الحق به معنی کسی است که هستی او ثابت و محقّق و دائم به ذات خود باشد و شکّی در هستی او نباشد نه مانند ممکنات که هستی موهومی دارند و در حقیقت نیست هست نمامی باشند.

الحفیظ به معنی حافظ است یعنی نگاه دارنده ی آنچه را که آفریده است از تلف و فساد و مهالک و بلاها تا آن زمان که اراده ی بقای آنها را دارد، چه هر حادثی چنان که در حدوث محتاج است به "علت مُحدّثه"، در بقا نیز...

الحلیم به معنی کسی است که شتاب نمی کند در عقوبت کسانی که نافرمانی او می کنند با وجود قدرت او بر عقوبت و کسی است که عفو می فرماید از گناهان با قدرت بر انتقام.

العلیم به معنی دانای بر همه ی سرائر و مطّلع بر همه ی ضمائر است و "ماکان و ما یکون" بر او پوشیده نیست و علم او به اشیا پیش از خلق آنها چون علم اوست به آنها بعد از خلق آنها.

الحکیم به معنی دانایی است که افعال او محکم و مُتقَن و صادره از روی حکمت باشد و هیچ کس را نرسد که فعلی از افعال او را چون و چرا کند

الحی به معنی زنده ای است که مردن و فنا بر او راه نیافته و راه نخواهد یافت و زندگی او از خود اوست و مُدرِک است به ذات خود و تمامی مُدرَکات، تحت ادراک اوست

الباطن آن کسی که هیچ عقل و فهمی ادراک کنه ذات او نکند و مداومت بر این اسم برای اطلاع از اسرار مکنونه مفید است،

الظاهر کسی است که آیات ربوبیّت وآثار قدرت او در همه ی عوالم آفاق و انفس هویدا و نمایان است؛

الاکرم "شیخ صدوق"(ره) فرموده است این اسم به معنای «کریم» است یعنی صاحب صفت کرم و درگذرنده ی جرمها و تقصیرهای بنی آدم و مداومت بر این اسم موجب برآمدن مقاصد دنیا و آخرت و حصول عزّت و کرامت است

الباری به معنای خلق کننده و آفریننده خلایق است و به معنی آفریننده ی بنی آدم از خاک نیز استعمال شده است.