در فرهنگ اسلام ارزندهترین ارزش‌های انسانی و اخلاقی از طریق زمینه سازی فرهنگی در جهت رشد و ارتقاى بشر به کار گرفته می‌شود و جامعه امروز ایران، در پرتو فرهنگ اصیل اسلامی، با عزم و اراده ملی، و در پرتو تدابیر رهبری فهیم و دانشمند در جهت پیشرفت و ترقی کشور به سوی اوج کمال پَر مىگشاید.
باید توجه داشت رسیدن به دستاوردهای مهم برای ایرانیان در ابعاد مختلف اقتصادى، فرهنگى با ارائه گزارش و آمارهای نادرست محقق نمی‌گردد بلکه این مهم به پشتوانه مدیریت سازمان یافته امکان پذیر خواهد بود و در نهایت رسیدن به موفقیت در ارکان مختلف اجتماع فراهم می‌شود پس باید اذعان داشت این اقتدار فرهنگی و اقتصادی تنها از طریق قطع وابستگی ذلت بار با بیگانگان، بینش صحیح سیاسى و اجتماعى، تدبیر، شجاعت و مدیریت جهادی امکان پذیر است.
با توجه به آن که هر کشوری براى رسیدن به اهداف خود به چهار عامل «نیروى کار»، «مدیریت»، «سرمایه» و «منابع طبیعى» نیازمند است1. کشور ایران از جمله مللی است که به دلیل غنای اقتصادی و فرهنگی خود زمینه مساعد برای رسیدن به قدرت جهانی شدن را داراست و تنها با ارائه راهکارهای صحیح مدیریتی، وحدت جامعه؛ چشم پوشی از قدرت‌های خارجی و تمسک به نیرو و توان داخلی مراحل رسیدن به پیشرفت در آن تسریع خواهد گشت.
دولت مردان بایستی با عزم و اراده و مدیریتی صحیح و همه جانبه، آحاد ملت ایران را در راستای بهبود بخشیدن به شرایط اقتصادی از طریق بررسى، ارزیابى و انتخاب روش‌هایی برای استفاده بهینه مردم از منابع به منظور تولید کالاها و خدمات و توزیع آن‌ها جهت مصرف صحیح2، بسیج نمایند، تا از طریق سازمان دادن نیروهاى انسانى و به کار بردن آن‌ها در ارکان مختلف جامع امکان پیشرفت روز افزون فراهم گردد، و به راستی رسیدن به چنین راهبرد اقتصادی، کارى سخت و دشوار است و عزم و همّت ملی و مدیریت جهادی مىطلبد.
مردم ایران با پیروی از فرامین و تدابیر مقام معظم رهبری بایستی با تکیه بر معیارهای درست و هدفمند، کشور ایران را در راستای رسیدن به اهداف والای خود یاری رسانند، تا آن که کشور ایران به سوی قله‌های اقتدار و سرفرازی گام بردارد.
امروز جای آن دارد دولت نیز در عمل نه در شعار وفاداری خود را به فرامین مقام معظم رهبری به اثبات رسانده، گام‌های بلندی در جهت ارتقای فرهنگ و اقتصاد کشور بردارد.
سید احمد سجادی
پی‌نوشت‌ها:
1) فقه سازمانی، نعمت الله یوسفیان، ج 1، ص 16
2) مبانی اقتصاد اسلامی، دفتر همکاری حوزه و دانشگاه، ص 24
