هورمون تستوسترون در مردان

حتی مرد دارای تستوسترون کم معمولا با همتایان مذکر خود رقابت می کند.
 

شکی نیست که تفاوت های قابل توجه و مهمی میان مردان و همین طور میان زنان وجود دارند. در دبیرستان پسران تمایل دارند در گروه های مختلفی براساس علاقه های مشترک همچون ورزش قهرمانی یا کامپیوتر استقرار پیدا کنند. اما این تفاوت میان مردان، بیش از آنکه تفاوتی اساسی باشد، اختلافی سطحی است. مردان با مسئولیت در هر کجا دارای همان نقش هستند، یعنی حمایتگر و تأمین کننده همسر و خانواده. مسئله واقعی در میان مردان این است که آیا دارای تستوسترون کافی هستند یا بیش از حد تستوسترون دارند؛ آیا مردانی معمولی هستند یا بیش از حد ویژگی های مردانه دارند.
 
تستوسترون و اندام مردانه
احتمال آنکه مردان دارای تستوسترون بالا، استخوان های درشت و عضلات ماهیچه ای داشته باشند، پرهیاهو و دارای اعتماد به نفس باشند و همواره به دنبال برتری باشند، بیشتر است. اما شاید تعجب آور باشد که در دنیای معاصر وضعیت همین مرد دارای میزان تستوسترون بالا، بدتر از مردی است که میزان تستوسترون پایین دارد. مرد دارای تستوسترون کم به طور میانگین توانمندی سه بعدی بهتری دارد، در مدرسه در همه دروس بهتر عمل می کند و شغل عالی رتبه تری به دست می آورد. او دارای دوستان صمیمی تر و ازدواجی سعادتمندانه تر است.
 
اما در عین حال، مرد دارای تستوسترون کم، تقریبا همیشه مردانه عمل می کند. وقتی پسر است، ممکن است علاقه به ورزش های خشن نداشته باشد، اما شریک علاقه های دختران هم سن خود نیز نیست. دوست ندارد لباس تن عروسک کند، مسائل محرمانه خود را در مکالمات طولانی افشاگرانه با یکی دو دوست مذکر خاص در میان بگذارد، ساعت ها داستان های عشقی بخواند یا درباره دخترها و قرار ملاقات گذاشتن با آنها شرط ببندد. در حالی که تعداد زیادی «دختر پسر صفت» وجود دارند، «پسر دختر صفت» خیلی کم است.
 

هنگامی که پسران بزرگ می شوند ممکن است تبدیل به مردانی بی مبالات یا پدرانی متعهد شوند، اما حتی پدران خوب نیز معمولا نسبت به بچه های کوچک، آن طور که بسیاری از زنان احساسات به خرج می دهند، نیستند. آنها ممکن است مردان خانواده دوست خوبی باشند، اما معمولا زیاد کار خانه نمی کنند. مردان، مانند زنان دارای تستوسترون زیاد، تمایل دارند نسبت به این موضوع وکار در خانه و مسائل دیگر خیره سری و لجاجت کنند. به این جهت است که فمینیست های دانشگاهی جریان غالب از «انقلاب متوقف شده» سخن می گویند، که در آن مردان از جمع میان شغل و خانواده، به روشی که بسیاری از زنان از آنها انتظار دارند، خودداری می ورزند.
 
حتی مرد دارای تستوسترون کم معمولا با همتایان مذکر خود رقابت می کند. برای مثال، انتظار آن است که در میان مردان ریاضیدان سطح بالا، جایی که توانمندی های سه بعدی کارسازتر است، میزان تستوسترون، کمتر از میانگین باشد، اما سیلویا نازار در کتاب یک ذهن زیبا، ریاضیدانان برجسته ای را توصیف می کند که «به شدت رقابت پیشه» هستند. جی. اچ. هاردی، یکی از این چهره های درخشان، همواره خواهان آن بود که ریاضیدان شود اما نمی توانست به یاد آورد که هنگام جوانی دارای شوقی واقعی برای ریاضی بوده باشد، بلکه، بنا به گفته خودش: «دلم می خواست پسران دیگر را شکست دهم و این کار پیشرفت در ریاضی راهی بود که از طریق آن می توانستم به خواسته خود به قاطعانه ترین وجه عمل کنم».
 
