به گزارش راسخون، این روزها کنار هر میدان ، خیابان اصلی ، زیرپل های عبوری، گذرگاه های بین شهری وخلاصه هر کجا که نگاه کنید کارگران روزمزد ایستاده و منتظر کار در این اوضاع بیکاری ناشی از کرونا هستند. حتی عده ای از آنها کرونا را نیز به همراه دارند و بیمار شده اند اما بخاطر ترس از بیکاری و بی پولی ، مرگ را به جان می خرند.
به خیل کارگران روزمزد باید افرادی را نیز اضافه کرد که در این ایام بیکار شده اند و درآمد ثابت و همان حقوق چند ماه یک بارخود را نیز دیگر دریافت نخواهند کرد . صورت خود را پوشانده و کنار کارگران روز مزد ایستاده اند تا شاید کاری پیش بیاید و درآمدی هرچند ناچیز به دست آورند.

سال‌های قبل قرار شد بخشی از این کارگران که در ساختمان‌سازی فعالیت دارند تحت پوشش بیمه تأمین اجتماعی قرار بگیرند و مجلس نیز این موضوع را مصوب کرد اما پس از مدتی به دلیل بالا رفتن بدهی دولت به سازمان تأمین اجتماعی و نپرداختن سهمیه این بخش، سازمان تأمین اجتماعی با این موضوع مخالفت کرد و سهمیه این بخش از کارگران تعلیق شد.

نبود بیمه، نبود قرارداد، عدم ساماندهی در حوزه کاری خود، نداشتن درآمد ثابت، سختی های بیش از حد در کار و... همه و همه مواردی است که باعث می شود کارگران روزمزد از کار خود ناراضی باشند.

سری به کارگرانی زدم که هر روز صبح در فلکه زیتون کارگری اهواز با وسایل بنایی کنار جاده جمع می شوند و به دنبال یک روزی حلال هستند. آنها هر روز کنار جاده می نشینند و منتظر خودرویی می مانند که کنارشان توقف کند و نیاز به کارگر داشته باشد. معمولا کسی که زرنگ تر است سوار خودرو می شود و باقی می مانند تا ماشین بعدی بیاید تا شاید از بیکاری خلاص شوند. کارگران روزمزد اینگونه خرج زندگی خود را تامین می کنند.

نزدیک آنها که شدم اول فکر می کردند که نیاز به کارگر دارم اما گفتم که خبرنگار هستم. انگار منتظر بودند کسی سراغشان بیاید و با آن درد دل کنند و مشکلات را بیان کنند. چند نفری دور من حلقه زدند و هر کدام خواسته ای داشت. یکی از آنها می گفت اگر مشکلاتمان را به شما بگوییم یعنی کاری برای ما انجام می دهند؟ دیگری می گفت اصلا تا حالا دولت به ما کمکی نکرده و امیدی هم نداریم که کمک کنند.

ناتوانی در پرداخت پول آب و برق

یکی دیگر از کارگران می گفت: «هفت بچه دارم و اجاره نشسته ام و حتی سال تا سال گوشت قرمز نخریده ام.» یک کارگری که از تنها در گوشه ای نشسته بود من را صدا زد و گفت می خواهم یک سری از مشکلات را به شما بگویم. او می گفت: «اگر کسی از خانواده بیمار شود توان پرداخت هزینه درمان را نداریم چون بیمه نیستیم. پول آب و برق را نمی توانیم پرداخت کنیم. برای من حداقل یک میلیون تومان پول برق آمده اما توانایی پرداخت آن را ندارم و هر روز هم اخطاریه ارسال می کنند. کسی به اندازه ما کارگران مشکلات ندارد. انتظارات زیادی از مسئولان داریم. تا حالا ندیدم کسی سراغی از ما کارگران بگیرد و ببینید این کارگرانی که سر میدان ایستاده اند، ایرانی هستند یا افغانی.»

او در ادامه می گفت: «حقوق شرکتی ها و بازنشستگان را دو برابر می کنند اما متاسفانه کسی توجه ای به ما ندارد و عملا کارگران به حال خود رها شده اند.»

