چهار رویدادی که کمابیش در میانه ی سده ی نوزدهم میلادی روی داد، نموداری است از گریزناپذیر بودن زوال نظم سنتی هر یک از تمدن های کلان آسیایی، در چین، شورش تاپینگ در 1850م در گرفت و همچنان که در طی چهارده

گسترش سریع تمدن و به ویژه تمدن غرب، به همراه خود تصور کوچک تر شدن پهنه های جعرافیایی و ناچیزی اهمیت سیاسی جامعه های ساده تر را پیش آورد. در جهان کهن در سده ی هیجدهم میلادی، نیروهای سیاسی مردم استپ رو

سده ی هیجدهم میلادی یکی از عصرهای برجسته ی چین بود. استواری اوضاع سیاسی در داخل و گسترش امپراتوری در سرزمین های برون مرزی مایه ی افزایش شگرف کشاورزی و بازرگانی و نفوس شد. آرامش و فراخی نعمت مایه

آشفتگی های روی نموده در کانون های کهن تمدن اسلامی از گسترش این کیش در افریقا نکاست و بر خلاف، سرعت پیشرفت آن افزون تر شد؛ به ویژه در سده ی نوزدهم، انتشار اسلام تا حدودی کار بازرگانان و متشرعان بود و تا

حتی در زمان اورنگ زیب (1658- 1707 م / 1068- 1118 هـ) شورش های پی در پی و پیوسته از نیروی حکومت گورکانیان هند می کاست. از بخش کوهستانی جنوب شرقی بمبئی، گروهی از مراتهه ها به سرکردگی شیوا جی (ف

چون دودمان صفوی در 1148\م 1736 ه ـ بر افتاد، جهان گشای جدیدی به نام نادرشاه (ه ـ1160- 1148\1747- 1736) بر اورنگ جانشینان شاه اسماعیل نشست. نادر ده سالی پیش از آن که بر تخت ایران دست یابد، از حکومت

شکاف های بی شمار در درون جامعه ی عثمانی، کوشش های اصلاحاتی را بسیار بغرنج و پیچیده ساخت. در استان های اروپایی امپراتوری عثمانی، بیشتر مردم مسیحی و کمابیش با سران حکومت اسلامی مخالف بودند. اعراب که

پیمان کارلوویتس در 1699 م که به موجب آن امپراتوری عثمانی بیشتر سرزمین مجارستان را به اتریش واگذار کرد، نقطه ی عطفی شد در توازن نظامی میان جهان اسلام و اروپا. تنها شانزده سال پیشتر در 1683، ترکان غرب را...

فرانسه در جنگ های سی ساله پیروزمندی برجسته شد و بی درنگ در پهنه ی اروپا قدرتی شگرف یافت. شکوه دربار لوئی چهاردهم (1643- 1715م) نمودار قدرت، ثروت، ظرافت و سلیقه ی بود. اشراف که در دربار رام گشته بودند،

پا گرفتن حکومتی نظامی، نوین و خودکامه در روسیه، مورد کاملاً متفاوتی پیش روی رژیم کهن اروپا نهاد. این مورد به اندازه ی برخورد با جهان بینی انقلاب امریکا حاد و فوری نبود لیکن پیدایش یک امپراتوری نظامی که...