بسیاری از مورخان اجتماعی اروپای مدرن، به سبب دوری‌شان از فرهنگ، یا نداشتن منابعی که باید الهام‌بخش آثارشان باشد، بی‌اختیار از داستان‌هایی که دمِ دست دارند به عنوان شاهد تاریخی بهره می‌گیرند.

سی و یک سال پیش، پری میلر کتاب خود با نام ذهن نوین انگلستان را منتشر ساخت. با وجود آنکه این کتاب در زمان انتشار کمتر مورد توجه قرار گرفت و حتی به عنوان ایده‌ای

بسیار ضروری است که نظریه‌ی فلسفی همه‌ی واقعیات مختص به حوزه‌ای را که به آن می‌پردازد، مدنظر قرار دهد... و هیچ یک از آنها را، نه نادیده بگیرد، و نه تحریف کند.

اکنون به اندازه‌ی کافی تجربه اندوخته‌ایم تا از توانایی‌ها و محدودیت‌های پژوهش‌های زمره‌شناسانه آگاهی یابیم. برخی اشتباهات و کاستی‌ها، پیامد ناگزیر پیشقدم شدن در مسیری تازه است، و با درس گرفتن

در چهل سال گذشته، زیست‌نگاری جمعی (به اصطلاح مورخان مدرن)، سیره‌سنجی جمعی (به اصطلاح دانشمندان علوم اجتماعی)، یا زمره‌شناسی (به اصطلاح مورخان باستان پژوه)، به یکی از

اهمیت فزاینده‌ی تاریخ روانی، نه تنها به دلیل میزان رو به فزونی آثار انتشار یافته در این حوزه، بلکه از طریق حجم مجادلاتی که برانگیخته است، شایان توجه به نظر می‌رسد.

تاریخ کمّی امروزه هم در اروپا و هم در ایالات متحده، سکه‌ی رایج بازار علم است. از دهه‌ی 1930 تاکنون به طور فزاینده‌ای از منابع کمّی و محاسبه و روش‌های کمّی سازی در پژوهش‌های تاریخی

یکی از نشانه‌های فکری زمان ما، بحران ژرفی است که آگاهی تاریخی نسل ما گرفتار آن شده است. در زمانه‌ی دو جنگ جهانی، پیدایش اشکال جدید حکومت‌های تمامیت‌خواه و تحول انقلابی در همه‌ی

روان‌شناسی دین- به ویژه به مثابه‌ی یک رشته‌ی دانشگاهی- از نگاه بسیاری هنوز چیزی عجیب و غریب به نظر می‌رسد و یا آن را غیرممکن می‌دانند. عموماً به دلیل پیش‌فرض‌های

تقریباً یک سده پیش، فردریش نیچه، آن فرزند خلف مکتب فقه‌اللغة آلمانی که سرمست تاریخ بود، علیه تورم لجام گسیخته‌ی تاریخ در زندگی عصر خویش داد سخن داد. من با بهره‌گیری از عنوان مطلب او