«ابوطالب»، عموى پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله، پس از پدرش «عبدالمطلب» در بین قریش جایگاه خاصى داشت و «شیخ الابطح» لقب گرفته بود. او کسى بود که کفایت و سرپرستى حضرت محمد صلی الله علیه و آله را بعد از رحلت پدر و مادرش عهدهدار گردید1، و پس از بعثت بیشترین حمایت و یارى را از رسول خدا به عمل آورد، و در جریان محاصره اقتصادى مشرکان نه تنها خودش همراه مسلمانان رنج گرسنگى و سختی را تحمّل نمود، بلکه تمام اموال خود را در راه اسلام و مسلمین فدا کرد. او کسى بود که فرزندانش، حضرت على علیه السلام که به راستی مجسمه تقوا و الگوى عدالت بود، و جعفر فرمانده غیور، با شهامت و سلحشور را فدایى اسلام و پیامبر مىدانست و با تحمّل رنج غربت فرزندش جعفر، او را همراه مسلمانان به حبشه فرستاد.
حضرت ابوطالب همه فداکارى در راه پیامبر و اهدافش را صرفاً به دلیل خویشاوندى با او انجام نمىداد بلکه فطرت پاک و دل آماده پذیرش حق ایشان او را به دنیاى زیباى اسلام رهنمون شد ومنجر به پذیرش ایمان الهی در وی گردید، و به خاطر همین ایمان و اعتقاد راسخ بود که وى از رسول خدا در همه حال حمایت می‌نمود و صرفاً اگر روابط قبیلهاى در میان بود، «ابولهب» نیز عموى پیامبرمحسوب می‌شد، در حالى که او با تمام توان با پیامبر مخالفت مىکرد تا حدّى که مورد مذمّت خداى متعال قرار گرفت.
ابوطالب با تمام امکانات مادّى و معنوى خود برای خدمت به اسلام و مسلمانان کوشش مىکرد، وجود این شخصیت عالی‌قدر براى مکتب اسلام آن قدر اهمیّت داشت که وفات وی ثلمهاى به اسلام بود به همین جهت پیامبر سال رحلت ایشان را «عام الحزن» نامید2.
سید احمد سجادی
پی‌نوشت‌ها:
1) السیره النبویه، جلد1، ص 179
2) تاریخ یعقوبی، جلد2، ص 35
