نویسندگی
محمد صالح حایری

محمدصالح حائری مازندرانی (۱۲۹۸/۱۲۹۷-۱۳۹۱ق) معروف به علامه سمنانی از علمای شیعی متبحر در فلسفه مشاء، فقه، اصول، کلام، تفسیر و شعر و ادب در قرن چهاردهم هجری قمری بود. او در دوران تسلط بیگانگان، با مشاهده اوضاع و احوال کشور، به حکم وظیفه دینی و صنفی، ساکت ننشست و به مبارزه با استعمار و استبداد پرداخت.
 

عباس حایری تهرانی

(1370/1360 -1298 ق)، فقیه و نویسنده. وى در تهران متولد شد. تا دوازده سالگى تحصیلات مقدماتى را نزد پدر فراگرفت و سپس در مدرسه‏ى مروى تهرن به فراگیرى علوم دینى و ادبى پرداخت. پس از چندى به نجف رفت و در خدمت مراجع بزرگ آنجا تكمیل مبانى علمى كرد، در سى سالگى به اجتهاد رسید. در كربلا و عراق به ترویج دین و ...

عبدالرحیم حایری

(1327 -1253 ش)، مجتهد، نویسنده و شاعر. در شهر كربلا در خاندانى با فضیلت متولد شد. تحصیلات مقدماتى را در حوزه‏ى علمیه‏ى كربلا طى كرد و در آنجا از محضر استادانى چون: شیخ زین‏العابدین، ملا اسماعیل بروجردى و میرزا محمد هاشم خوانسارى اصفهانى كسب فیض كرد. در هفده سالگى كتابهاى زیادى نوشت و موفق به دریافت بیش ...

هادی حایری

(تو 1335 ق)، نویسنده و شاعر، متخلص به كورش حایرى. در كربلا متولد شد. نسب وى با بیست و دو واسطه به حضرت سجاد (ع) مى‏رسد. وى در هفت سالگى همراه خانواده به ایران آمد. سید هادى دوره‏ى تحصیلات خود را در دبستانهاى كربلا و یا به قولى دبستان جاوید و حسینیه‏ى تهران و دبیرستان فردوسى و سپس كالج آمریكایى گذراند. ...

هدایت اللَّه حاجی مجتهد برغانی

(تو 1281 ق)، عالم و نویسنده. از آثار وى: «اثبات الامامة الخاصة بالكتاب والسنة»؛ «تحفة الانام فى معرفة الامام». ...

محمدعلی حاجی سیاح محلاتی

(ح 1344 -1252 ق)، نویسنده. در محلات متولد شد. در بیست و سه سالگى به هوس سیاحت و جهانگردى به ممالك اروپا، آسیا، آمریكا و افریقا سفر كرد. وى در ضمن سفر به سید جمال‏الدین اسدآبادى دیدار كرد و با وى طرح دوستى ریخت. در زمان مراجعت سید جمال به تهران، وى مورد سوءظن قرار گرفت و چهارده ماه تبعید شد. چون حاجى ...

محمدعلی حاجی پیرزاده نایینی

(1321 -1251 ق)، نویسنده. در نایین به دنیا آمد. در سال 1272 ق به تهران آمد و بعد از مدتى به سیاحت در كشورهاى بیگانه پرداخت، مدتى در استانبول اقامت داشت و به حاج میرزا صفا ارادت مى‏ورزید و از طرف او به حاجى پیرزاده ملقب شد. حاجى پیرزاده به وسیله‏ى او با حاجى میرزا حسین خان سپهسالار آشنا شد و در سفرها همراه ...

محمدهاشم چهارسوقی

(1318 -1235 ق)، مجتهد و نویسنده. وى برادر كوچكتر میرزا محمدباقر خوانسارى، مؤلف «روضات الجنات»، بود. وى پس از مدتى از زادگاه خویش، خوانسار، براى كسب تحصیل به اصفهان آمد و در زمره‏ى علماى طراز اول اصفهان قرار گرفت. بسیارى از علماى روحانى اصفهان از شاگردان او بودند. وى در سن 81 سالگى در نجف درگذشت و در ...

محمدصادق چوبک

(1377 -1295 ش)، نویسنده و مترجم. در بوشهر متولد شد، بعد از تحصیلات مقدماتى با پدر خود به شیراز و تهران مسافرت كرد. وى در تهران دوره‏ى كالج را به پایان رسانید و از كالج آمریكایى البرز فارغ‏التحصیل شد. وى مدتى رییس كتابخانه‏ى شركت نفت بود. او زبان انگلیسى را خوب آموخت و در ادبیات فارسى و انگلیسى مهارتى ...

جهانگیر شیرازی

(1326 -1294 /1292 /1291 ق)، نویسنده، روزنامه‏نگار و شاعر. مشهور به صوراسرافیل. در شیراز و در خانواده‏اى تهیدست متولد شد و پس از فراگیرى علوم مقدماتى به تهران آمد و در مدرسه دارالفنون به تحصیل علوم جدید پرداخت. جهانگیرخان در همین دوران به مجلس آقا شیخ هادى نجم‏آبادى راه یافت و تحت تأثیر منش آزادیخواهانه‏ى ...

