این مورد یکی از نادر موارد از این دست در کشورهای توسعه یافته محسوب می شود که مواد غذایی مغذی به راحتی در دسترس همگان قرار دارد. پزشکان این نوجوان در بریستول در ابتدا از علائم پیش رونده بیماری وی گیج شدند. اما آنها در گزارش موردی خود به سایر پزشکان هشدار دادند که چنین آسیبی از تغذیه نامناسب به طور بالقوه قابل برگشت است – اگر زود به آن رسیدگی شود- و حتی کسانی که وزن عادی دارند می توانند با اختلالات تغذیه دست به گریبان باشند. اولین سرنخ درباره مشکلات این نوجوان زمانی به دست آمد که این پسر 14 سال سن داشت. او در حالی به پزشک خانواده اش مراجعه کرد که از خستگی شکایت داشت. جز آنکه این نوجوان به شهادت سوابق پزشکی خود یک فرد «وسواسی نسبت به غذا خوردن» توصیف شده بود، هیچ مشکل دیگری نداشت و هیچ دارویی مصرف نمی کرد. آزمایش ها نشان دادند که او به نوعی کم خونی که سلول های قرمز خون را به طور غیرمعمولی بزرگ می کند و نیز به سطوح پایین ویتامین ب 12 مبتلاست. تجویز پزشک این پسر به او آمپول های ویتامین ب12 و توصیه هایی در مورد رژیم غذایی اش بود. اما وضعیت این پسر وخیم تر شد. درست یک سال بعد او با یک افت شنوایی که هیچ توضیحی برای آن وجود نداشت به پزشکان مراجعه کرد. کمی بعد مشکلاتی در زمینه بینایی نیز در او به وجود آمد. در طول دو سال بعدی افت بینایی او همچنان وخیم تر شد. تا 17 سالگی دقت بینایی او در هر دو چشم به 20/200 رسیده بود که یعنی او می توانست شیئی را در فاصله20 متری ببیند که یک شخص دارای دید عادی از 60 متری به وضوح می تواند ببیند.
اسکن های انجام شده نشان دادند که هیچ ضایعه ای در عصب های بینایی او وجود ندارد و آزمایش های ژنتیک نیز برای کشف زمینه های ارثی نابینایی در او منفی بود. آزمایش های خون او نیز عمدتا عادی بودند، جز آنکه سلول های خونی اش همچنان بزرگ بودند و سطوح بالایی از هوموسیستین و اسید متیل مالونیک در خون او موجود بود که همگی از نشانه های کمبود ویتامین ب12 هستند. این نتایج پزشکان را به سمت مشکلی در تغذیه بیمار هدایت کرد. اما این نوجوان دارای یک شاخص توده بدنی در طیف عادی و قد و وزنی متوسط بود. او به پزشکان گفت که الکل مصرف نمی کند، مواد مخدر نمی کشد و از محصولات دخانی نیز استفاده نمی کند. سرنخ های بیشتر زمانی پیدا شد که سرانجام این نوجوان اعتراف کرد که از دوران ابتدایی تاکنون فقط چند ماده خوراکی را مصرف کرده که دارای بافت خاصی هستند. رژیم غذایی او شامل چند ماده غذایی حاضری با یک نظم روزانه مشخص بود: چند غذای سرخ کردنی که از مغازه ماهی و سیب زمینی فروشی محله شان خریداری می کرد، چیپس های پرینگلز، نان سفید، برش های همبرگر فرآوری شده و سوسیس. او آمپول های ویتامین ب12 که از 14 سالگی برایش تجویز شده بود را نیز با سهل انگاری تزریق نکرده بود.
به گزارش پزشکان آزمایش های متابولیک نشان دادند که این پسر سطح مس و سلنیوم پایین، سطح روی بالا، سطح ویتامین دی به شدت پایین و تراکم مواد معدنی استخوانی پایینی دارد. پزشکان سرانجام این تشخیص را دادند که این نوجوان به نوروپاتی بینایی تغذیه ای مبتلاست که یک نقص در عملکرد عصب بینایی است که وقتی مواد مغذی لازم برای کارکرد فیبر این عصب به اندازه کافی تامین نمی شود به وجود می آید. این وضعیتی غیرمعمول است، به خصوص در کشورهای توسعه یافته، ولی گاه در کسانی که به الکل وابستگی دارند دیده می شود. پزشکان همچنین اختلال پرهیز/محدود کردن غذای مصرفی را در این پسر تشخیص دادند. آنها وی را با مکمل های غذایی تحت درمان قرار دادند و برای رسیدگی به اختلال پرهیز/ محدود کردن غذایی مصرفی نیز او را به خدمات درمانی روانی ارجاع دادند. آنها در گزارش خود به سایر پزشکان هشدار داده اند که مراقب اختلال مورد نظر باشند، چرا که بر خلاف دیگر اختلالات تغذیه مثل بی اشتهایی، روی وزن یا شکل بدن تاثیری نمی گذارد. به نوشته آنها «همانطور که درمورد این بیمار مشاهده می شود، شاخص توده بدنی غالبا عادی است.»
اگرچه وضعیت بینایی این نوجوان تثبیت شده ولی بهبود نیافته است. افت بینایی او همیشگی است. پزشکان امیدوارند که گزارش آنها بتواند در تشخیص اختلال پرهیز/ محدود کردن غذای مصرفی و نوروپاتی بینایی مرتبط با تغذیه در مراحل اولیه به دیگران کمک کند، پیش از آنکه بار دیگر موجب وارد آمدن آسیبی دائمی به شخص شود. برای والدینی که فرزندانی با عادات غذایی وسواس گونه دارند و مبتلا به هیچ نوع اختلال تغذیه ای نیستند، آکادمی کودکان آمریکا توصیه هایی را برای رسیدگی زودهنگام به مسائل مربوط به غذا خوردن ارائه داده است. (تذکر: ترساندن فرزندتان یا ایجاد احساس گناه در آنها برای داشتن خوراک مناسب تر، شیوه توصیه شده ای نیست.) اگر شما هم نگرانید که فرزندتان به یک اختلال تغذیه ای مبتلا باشد، با پزشک خود صحبت کنید. یکی از شیوه های معمول برای کمک به بیماران مبتلا به اختلال پرهیز/ محدود کردن غذایی مصرفی، درمان های شناختی- رفتاری است که هدف آن در پیش گرفتن تغذیه ای سالم تر از سوی فرد است.
نویسنده: بث مول ( Beth Mole ) روزنامه نگار حوزه سلامت
منبع: http://yon.ir/BAXSw
.jpg "5 ابزار ضروری برای زنده ماندن در صعودهای زمستانی")
