ممکن است کودکان خردسال ابتدا در برنامه‌های انفرادی درمان ثبت نام شوند، در این حال استفاده از برنامه‌های آموزشی مناسب برای او در نظر گرفته می‌شود.

بسیاری از مخالفت‌های درمانگران و آسیب شناسان زبان با این احتمال که برخی کودکان مبتلا به اختلال‌های زبان به درخودماندگی دچارند، بر مبنای درک نادرست ماهیت متغیر درخودماندگی است.

کودک باید تشویق شود تا نقش فعال‌تری بر عهده گیرد. در این مورد رویکرد فرازبانی در تقویت جنبه‌های معناشناختی زبان می‌تواند بسیار مفید باشد.

می‌توان گفت که هیچ راه مطلق و مسلمی برای اطمینان از این که اختلال زبان باز نخواهد گشت وجود ندارد.

دشواری‌های خواندن و نوشتن، با ماهیتی مشابه دشواری‌های گفتاری، اغلب در کودکان مبتلا به اختلال رشد زبانی دیده می‌شود.

در تمیز کلمه لازم است صدای شنیده شده در حافظه کوتاه مدت ذخیره، و با ذخیره واژگانی حافظه دراز مدت مقایسه شود.

همیشه ضرورت خواهد داشت تا برای آن دسته از مبتلایان به اختلال‌های زبان که مشکلات جدی‌تری دارند و نمی‌توانند خود را با تقاضاهای جامعه همگام و هماهنگ کنند مدرسه‌های شبانه روزی ویژه‌ای تدارک دیده شود.

قانون آموزش و پرورش، لازم می‌داند که آئین‌نامه اجرایی شناسایی و سنجش کودکان نیازمند آموزش خاص تهیه شود.

پس از پی بردن به الگوهای خطاهای واجی کودک می‌توان با بررسی بیشتر زمینه‌های زیر بنایی کاستی‌های وی را مشخص کرد.

تردیدی نیست چون تولید زبان رفتاری قابل مشاهده است، در مقایسه با درک، این مورد با سردرگمی و آشفتگی کمتری همراه است.