جمعه‌ها طبع من احساس تغزل دارد ناخودآگاه به سمت تو تمایل دارد بی تو چندی است که در کار زمین حیرانم مانده‌ام بی تو چرا باغچه‌ام گل دارد

كي رفته‌اي ز دل كه تمنا كنم تو را كي بوده‌اي نهفته كه پيدا كنم تو را غيبت نكرده‌اي كه شوم طالب حضور پنهان نگشته‌اي كه هويدا كنم تو را با صد هزار جلوه برون آمدي كه من

به تماشاي طلوع تو، جهان چشم به راه به اميد قدمت، كون و مكان چشم به راه به تماشاي تو اي نور دل هستي، هست آسمان كاهكشان، كاهكشان چشم به راه

روشن از روي تو آفاق جهان مي‌بينم عالم از جاذبه‌ات در هيجان مي‌بينم شورش بلبل و جان بازي پروانه و شمع همه از عشق تو اي مونس جان مي‌بينم

باید سلام کرد به تسبیح و یاد او بر صبح و بر سپیده و بر بامداد او بر او درود و خیر کثیر وجود او بر حالت قیام و رکوع و سجود او

تا به كي دل را ز هجران تو دلداري دهم تا به كي با ناله قلب خسته را ياري دهم تا به كي با اشك سوزان و نوایي سوخته اين دل بيمار شيدا را پرستاري دهم

من کیستم تا هر زمان پیش نظر بینم تو را گاهی گذر کن سوی من، تا در گذر بینم تو را افتاده بر خاک درت، خوش آن‌که آیی بر سرم تو زیر پا بینی و من بالای سر بینم تو را

حق دوباره کرمی کرد که بیدار شوم با نگاه تو گل فاطمه هشیار شوم از ازل گر دل من بر تو ارادت کردست مادرت خواست که من بر تو گرفتار شوم

بی چاره من به هر چه رسیدم سراب بود افسوس هر چه نقشه کشیدم بر آب بود عمری به انتظار نشستم ولی چه سود وقتی تو آمدی دل من غرق خواب بود

بهار آمد، بهار من نيامد گل آمد، گلعذار من نيامد برآوردند سر از شاخ، گل‌ها گلي بر شاخسار من نيامد