نخبگان کامپیوتر نیز همچون ریاضیدانان، معمولا اندامی ماهیچه ای که بیانگر تستوسترون بالا باشد، ندارند؛ با وجود این، بیل گیتس و نوجوانان شیفته بازی های کامپیوتری نیز عاشق رقابت هستند. بازی های کامپیوتری حاوی خشونت فراوان هستند، یعنی چیزی که باعث ناخرسندی دوست دختر آن بازیکن می شود. کامپیوترباز اغلب عاشق داستان های تخیلی علمی است، یعنی گونه دیگری که با چاشنی خشونت همراه است. او ممکن است بازی های حرفه ای فوتبال یا نمایش های واقعی نظیر فیلم های ویدیویی وحشی ترین پلیس دنیا یا مستندهای هراس آوری مانند وقتی حیوانات خوب خانگی بد می شوند؛ یعنی آن نوع برنامه هایی را که میان مردان جوان پرطرفدارترین برنامه ها هستند تماشا کند.
 
جدیدترین سرگرمی این گونه مردان، روبوت های جنگجو هستند. رقابت کنندگان روبوت هایی به اندازه حیوانات خانگی می سازند و دو تا از آنها را داخل رینگ مسابقه می گذارند. تنها یکی از دو روبوت پس از حمله کردن، کوبیدن، له کردن یا تکه تکه کردن دیگری، سرپا می ماند. همین قهرمان فعلی، مولر، به وسیله مهندسان، فیزیک دانان و متخصصان ماشین سازی که نزدیک سیلیکان والی زندگی می کنند، ساخته شد.
 
جماعتی که با روبوت ها سروکار دارند تقریبا همگی مرد هستند. یکی از آنها فلسفه روبوت جنگجو را این گونه شرح می دهد: «فکرهای ما روی زمین راه می رود و لگد می پراند». مردی که پشت سر مولر قرار دارد، کنار دست یک میلیونر دارای تکنولوژی بالا زندگی می کند که مشهور است صاحب بزرگترین مجموعه شخصی وسایط نقلیه نظامی کشور است. او می گوید روبوت جنگجو خیلی خوب با طبع مردان سازگار است؛ زیرا «ترکیبی است از آدرنالین و تستوسترون به علاوه موسیقی تکنو به علاوه خرد کردن چیزها». روبوت جنگجو مطمئنأ فعالیتی مردانه است همراه با ابزارهای ماشینی جذاب جدید، رقابت های خشن، آمار و ارقام، موقعیت، جوایز پولی و حتى «زنان جذابی» که در تلویزیون با برندگان مصاحبه می کنند.
 

بسیاری دیگر از مردان سرگرمی محور، مانند همین جماعت روبوت باز، علایقی دارند که بر اتومبیل یا جنگ متمرکز است. هم اتومبیل باز وجود دارد، هم علاقه مند به ماکت های قطار، هم متخصص بازی های جنگی و هم عاشق جنگ داخلی. ذهن این افراد سرگرمی محور فقط متوجه آن چیزی است که به آن عشق می ورزند، و مطالعات ثابت کرده که تک ذهنیتی بودن و مغز کاملا متمرکز داشتن، بیشتر مختص مردان است تا زنان.
 
به طور خلاصه به نظر می رسد که مردان درون گرا که بیشتر اهل مطالعه افراطی و علاقه مند به ریاضیات، کامپیوتر و... هستند چندان با مردان برون گرا که بیشتر به جست و خیر و ورزش می پردازند و علاقه زیادی به تفکر و تعمق و مطالعه ندارند تفاوتی ندارند. همچنین، مطالعات هورمونی که به تفاوت های فاحشی در میان زنان در رابطه با میزان تستوسترون پیش از تولد آنها دست پیدا کرده، به چنین تفاوت هایی در میان مردان نرسیده است. در گزارش های مربوط به تأثیرات CAH و دیگر ناهنجاری های هورمونی در مورد پسران، از عباراتی مانند «نتیجه گیری روشنی به دست نمی دهد» و «اگر چنانچه تأثیراتی وجود داشته باشد، نامحسوس تر است» استفاده می شود. مطالعاتی نیز که در مورد دوقلوهای دوجنسی (یک دختر و یک پسر) صورت گرفته نشان می دهد پسر تأثیر مردانه سازی بر دختر داشته، اما دختر، تأثیر زنانه سازی بر پسر نداشته است.
 
صحت این مطالعات که به تفاوت های اندکی میان مردان دارای تستوسترون زیاد با مردان دیگر دست یافته، در مطالعات میان کشوری در موضوع درک افراد از خود نیز ثابت می گردد. ویلیامز و بست، با پرسش از زنان و مردان در فرهنگ های گوناگون راجع به اینکه خود را چگونه می بینند و دوست دارند خود را چگونه ببینند، به این نتیجه رسیده اند که نظریات مردان در توصیف خود و توصیف آرمانی خود همسان تر از زنان است.
  

نویسنده:  استون ای. رودز

 
منبع: کتاب «تفاوت های جنسیتی را جدی بگیرید!»