تمدن اسلامي، به لحاظ نظري، تمدني مبتني بر دانش، به ويژه «دانش عملي» است: در واقع، هنگامي که به سلسله مراتب ارزش‌ها در جامعه اسلامي مي‌نگريم، دانش بي‌هيچ رقيب و منازعي در مقام نخست نشسته است، و

موضوع عمومي اين پژوهش، دانش سياسي دوره‌ي ميانه در جهان اسلام است نه قدرت، اما از آن روي که اين دانش، «آزادانه» آشکار و نهادينه نشده، و انتقال آن، به‌مثابه يک سنت، خالي از روابط قدرت نيست،

تمدن اسلامي مبتني بر وحي است و دانش دوره ميانه، که خود تفسيري بر نصوص ديني است، عمدتاً با دو رويکرد شرق‌شناسانه و سنتي، بررسي شده است. اين دو روش، مباني و نتايج متفاوتي دارند، اما، به‌رغم اين

دانش سياسي در اين پژوهش، مجموعه‌اي وحدت يافته از سنت سياسي است. منظور از سنت سياسي، مجموعه‌اي از ميراث علمي و عملي، و تجارب بازمانده از گذشته دور و نزديک، اسلامي و غير اسلامي است که همراه

دانش سياسي دوره ميانه چيست؟ چرا و چگونه شکل گرفته است؟ طرح و پاسخ اين پرسش مستلزم نوعي معرفت‌شناسي است. معرفت‌شناسي به عنوان يک واژه‌ي تخصصي، به مثابه شاخه‌اي از فلسفه تلقي شده است که بر

هر پرسشي، درباره «انديشه و سياست» در جامعه ما، نيازمند گفت‌وگوي انتقادي با گذشته است. وضعيت کنوني تفکر و زندگي سياسي در ‌ايران خاستگاه دوگانه‌اي دارد؛ نخست، تاريخ انديشه سياسي در دوره اسلامي‌که با

انقلاب، تغيير، تحول، پيشرفت، ترقي، تكامل، دگرگوني و مفاهيمي از اين دست كه به نوعي بيانگر تغيير هستند و نيز پرسش‌هاي مطرح شده در اين مورد، مانند چرايي ظهور و سقوط تمدن‌ها، دولت‌ها، فرهنگ‌ها، احزاب،

از ويژگي‌هاي شخصيتي آقامحمد بيدآبادي، جامعيت و تسلط او در فقه، عرفان، فلسفه، حكمت است. بنابراين انديشه سياسي او نيز به طور طبيعي بايد پيوندي انداموار با اين سه حوزه داشته باشد. تلاش مقاله آن است تا انديشه...

با وجود وحدت آراي سلبي ميرزاي قمي و نظريات محدود ايجابي او با فقهاي اقدم و متقدم، وي در نامه‌اي به آقامحمدخان قاجار، موسوم به ارشادنامه، انديشه‌هايي از خود به جاي گذاشته است كه هم حاوي تفاسيري جديد از...

ابوالقاسم بن محمد حسن ميرزاي قمي، مجتهد نامور صدر دوره قاجار، پس از خاتمه تحصيلات عاليه در عتبات و نوميدي از ادامه زندگي در زادگاهش چاپلق و اصفهان، به قم مهاجرت كرد و تمام زندگي خويش را در اين