کار کردن بدون داشتن بیمه

عده ای از کارگران هم به یک دلایلی اجازه ندادند از آنها فیلم، عکس یا صدایی ضبط شود. مشکلات و خواسته های تعدادی را ضبط کردم و بعد از چند عکس گرفتن از آنها، خداحافظی کردم و رفتم به منطقه ای دیگر و خواستم حرف های دیگر کارگران روزمرد را بشنوم. از چند نفر آدرس گرفتم و گفتند سمت پمپ گاز روبروی اقبال (کوروش) کارگران صبح ها جمع می شوند. به آنجا هم رفتم، وقتی رسیدم دیدم چند کارگر کنار جاده نشسته اند. کنارشان ایستادم و گفتم خبرنگار عصرایران هستم و می خواهم گزارشی تهیه کنم. اول راضی نبودند اما وقتی کارت خبرنگاری را نشان دادم قبول کردند. آنها هم بخاطر مشکلات و نبود حمایت ها از سوی دولت گله مند بودند.

یکی از آنها می گفت: یکی از مشکلات ما کارگران مسئله بیمه است. به دلیل نداشتن اطلاعات حقوقی و عدم پشتیبانی از داشتن بیمه محروم هستیم و عده ای هم که بیمه شده‌اند با توجه به هزینه های سنگین زندگی به سختی آن را پرداخت می کنند. دیگر کارگری هم می گفت هنوز کمک معیشتی 100 هزار تومانی را نگرفته است. دیگر کارگری هم یکی از حوادث کاری خود را برای من تعریف کرد. او دست و آرنج اش را نشان داد که سوخته بود و می گفت: «سینه ام هم سوخته و بدون اینکه بیمه ای داشته باشم کار می کنم.»

مسئول دردِ نداریِ کارگر را می‌فهمد؟

حمیدرضا امام قلی تبار بازرس مجمع عالی نمایندگان کارگران در گفتگو با تسنیم اظهار کرده بود: «تا زمانیکه جامعه ی کارگری کشورمان از قشر خود در دولت و مجلس نماینده ای نداشته باشد هرگز صدای کارگر شنیده نشده و چالش هایش درمان نمی گردد»

امام قلی همچنین گفت: «هیچ یک از دولتمردان و نیز پارلمان نشینان به تعهدات و وعده های خود در قبال این قشر عمل نکرده اند زیرا عزم جدی و میدانی جهت برون رفت از این چالش در هیچ یک از آنها وجود نداشته است زیرا درغیر اینصورت وضعیت بدین منوال پیش نمیرفت و چالش اینچنینی که بیش نیمی از جمعیت کشورمان با آن دسته و پنجه نرم میکنند به راحتی قابل درمان بود.»

هشت تا ۱۰ میلیون کارگر فصلی و زیرزمینی داریم

علی اصلانی گفت: با بیان اینکه کرونا بیشترین آسیب خود را به قشر کارگران فصلی و روزمزد زده است در این روزهای نخست شیوع کرونا که شعار در خانه ماندن فراگیر شد این کارگران هم در خانه ماندند، بعد که تصمیم به پرداخت ۵۰۰۰ میلیارد تومان بیمه بیکاری کرونا گرفته شد قرار بود این کارگران هم در نظر گرفته شوند اما بعد از تدوین آیین نامه متأسفانه اعلام شد که فقط کارگران مشمول قوانین کار و تأمین اجتماعی بیمه بیکاری کرونا دریافت خواهند کرد.اصلانی ادامه داد: بین هشت تا ۱۰ میلیون نفر در کشور چنین وضعیتی دارند و به کارگران فصلی و زیرزمینی معروف شده‌اند، به عنوان نمونه کسانی که کار نقاشی ساختمان انجام می‌دهند، چند ماه در سال بیکار هستند به امید اینکه در اواخر سال هزینه زندگی خود را تأمین کنند که متأسفانه به دلیل کرونا امسال وضعیت خوبی ندارند.

رئیس کانون شوراهای اسلامی کار البرز خاطرنشان کرد: واقعاً تکلیف این کارگران چیست؟ کارگرانی که همیشه در میادین و چهارراه‌ها جمع می‌شوند به امید اینکه یک نفر نیاز به کارگر داشته باشد. این روزها هم که کرونا شیوع پیدا کرده این افراد نه ماسک دارند و نه دستکش و در بسیاری مواقع هم ناامید به خانه باز می‌گردند.

