در فرازهای قبل با کلمه أین (کجاست)، از امام حسن (ع) و امام حسین (ع) و فرزندان آن حضرت تا امام حسن عسکری (ع) سراغ گرفته شد، در این فراز امام (ع) چنین ادامه می دهد:

همه تلاش انسان‌های که مبنایشان تحقق وعدۀ الهی است صَرف زمینه‌سازی ظهورمصلح آخرالزمان می‌شود. تأثیر انتظار در تمام ابعاد وجودی انسان قابل تردید نیست؛

در این نوشتار، نسبت میان دو مقوله ی انتظار به عنوان محور برپایی تمدن اسلامی و علم مدیریت استراتژیک به مثابه موتور محرکه ی تمدّن غرب، در سه رویکرد مورد بررسی قرار می گیرد:

شهر اهواز خسته از گرمای طاقت فرسای تابستان، دل به خنکای نسیم شبانه‌ی کارون سپرده بود. نخل‌ها در دو سوی رود، گذر آب را به نظاره نشسته بودند.

گقتنی است که خداوند هرگز نعمتی را از بندگان خود نمی گیرد مگر آن که خود چنین عقوبتی را فراهم نمایند. هم چنین زمانی که موانع نزول

کارکردِ دیگر انتظار، زمنیه سازی برای شکوفایی علوم دینی است. عالمان دینی در شرایط غیبت به دلیل عدم دست رسی مستقیم و آسان به معصوم

انتظار، اجتهاد را قاعده مند و پویا ساخت و فقیهان را مدد کرد تا در روزگار غیبت امام علیه السلام احکام دینی را به مردم برسانند.

با شروع دوران غیبت، مرحله ی انتظار آغاز شد. طبیعی بود که با غیبت امام عجل الله تعالی فرجه بیم آن می رفت که جامعه ی شیعی از هم بگسلد و

ارتباط حقیقی واقعه عاشورا با مفهوم انتظار چیست؟ این واقعه تاریخی چگونه می‌تواند زمینه ساز عصر ظهور باشد؟

ره آوردهای اوّلیه انتظار، خودسازی در ابعاد گوناگون است، اما تردیدی نیست که این سازندگی فردی، خود به خود به عرصه های اجتماعی کشیده می شود