب رتبه اول و در میان مصرف کنندگان افراطی سایه چشم رتبه دوم را داشتند.
سوزان استریش، فمینیست برجسته، نخستین رئیس زن نشریه حقوقی هاروارد و اولین زنی که وارد عرصه رقابت های انتخاباتی برای ریاست جمهوری شد، کتابی درباره رژیم غذایی نوشته که در آن احساس خود را زمانی که از سایز ۱۴ به سایز ۶ رسیده، چنین شرح می دهد:
هیچ یک از کارهایی که اکنون انجام می دهم یا در گذشته انجام داده ام (به غیر از عاشق شدنم به مرد دلخواه و بچه دار شدنمان، که آن را نعمت می دانم، نه موفقیت) بیش از کم کردن وزن و به دست آوردن اندام متناسب، مرا مغرور، شاد یا راضی نکرده است.
کتاب استریش سبب شد برخی دیگر از فمینیست ها او را متهم به خیانت کنند.
شش سال پیش تر، گلوریا استاینم کتابی در مورد «عزت نفس» نوشته و در آن اعتراف کرده بود عاشق مردی شده که نقطه مقابل تمام باورهای سیاسی و اجتماعی او، اما دارای قدرت فردی و شغلی بالایی بوده است. استاینم گمان می کرد به این دلیل مجذوب قدرت او شده که جامعه ما اجازه و بهای لازم برای داشتن چنین قدرتی را به یک زن نمی دهد. او می گفت ارزشی را که جامعه در مورد جنس مؤنث به مردان و زنان می آموزد، زیبایی اوست؛ معیارهای این زیبایی درحقیقت درباره همان چیزی است که جامعه از ما انجام با عدم انجام آن را می خواهد؛ یعنی راهی برای خلاص شدن از شر زنان، هنگامی که پا به سن می گذارند و شروع به کسب قدرت و اقتدار می کنند:
گرچه قرار است فکر کنیم که معیارهای زیبایی منطبق است بر اصول عینی زیبایی شناختی که از تاریخ یا ملکوت سرچشمه می گیرد و به این ترتیب است که جامعه خود را از سرزنش به خاطر ایجاد انها خلاص می کند و سبب می شود در صورت عدم تبعیت از آنها، خودبه خود احساس خطا کنیم - اینها معیارهایی متزلزل و ناپایدار است که به وسیله مردم ساخته شده و خود مردم می توانند آنها را نابود کنند.
ادامه دارد...
شاید فمینیست ها درباره این باور که مردان به طور طبیعی بیش از زنان به ظاهر همسر خود اهمیت می دهند، تردید داشته باشند، ولی غالبا به همان اندازه زنان سنتی، سعی می کنند آنچه را مردان به آن اهمیت می دهند، برآورده سازند. خوانندگان مجله «خانم»، یعنی مجله اصلی فمینیست ها، بیش از خوانندگان هر مجله زنانه دیگری لوازم آرایش خریداری می کردند. آنها در میان مصرف کنندگان افراطی، روژ لب و برق لب رتبه اول و در میان مصرف کنندگان افراطی سایه چشم رتبه دوم را داشتند.
سوزان استریش، فمینیست برجسته، نخستین رئیس زن نشریه حقوقی هاروارد و اولین زنی که وارد عرصه رقابت های انتخاباتی برای ریاست جمهوری شد، کتابی درباره رژیم غذایی نوشته که در آن احساس خود را زمانی که از سایز ۱۴ به سایز ۶ رسیده، چنین شرح می دهد:
هیچ یک از کارهایی که اکنون انجام می دهم یا در گذشته انجام داده ام (به غیر از عاشق شدنم به مرد دلخواه و بچه دار شدنمان، که آن را نعمت می دانم، نه موفقیت) بیش از کم کردن وزن و به دست آوردن اندام متناسب، مرا مغرور، شاد یا راضی نکرده است.
کتاب استریش سبب شد برخی دیگر از فمینیست ها او را متهم به خیانت کنند.
شش سال پیش تر، گلوریا استاینم کتابی در مورد «عزت نفس» نوشته و در آن اعتراف کرده بود عاشق مردی شده که نقطه مقابل تمام باورهای سیاسی و اجتماعی او، اما دارای قدرت فردی و شغلی بالایی بوده است. استاینم گمان می کرد به این دلیل مجذوب قدرت او شده که جامعه ما اجازه و بهای لازم برای داشتن چنین قدرتی را به یک زن نمی دهد. او می گفت ارزشی را که جامعه در مورد جنس مؤنث به مردان و زنان می آموزد، زیبایی اوست؛ معیارهای این زیبایی درحقیقت درباره همان چیزی است که جامعه از ما انجام با عدم انجام آن را می خواهد؛ یعنی راهی برای خلاص شدن از شر زنان، هنگامی که پا به سن می گذارند و شروع به کسب قدرت و اقتدار می کنند:
گرچه قرار است فکر کنیم که معیارهای زیبایی منطبق است بر اصول عینی زیبایی شناختی که از تاریخ یا ملکوت سرچشمه می گیرد و به این ترتیب است که جامعه خود را از سرزنش به خاطر ایجاد انها خلاص می کند و سبب می شود در صورت عدم تبعیت از آنها، خودبه خود احساس خطا کنیم - اینها معیارهایی متزلزل و ناپایدار است که به وسیله مردم ساخته شده و خود مردم می توانند آنها را نابود کنند.
ادامه دارد...
نویسنده: استون ای. رودز
منبع: کتاب «تفاوت های جنسیتی را جدی بگیرید!»
.jpg)
