از تأکیدهای دین این است که مرگ، بیرون رفتن از جهان هستی نیست، بلکه بیرون رفتن از جهان دنیاست.

در ساحت شناختی، ذکر و یاد مبدأ، ذکر و یاد معاد است، و در برابر، فراموشی معاد و پاک کردن آن از این ساحت، سبب فراموشی خدا، بلکه موجب فراموشی خود انسان میشود

گناهانی که در مورد خود انسان به وجود آمده اند، مانند اشتغال به لهو و لعب، با پشیمانی و ترک، و توبه به درگاه خداوند، امکان پذیرش دارند، و با اقدام به توبه می توان امیدوار بود که بخشش خداوند شامل حال آدمی...

شناخت راه برترینها و سپس باور کردنشان برای ما مهم است، وگرنه در عرصه رفتار، باور نادرست زخم باز می کند، چنان که در کربلا باز کرد.

زیبایی‌های معقول و معنوی از پس زیبایی‌های محسوس قابل رصد است. پیامد دیگر این روش آن است که بیان‌های قرآن درباره بطن‌هایی که دارد، جنبه مثل به خود می گیرد

اگر بخواهیم برای تمام شادمانی‌هایی که آفریدگار به ما داده تشکر کنیم، دیگر وقتی برای گله گزاری نخواهیم داشت.