(320-357ق) حارث (حرث) بن سعيد ابن حمدان تغلبي، سردار شجاع و شاعر فصيح و توانا. وي در عراق به دنيا آمد. پدرش، ابوالاعلي سعيد، در جنگ با برادرزاده‌اش ناصرالدوله، براي تصرف موصل، به دست او

ابواسحاق اسماعيل (130-210ق) فرزند قاسم بن سويد بن کيسان عيني عنزي (بالولاء)، شاعر نوآور و حاضرجواب و بسيار گوي عهد عباسي. از روي طنز او را ابوالعتاهيه يعني گمراه و سفيه و پرمدعي خواندند. در عين

حبيب بن أوس بن حارث طائي (188-231ق)، شاعر بزرگ و استاد لغت و تاريخ و ايام عرب. در حوالي دمشق متولد شد. پدرش مسيحي و نامش «ئزيوس» يا «ساذوس» بود و در دمشق شراب فروشي مي‌کرد. ليکن

امير فخرالدين محمود (م769ق) فرزند امير يمين الدين طغرايي فريومدي، از شعراي نامدار ايران. پدرش از ترکستان به فريومد از توابع سبزوار کوچ کرد و با خريد املاکي در آنجا نشيمن گزيد. وي در دستگاه وزير

ابوالقاسم يا ابوالحسن محمدبن هاني (326-362ق) از اعقاب مهلب بن ابي صفره (م83ق، فاتح خراسان و هند) و شاعر بزرگ شيعي مغرب. او را ابن هاني اندلسي گويند تا ابن هاني حکمي (ابونراس) اشتباه نشود. پدرش اهل

ابوالحسن مهذب الدين احمدبن منير (473-548ق) شاعر بزرگ عرب و از مفاخر ادباي شيعه. شعرش دقت تعبير و سلامت و جزالت الفاظ را با انسجام و لطافت معاني درهم آميخته است. در زادگاه خود طرابلس قرآن را از

ابوالحسن علي (221-283ق) فرزند عباس بن جريج (= جرجيس) از موالي عبيدالله بن علي بن جعفر عباسي، در بغداد متولد شد. پدرش رومي الاصل و مادرش ايراني الاصل بود. او در بغداد پرورش و تعليم يافت و همانجا

ابوبکر محمد (223-321ق) فرزند حسن بن عتاهيه ازدي شافعي، از ادبا و زبانشناسان و فرهنگ‌نويسان بزرگ عرب. در عهد معتصم عباسي در بصره- کوچه‌ي صالح متولد شد و در همان شهر نزد استاداني چون ابوحاتم

ابوعبدالله حسين بن احمد (ح295-370ق) لغوي نحوي، از بزرگترين عربي دانان زبانشناس، که به سال 314 از زادگاه خود- همدان- براي دانش‌پژوهي به بغداد رفت. در آنجا از دانشمنداني چون: ابن مجاهد (م324ق)

ابوالفتح محمد (519-584ق) فرزند عبيدالله (نشتکين، نوشتکين) بن عبدالله بغدادي، شاعر و نويسنده‌ي شيعي مذهب عربي و مشهورترين شخصيت در نظم و نثر زمان خود. او را تعاويذي يا سبط ابن التعاويذي نيز خوانده‌اند....