زندگی شهید قدوسی سرشار از تلاشهای علمی، فرهنگی، مبارزاتی همراه با رنج های فراوان است. شهید قدوسی افزون بر علم گسترده و مدیریت قدرتمند، انسانی خود ساخته و عالمی پرواپیشه بود.
گام نهادن آیت الله قدوسی در عرصههای علمی و عرفانی، هیچگاه وی را از تلاشهای سیاسی باز نداشت و او در مبارزات مردم ایران در صحنه‌های اجتماعی همیشه حضوری فعال داشت. ایشان با فداییان اسلام در ارتباط، و از حامیان نواب صفوی بود. در سال‌های مبارزات، آموزش‌های نظامی را در مناطق کوهستانی گذرانید و در برپایی تظاهرات مردمی نقش برجسته‌ای داشت.
شهید قدوسی تنها کسی بود که در شهر نهاوند در مقابل حزب توده ایستاد و امکان پیشرفت آنان را در این شهر گرفت، و آن قدر پایداریاش ادامه یافت که به عقب نشنی طرفداران این حزب در نهاوند انجامید.
این عالم بزرگوار به عنوان یکی از شاگردان برجسته امام خمینی رحمت الله علیه همیشه در صف پیشتازان نهضت مقدس اسلامی قرار گرفت.
تقوای استوار و تعهد خلل‌ناپذیر خصلتی برجسته در وجود آیت الله قدوسی بود.
شهید قدوسی در رفتار و منشش مواظبت‌ها، دقت‌ها و موشکافی‌هایی خاصی را از خود بروز می‌داد.
اخلاص در عمل و انجام تکالیف برای رضایت خدا یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های شخصیتی ایشان بود و نه تنها خودش به این مهم اهتمام می‌ورزید بلکه از دیگران هم انتظار داشت چنین باشند. ایشان برای رسیدن به مراحل ایمان و پارسایی انجام مستحبات و پرهیز از مکروهات را امری ضروری می‌شمرد و ترک واجب و ارتکاب حرام را برای یک مؤمن امری محال می‌دانست، وظیفه شرعی و تعهد در مقابل قرآن و اسلام برایش یک اصل مسلم بود و همیشه در همه جا کارها را با این اصل تطبیق و به آن عمل یا آن را رد میکرد، تب حمایت از محرومین و انقلابی بودن، نمی‌توانست در او اثری داشته باشد مگر آنجا که اسلام اجازه داده بود و چه اتهامات و عکس العمل‌هایی متوجه اش کردند تا بلکه اموری دیگر به جای حق برای او اصل گردد ولی قبول نکرد، حاضر نبود حتی برای یک لحظه به اسم مصلحت و اقتضای سیاست بر خلاف مصالح اسلام عمل کند و تنها به قانونی احترام می‌گذاشت که حکم اسلام را در برداشته باشد و لذا فریب منادیان دروغین آزادی و آزادی خواهی را جهت میدان دادن به گروه‌های محارب و ضد انقلاب نخورد و راه سوء استفاده منحرفین را سد نمود.
آیت الله قدوسی از این که در جمع شهدای هفتم تیر 1360 نبوده و آن سعادت شامل حالش نشده اظهار تاسف و شکوه میکرد و این فوز عظیم را برای خود آرزو می‌نمود و در روزهای آخر عمرش همچون عاشقی که او را به محضر یار می‌برند به شور و هیجان افتاده و از تمام تعلقات دنیایی بریده و در شادی زاید الوصفی بسر می برد و این حالات را کسی در تمام عمرش از او ندیده بود1.
همت والای این عالم آزاده در چشم دشمنان انقلاب چون خاری بود که توان تحمل آن را نداشتند و سرانجام در روز شنبه 14 شهریور 1360، با انفجار بمبی در دادستانی آیت الله قدوسی به فیض شهادت رسیدند.
سید احمد سجادی
پی نوشت:
1) یادنامه شهید قدوسی.
