معاویه هنگامی که به کوفه می آید، در برابر دیدگان تمامی مردم پرده ی فریب و نیرنگ را به کنار زده، صراحتاً هدف خود را از جنگ و جدال چیزی جز دست یابی به

آن چه که برای امام مجتبی(ع) در این چند روزه ی از زندگانی دنیا حائز اهمیت بود این بود که بتواند به هر شکل ممکن دین خدا را از نابودی حتمی آن، که حزب اموی در پی آن بود،

آن چه که از سیره ی معصومین(ع)، عموماً به ویژه از سیره ی امام مجتبی(ع) برمی آید، این است که مبنای آنان در جنگ و صلح چیزی جز حفظ دین و کیان مسلمین نبوده است.

‏در سده های اخیر، افتراق و خصومت شدیدی میان مسلمانان درباره ی مساله ی توسل به نبی اکرم (ص)،اهل بیت علیهما السلام و اولیای صالح پدیده آمده است، به طوری که مخالفان توسل،

کربن با کلامی پر عمق و نغز به توضیح معرفت حضرت زهرا(علیها السلام) می پردازد و هر انسان کمال گرا را به معرفت آموزی از ایشان ارجاع می دهد. او باور دارد که

وجود بزرگوار حضرت زهرا (علیهاالسلام) الگوی تربیت و شخصیتی تمام انسان های عالم، از ابعاد مختلف و از نگاه اندیشمندان بسیاری اعم از شیعه، سنی، مسیحیان، شرق شناسان و

چون عثمان کشته شد مردم سه روز بدون پیشوا بودند و شخصی به نام غافقی [1] با مردم نماز می گزارد. (ابوحنیفه دینوری 1371: 176) سپس مردم گرد مولی الموحدین

گستره ی عدالت علوی و نگاه توأم با مکرمت آن حضرت نسبت به انسان ها و پاس داشتن مقام انسانی شهروندان بدان پایه است که عرب و عجم و سیاه و سپید و

قیام عاشورا از رویدادهای سترگ تاریخ صدر اسلام است که در روح سیر تاریخ اسلام، خصوصاً تاریخ و فرهنگ تشیع، تأثیری عمیق و سرنوشت ساز داشته است؛ از این رو

حماسه ی بی بدیل عاشورا که احیاگر اسلام راستین و رمز بقای آن است، به علل گوناگون دستخوش تحریف گردیده است. به رغم کوشش های علمی درخور تقدیری که