جعفر جهان

(تو 1286 /1284 ش)، روزنامه‏نگار و نویسنده. پس از پایان دوره مقدماتى وارد دبیرستان دارالفنون شد و بعد از آن به دانشكده‏ى حقوق دانشگاه تهران راه یافت و موفق به اخذ دانشنامه تحصیلى در رشته علوم قضایى گردید. دكتر جهان به زبانهاى فرانسه، عربى و انگلیسى آشنا بود و سفرهایى به فرانسه، انگلستان، هندوستان، لبنان ...

شمس الدین محمد جوینی

(وف 683 ق)، نویسنده و شاعر. معروف به صاحب دیوان. وى از نوادگان عبدالملك جوینى، امام‏الحرمین، بود و جد شمس‏الدین، مستوفى دیوان سلطان محمد خوارزمشاه بود. شمس‏الدین وزیر هلاكوخان و اباقاخان بوده است. وى از قدرت خود براى ترمیم خرابیها، سپردن مشاغل حساس به ایرانیان و بخصوص تشویق بزرگان علم و ادب استفاده كرد، ...

موسی جوان

(تو 1277 -1275 ش)، حقوقدان و نویسنده. در تبریز به دنیا آمد. وى تحصیلات عالى خود را در تهران به پایان رسانید و موفق به دریافت درجه‏ى دكترا در علوم قضایى از دانشكده حقوق پاریس شد. علاوه بر آن در محضر میرزامهدى آشتیانى حكمت آموخت و به زبانهاى روسى، انگلیسى، فرانسه و عربى آشنایى پیدا كرد. جوان در دوره‏هاى ...

معین الدین ابوالقاسم جنید جنید شیرازی

(وف 800/791 ق)، صوفى، نویسنده و شاعر، متخلص به جنید. مشهور به شیخ‏الاسلام. وى از خاندانهاى مشهور شیراز بود كه بسیارى از علما و وعاظ از آن برخاستند. او مانند اجداد خویش در جامع عتیق به وعظ و تذكیر اشتغال داشت و بهترین اثر وى «شَدّالازار فى حطّ الاوزار عن زُوار المزار» است كه راهمایى براى زیارت مقابر بزرگان ...

علی جناب حسینی اصفهانی

(1349 -1287 ق)، فقیه، حكیم، نویسنده و روزنامه‏نگار. وى از سادات و معاریف رجال ادبى و ریاضى اصفهانى بود. در نزد علماء این سامان در فقه و اصول و طب و بخصوص ریاضى و در هیأت جدید و قدیم سرآمد معاصران شد، و تمام عمر خود را صرف تحصیل علوم و اشاعه آن از راه روزنامه و كتاب كرد. میر سید على در سال 1324 ق روزنامه ...

لطف اللَّه جمالی اسدآبادی

(1340 -1273 ق)، نویسنده و شاعر، متخلص به محزون. وى خواهرزاده‏ى سید جمال‏الدین اسدآبادى است. در اسدآباد همدان به دنیا آمد. نیاكان او به طایفه‏ى مستوفیان معروف بودند. وى علوم قدیمه را نزد استادان عصر خود به پایان برد و از محضر سید صفدر، پدر سید جمال‏الدین، و خود سید كسب فیض كرد. همچنین منشى مقالات فارسى ...

محمدعلی جمال زاده

(1376 -1270 ش)، نویسنده. در اصفهان از خانواده‏اى بزرگ و عالم متولد شد. نسبت وى از جانب پدر به جبل عامل و از مادر به اصفهان مى‏رسد. سید محمدعلى براى تحصیل به بیروت رفت و پس از اتمام تحصیلات در سال 1915 م به دعوت انجمن ملیّون ایران براى مبارزه علیه روس و انگلیس به برلن رفت و در آنجا با تنى چند از فضلا ...

جهانگیر جلیلی

(1318 -1288 ش)، نویسنده و شاعر. در تهران به دنیا آمد. وى داراى تحصیلات عالى در پایه‏ى لیسانس، و كارمند وزارت دارایى و اداره‏ى انحصار تریاك بود. در آغاز جوانى به سرودن شعر روى آورد و قطعات نظم و نثر زیادى در روزنامه‏ها منتشر كرد. او پیرو سبك محمد مسعود بود. جلیلى مدت دو سال مدیریت روزنامه «جوانان ایران» ...

جلال الدین قاجار

(1289 /1287 -1234 ق)، نویسنده و شاعر، متخلص به جلال. از شاهزادگان آگاه و دانشمند عهد قاجار بود. او در تحصیل زبان اروپایى كوشش فراوان كرد و از زباندانان معروف شد. در تشكیل انجمن فراماسونرى (فراموشخانه) یا میرزا ملكم‏خان همكارى داشت و از اعضاى فعال آن به شمار مى‏رفت و مدتها در خانه انجمن تشكیل داد، پس ...

محمد جلال الدین جلالای طباطبایی زواره ای

(س یازدهم ق)، نویسنده و شاعر. در نام، نسب، محل تولد و نشو نماى وى اختلاف بسیار وجود دارد. جلالا در ایران كسب دانش و علم كرد سپس به سال 1044 ق روانه هند شد و به دربار شاهجهان راه یافت و از مقبولان درگاه گشت. گویا پنج سالى آنجا مى‏ماند و به تاریخ‏نویسى مى‏پردازد؛ در این حال به اسناد معتبر تاریخى دسترسى ...