نگرانی از افزایش آسیب‌های اجتماعی

اصلانی در ادامه گفت: کارگرانی که در بخش کشاورزی هستند، کسانی که در تولیدی‌های زیرزمینی کار می‌کنند و افرادی که در زمینه ساختمان‌سازی فعالیت دارند عمده این قشر را تشکیل می‌دهند که اگرچه همیشه با مشکلاتی مواجه بوده‌اند اما در این ایام کرونا آسیب زیادی دیده‌اند و متأسفانه این ممکن است به آسیب‌های اجتماعی مثل طلاق، اعتیاد و ... دامن بزند.
عضو هیئت مدیره کانون عالی شورای اسلامی کار خاطرنشان کرد: این روزها زندگی کارگرانی که تحت حمایت هستند و حقوق ثابت دارند هم به سختی می‌گذرد چه برسد به کارگری که صبح به امید کار ازخانه بیرون می‌رود و تا غروب کاری پیدا نمی‌کند.

وضعیت معیشتی کارگران

در خصوص وضعیت معیشتی کارگران فصلی و روزمزد در ایام شیوع کرونا در کشور باید گفت: کارگران فصلی و روزمزد سال‌های سال است که با مشکلات زیادی مواجه هستند و نه تشکلی دارند و نه کسی از آنها حمایت می‌کند.

سال‌های قبل قرار شد بخشی از این کارگران که در ساختمان‌سازی فعالیت دارند تحت پوشش بیمه تأمین اجتماعی قرار بگیرند و مجلس نیز این موضوع را مصوب کرد اما پس از مدتی به دلیل بالا رفتن بدهی دولت به سازمان تأمین اجتماعی و نپرداختن سهمیه این بخش، سازمان تأمین اجتماعی با این موضوع مخالفت کرد و سهیمه این بخش از کارگران تعلیق شد.

بیکاری ۷۰ درصد کارگران روزمزد

رئیس انجمن صنفی کارگران ساختمانی مشهد گفت: در شرایط فعلی، کارخانه‌ها و فعالیت‌های ساختمانی از دامنه آسیب‌های شیوع این ویروس در امان نمانده‌اند و فعالیت آن‌ها به تعطیلی کشیده شده است و در وضعیتی که بیش از ۷۰ درصد کارگران روزمزد بیکار هستند، اگر کارگر ساختمانی درگیر کرونا شود، با این هزینه هنگفت درمان، بی‌شک با مشکلات بیشتری مواجه خواهد شد.

رضا داوری افزود: ازسوی دیگر هیچ‌گونه حمایت دولتی از کارگران ساختمانی نشده است و با تداوم این شرایط، امیدی به حمایت‌های دولتی نیست، زیرا دولت درگیر مصائب و مشکلات خود است.

وی بیان کرد: معتقدیم که در این وضعیت، قانون باید حامی جامعه کارگری باشد تا این افراد بتوانند از خدمات رفاهی و معیشتی استفاده کنند. وی ادامه داد: با این حال سازمان تامین‌اجتماعی کشور در بخشنامه جدیدی اعلام کرده است کارگرانی که سه ماه بیمه خود را پرداخت نکنند، بیمه‌شان ملغی می‌شود و مجدد باید در سهمیه جدید قرار گیرند، این درحالی است که بسیاری از کارگران بیش از یک سال است از فعالیت بازمانده‌اند و دولت برای حمایت از آن‌ها، باید فرصتی یک‌ساله برای پرداخت بیمه بدهد.

واکنش کاربران

منبع:
1.عصر ایران / زندگی کارگران روزمزد چگونه می گذرد
2.شهرآرا نیوز / بخشنامه جدید تأمین اجتماعی، وضعیت بیمه کارگران روزمزد را در خطر قرار داده است
3.خبرگزاری موج / قربانیان اصلی کرونا، کارگران بوده‌اند
4.ایسنا / کسی می‌داند زندگی کارگران فصلی و روزمزد چگونه می‌گذرد؟!

** درج توییت های کاربران توییتر نشان از تایید یا رد آنها نیست و صرفا برای آگاهی مخاطبین درج می شود.