هنگامی که مردم یک کشور به فکر و استدلالی که عامل شکل‌گیری یک حرکت بزرگ و تحول آفرین بوده بدبین شوند، بدنه جامعه‌شان دچار پوسیدگی می‌شود. مثلا در سال‌های گذشته افرادی باعنوان روشن فکر در کشور ما سربلند کردند و خواسته یا ناخواسته به استدلال‌ها و منطق گذشتگان هجمه بردند و آن را در ذهن مردم حقیر یا نابود کردند، کارهای بزرگ را کوچک کرده و بسیاری از موفقیت ها را انکار کردند. مسلم است که هر سیل خروشانی با برخورد به این توقف‌گاه‌های کوچک و بزرگ نابود به مرور می‌شود.
هرگاه دیدیم مردم یک جامعه به تمدن و فرهنگ خود افتخار می‌کنند باید در ورای ذهن آنها به‌دنبال آن منطق محکم و استدلال زیبا توجه کنیم که توانسته سال‌ها مانند خون در رگ‌های جامعه ضامن حیات آن باشد. نسل کنونی در جامعه ما نیز اول باید به‌دنبال این منطق و استدلال بگردد و دوم باید در حفظ و حراست از آن جدیت به‌خرج دهد و آن را به نسل بعد برساند. دین اسلام در مورد امانتداری سفارش‌های فراوانی دارد و یکی از ویژگی‌های اخلاقی پیامبر گرامی اسلام(ص) امانتداری بوده است. هرجا امانتداری استدلال‌ها، تفکرات و اندیشه‌های نسل قبل با جدیت پیش‌گرفته شد و به انسان‌ها پاک سپرده شد توانست مردم جهان را به سمت خوشبختی و آسایش ببرد و از نابودی نجات دهد.
خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: «إِنَّ اللهَ یأْمُرُکُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلى أَهْلِها؛ خداوند به شما فرمان مى‌دهد که امانت‌ها را به صاحبانش بدهید» (نساء58) طبیعتا این آیه معانی و مفاهیم زیادی را در برمی‌گیرد. در جنب‌های مادی و معنوی بی‌شماری می‌توان به آن استناد کرد اما در بعد فرهنگی، سیاسی و اجتماعی شاید هیچ چیز را برتر از امانتداری و سپردن آن به اهلش را نتوانیم بیابیم. اگر به عوامل شکست ملت‌ها در طول تاریخ توجه کنیم جای امانتداری را خالی می‌بینیم. از خیانت و فاش کردن اسرار مردم، بزرگان و اندیشمندان گرفته تا به‌فراموشی سپردن زحمات و استدلال‌های آنها عامل اصلی‌شکست ملت‌ها بوده است.
قرآن امانتداری را از ارکان پیروزی و سعادت می‌داند و می‌فرماید: «قَدْ أَفْلَحَ الْمُؤْمِنُونَ....وَالَّذِینَ هُمْ لِأَمَانَاتِهِمْ وَعَهْدِهِمْ رَاعُونَ» (مؤمنون آیه1 و 8) امام خمینی(ره) در خصوص نظام اسلامی می‌فرماید: «جمهورى اسلامى امانت الهى است.» امانتی که باید به دست اهلش سپرده شود و اهلش باید در حفظ آن کوشش کنند و امانتی که در اختیارشان قرار گرفته را به نسل بعد برسانند. امیرالمؤمنین(ع) در خصوص امانت‌پذیری به یکی از والیان خود می‌فرمایند: «از تو به من خبری رسیده است. اگر چنان کرده بـاشـی، پروردگار خود را به خشم آورده، امام خود را نافرمانی کرده و امانت خود را از دست دادی.» (نامه4)
