شمه ای از نظر اسماعیلیان راجع به آدم، گفتیم و خلاصه ی آن این بود: از طرفی، آدم جزئی ( در مقابل کلی) که دوره ی ما را افتتاح کرد: نخستین پیمبر این دوره ی غیبت بوده است.

در این مبحث، موضوع « افسانه ی سیاه» را که روزگاری دراز، نام اسماعیلیه بخصوص خاطره ی الموت را، به علت نبودن متون مسلم تاریخی تیره کرده بود، تفصیل نمی دهیم.

امامت اسماعیلیه مانند امامت شیعه بطور کلی، در مقابل مسائلی قرار گرفت که در طول قرنهای اول میلادی، مسائلی از همان قبیل بر مسیحیت تحمیل گردید. وجود آن مسائل در

اگر امت اسماعیلی بعنوان «دعوت» به «توحید» باطنی مشخص گردیده برای آن است که عقل اول پیش از خلقت زمانها و آفرینش اعصار و قرون، به کلیه ی صور نور

برای اینکه اصالت عمیق اصول عقاید اسماعیلیان را از حیث شکل اعلای حکمت در اسلام بشناسیم و تفاوت آن را با فلسفه ی حکیمان یونانی مآب بفهمیم باید حقایق اصولی آن

دهها سال پیش، از بس حقیقت مذهب اسماعیلیه در زیر پرده ی یک « داستان سیاه» پنهان بود، نوشتن این موضوع بسی دشوار می نمود. جدایی بین دو شعبه ی اصلی شیعه

بر اهل بصیرت پوشیده نیست که فرقه‌بازی، دین‌سازی و تشکیل گروه‌های ذی‌نفوذ در تاریخ معاصر ایران و جهان اسلام، بی‌تردید سر در آخور بیگانگان دارد و این گونه تشتت‌ها و

وهابیت، مذهب جدیدی است که هدف ظاهری آن عبارت است از اخلاص در توحید و جنگ با شرک و بت پرستی، ولی واقعیت این هدف را تأیید نمی کند.

در این بخش، به بیان و بررسی احادیثی می‌پردازیم که در مورد صوفیه و عقاید آنان از جانب معصومان علیهم السلام نقل شده است. کتاب‌ها و رساله‌های بی شماری از