موانع استجابت دعا را بشناسید

شما برای اینکه دعاهای تان مستجاب شود باید اموال خودتان را مدیریت کنید و نگذارید که مال حرام وارد آنها شوند.
 

دعا یک واسطه ای برای ارتباط خلق با خالق خودش است. ارتباطی که به راحتی امکان پذیر است و هیچ مشکلی برای برقراری آن وجود ندارد. روح انسان بواسطه مشکلات مادی، ضعیف می‌شود و نیاز دارد برای تقویت آن به یک مبدا لایتناهی متصل شود و ارتباط برقرار کند. نیایش کردن با خداوند می‌تواند روح را تصفیه کند و یک انرژی مضاعفی به وجود شما تزریق می‌کند. 

دعا کردن یعنی: اعتقاد پیدا کنیم تمام امور در دستان قدرت الهی قرار دارد و اوست که می‌تواند گره از کارهای ما بگشاید و ما برای نیاز خودمان به درگاه او پناه می‌بریم و خواسته های خود را در قالب دعا بیان می کنیم. انتظار داریم دعا های ما به سرعت به اجابت برسد اما وقت نداریم که آیا موانعی وجود داشته یا نداشته است. علاوه بر میل به دعا کرد و اشتیاق به اجابت رسیدن، لازم است موانع اجابت هم وجود نداشته باشد. 

مثال: برای پیشرفت کشور، علاوه بر وجود افراد توانمند و امکانات لازم، که شرط اصلی تحقق هستند لازم است موانع هم در کار نباشد مثل اینکه برخی افراد در داخل نظام باشند و مانند ترمز برای انقلاب باشند یا اینکه ناامیدی افراد بزدل نباشد. پس برای پیشرفت لازم است هم استعداد وجود داشته باشد و هم اینکه موانع وجود نداشته باشد. برای استجابت دعا شرایطی لازم است که باید وجود داشته باشند و موانعی هم هستند که باید از سر راه برداشته شوند تا دعا به اجابت برسد. 
 

رسیدن به معرفت یک نعمتی است که برای رسیدن به آن نیاز به تلاش فراوان دارید. وقتی معرفت  نداشته باشیم، اینگونه خواهد شد که دعا را انجام می‌دهیم اما نگاه و توجه ما به انسان های اطراف ما بیشتر از خداوند است. ابن امیدی که باید نسبت به خداوند داشته باشیم را نسبت به خلق او داریم. این کم معرفتی باعث خواهد شد تا دعای ما به اجابت نرسد. «امام صادق (علیه‌السلام) فرمودند ؛«هرگاه یکی از شما بخواهد که هر چه از خداوند درخواست کند به او بدهد؛ باید از همه مردم چشم امید قطع کرده و جز به امید خدا امید نبندد. پس، چون خدای عزوجل دانست که او به راستی چنین است، هر چه از خدا بخواهد به او عطا کند.»[1] 

توجه: وقتی از تمام مردم ناامید شوید و تمام امید خودتان را متوجه خداوند کنید، آن وقت لطف خداوند را حس خواهید کرد و دعای شما به آسانی اجابت خواهد شد. 

وجود مال حرام در زندگی، جلوی رزق معنوی را می‌گیرد و روح انسان را از دریافت امواج معنوی محروم می‌سازد. شما برای اینکه دعاهای تان مستجاب شود باید اموال خودتان را مدیریت کنید و نگذارید که مال حرام وارد آنها شوند. بی توجهی به حلال و حرام الهی باعث خواهد شد تا دعاهای ما رنگ الهی نداشته باشد و همین نبود رنگ الهی عاملی برای به اجابت نرسیدن آن است. «پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: همانا بنده دستش را برای دعا به درگاه خدا بالا می‌‏برد در حالی که خوراکش حرام است. با چنین حالی، چگونه دعایش مستجاب می‏ شود؟» [2] 
 

امام علی (علیه‌السلام) فرمودند: « کسانی که این دو فریضۀ الهی را ترک می‏ کنند دعایشان مستجاب نخواهد شد. چنانکه پیامبر گرامی اسلام (ص) در این باره فرموده است: یا امر به معروف و نهی از منکر کنید، یا این نتیجه پش می‏ آید که خداوند، بدترین شما را بر بهترین شما مسلط می‌‏کند، و خوب‌‏ترین شما دعا می‌‏کنند، ولی مستجاب نمی‌‏شود.»[3] 
 

گاهی دعا های ما از فیلترهای بسیاری عبور می‌کنند و زمانی که نزدیک به اجابت می‌رسند، گناه و نافرمانی از ما صادر می‌شود که مانع اجابت می‌شود. اگر گناه نبود، اجابت قطعی بود اما این نافرمانی ها باعث می‌شود تا دعای ما به خانه اول خود برگردد و اگر توانستیم فضا را آماده سازیم، دوباره به سمت بالا حرکت کند. «امام محمد باقر (علیه السلام) فرمودند؛ «بنده از خداوند حاجتی را می‏ خواهد و از‏ شان خداست که آن را در آینده‏ای نزدیک یا با تاخیر برآورده سازد؛ اما بنده مرتکب گناهی می ‏شود، پس، خداوند تبارک و تعالی به فرشته می‏ گوید: حاجت او را برمیاور و او را از آن محروم گردان؛ زیرا که او خود را در معرض خشم من نهاد و مستوجب محرومیت از سوی من شد.»[4] 

توجه: خداوند متعال انسان های کسل و تنبل را دوست ندارد و از افراد فعال و خدوم و پرتلاش راضی است و آنان را می ستاید. بنابراین، کسانی که بدون کار و تلاش می خواهند به دعا متوسل شوند و گره های زندگی شان را باز کنند، کاری عبث و بیهوده انجام می دهند چون قطعا به اجابت نخواهد رسید. باید از خواب غفلت بیدار شویم و از چهار دیواری خانه خارج شویم و به دنبال راه حلال برای کسب روزی باشیم. 

پی نوشت :
[1] کافی، محمد بن یعقوب الکلینی، تهران، جلد 2 ، صفحه ‏148
[2] ارشاد القلوب، الدیلمی، صفحه ‏149
[3] بحار الانوار، جلد ‏75، صفحه ‏311 
[4] بحار الانوار، مجلسی، مؤسسه الرسالۀ، بیروت، جلد ‏73، صفحه ‏329