تمثيل حج، تمثيل آفرينش انسان است،
و تو، اي انسان، اي آنکه مشتاقانه به لقاء محبوب شتافته‌اي ،
اينجا، تمثيل مرگ است، که فرمود:«موتوا قبل ان تموتوا» (1) و اين کفن است که مي‌پوشي ، پيش از آنکه مرگ ترا دريابد، سپس تو را مي بينم که براي کسب معرفت به عرفات ميروي تا به مقتضاي شناختت ، عبد خداوند گردي «وما خلقت الجن و الانس الا ليعبدون». ديدمت ابتداء به ميقات آمدي، و تمثيل ميقات، تمثيل وعده‌گاه قيامت، است که فرمود:«قل ان‌الاولين و الاخرين لمجموعون الي ميقات يوم معلوم» (2) و ميقات ، عرفات ، مشعر و منا بابهاي ورود به حرم کبريايي است، هر يک با لوازم و مقدماتي اي آنکه از خود به سوي خدا گريخته‌اي و به نداي آسماني «ففروا الي‌الله» (3) لبيگ گفته‌اي، ورود به حرم کبريايي، بي‌احرام ، خود سازي ، معرفت و رمي شيطان جايز نيست. و تو نخست بايد باطن را از حب ماسوي الله تطهير کني، و اين‌گونه لباس عصيان را که شيطان بر تو پوشانده است، از تن برآوري و لباس ورود به حرم عشق بپوشي، و تمثيل احرام همين است، سفيد است، چرا که کفن است، و دوخت و آرايش ندارد، چرا که لباس تقوي‌است.
رنگها از رخساره ها پريده است، و... دلها در سينه مي‌لرزد، و.... صداها در گلوها پيچيده است... چرا که لحظه تشرف نزديک است، و دعوت‌ها به اجابت رسيده و حضرت حق جل و علا ترا به حرم خوانده است. بشتاب، بشتاب، اي از خود گذشته، به سوي خدا بشتاب.(4)
لبيک اللهم لبيک، لبيک لا شريک لک لبيک، ان‌الحمد و النعمه لک و الملک
لبيک لا شريک لک لبيک.
پي نوشت ها :
(1) بحارالانوار ج 72 ص 59
(2) سوره واقعه / 49-50
(3) سوره ذاريات / 50
(4) با اقتباس از شهيد آويني / سفرنامه حج
